شهادت حضرت رقیه

آئینه هستم تاب خاکستر ندارم
پروانه ای هستم که بال و پر ندارم
از دست نامردی به نام تازیانه
یک عضو بی آسیب در پیکر ندارم
تا این که گریان تو باشم در سحرگاه
در چشم هایم آن قدر اختر ندارم

چیزی که فرش مقدمت سازم در این جا
از گیسوان خاکی ام بهتر ندارم
می خواستم خون گلویت را بشویم
شرمنده هستم من که آب آور ندارم
بر گوش هایم می گذارم دست خود را
شاید نبینی زینت و زیور ندارم
وقتی نمانده گیسویی روی سر من
کاری دگر با شانه و معجر ندارم
لب می گذارم روی لب هایت پدر جان
تا این که جانم را نگیری بر ندارم
شاعر:علی اکبر لطیفیان

• دوشنبه
• 20
• آذر
• 1391
• ساعت
• 08:17
• نوشته شده توسط
• feiz

قرار بود که یک ابر بی قرار شود
در آسمان بوزد مدتی بخار شود
سه سال بعد بیاید سه بار پی در پی
ببارد و برود، کوه، نو نوار شود

و زندگی بکند مثل این همه دختر
و عقد دائم یک مرد خواستگار شود
قرار بود همین دامنی که می بینید
به جای این که بسوزد و پر غبار شود
فقط برای لباس عروسی اش باشد
نه که کفن شود و زینت مزار شود
قرار بود، ولی نه بداء حاصل شد
که او عروسک زنجیر نابکار شود
خدا نخواست عروسی کند بزرگ شود
خدا نخواست که خانوم خانه دار شود
شاعر:حجت الاسلام رضا جعفری

• دوشنبه
• 20
• آذر
• 1391
• ساعت
• 08:22
• نوشته شده توسط
• feiz

با خنده ی خود صفای دل ها می شد
آرامش خاندان طاها می شد
حنانه ترین دختر این كاشانه
در كودكی اش مادر بابا می شد
در جمع برادران خود تا می رفت
لیلی دل عترت لیلا می شد

با لهجۀ شیرین خودش تا می گفت
بابا بابا بابا غوغا می شد
در پیش نگاه عمه و بابایش
هر لحظه شبیه تر به زهرا می شد
وقتی كه به دیدن عمویش می رفت
عباس به احترام او پا می شد
پایش روی خاك قبل از آن كه برسد
زیر قدمش بال ملك وا می شد*1
مأمور نبود ورنه گر می فرمود
تا كوفه تمام دشت دریا می شد*2
صد حیف نشد بماند و رشد كند
می ماند اگر زینب كبری می شد
شاعر:جواد حیدری
2و1:‌ علی اكبر لطیفیان

• دوشنبه
• 20
• آذر
• 1391
• ساعت
• 08:27
• نوشته شده توسط
• feiz

رفتیّ و با غم همسفر ماندم در این راه
گاه از غریبی سوختم گاه از یتیمی
گفتم غریبی، نه غریبی چاره دارد
آه از یتیمی ای پدر، آه از یتیمی!

من بودم و غم، روز روشن، شهر کوفه
روی تو را بر نیزه دیدم، دیدم از دور
در بین جمعیت تو را گم کردم اما
با هر نگاه خود تو را بوسیدم از دور
من بودم و تو، نیمه شب، دروازه ی شام
در چشم من دردی و در چشم تو دردی
من گریه کردم، گریه کردم، گریه کردم
تو گریه کردی، گریه کردی، گریه کردی
در این زمانه سرگذشت ما یکی بود
ای آشنای چشم های خسته ی من
زخمی که چوب خیزران زد بر لب تو
خار مغیلان زد به پای خسته ی من
ای لاله! من نیلوفرم، عمه بنفشه
دنیا ندیده مثل این ویرانه باغی
بابا شما چی

• دوشنبه
• 20
• آذر
• 1391
• ساعت
• 08:35
• نوشته شده توسط
• feiz

با غم كه هم مسیر شدم در سه سالگی
از غصه ناگزیر شدم در سه سالگی
گفتم به تن كه آب شود از گرسنگی
از جان خود كه سیر شدم در سه سالگی
من پای عشق تو كمرم تا شد ای پدر
این شد كه سر بزیر شدم در سه سالگی

غصه نخور فدای سرت گر سرم شكست
یا كه اگر اسیر شدم در سه سالگی
هی داغ روی داغ و هی زخم پشت زخم
بعد از تو زود پیر شدم در سه سالگی
من فكر می كنم كه همه فكر می كنند
خیلی بهانه گیر شدم در سه سالگی
شاعر:مصطفی متولی

• دوشنبه
• 20
• آذر
• 1391
• ساعت
• 08:38
• نوشته شده توسط
• feiz

اگر چه زخمی ام امّا کبوترم بابا
در آسمان نگاه تو می پرم بابا
چقدر ناز مرا می کشیدی و حالا
تو ناز می کنی و من که می خرم بابا

زبان گشا و بگو آن چه را که می پرسم
بگو عزیز دلم از برادرم بابا
بگو که حلق علی را چگونه پاشیدند
بگو برای من از او که خواهرم بابا
فدایت ای سر خونین دو چشم را وا کن
ببین زمانه چه آورده بر سرم بابا
ببین هجوم خزان را به گلشن رویم
گلم ولی به خدا زرد و پرپرم بابا
اگر چه لاغرم امّا عجیب خوشحالم
برای پر زدن امشب سبک ترم بابا
بیا ز خاک خرابه به آسمان بپریم
اگر چه زخمی ام امّا کبوترم بابا
شاعر:سید محمد جوادی

• دوشنبه
• 20
• آذر
• 1391
• ساعت
• 08:42
• نوشته شده توسط
• feiz

پدر! آخر چرا دنیا به ما آسان نمی گیرد؟
غروب غربت ما از چه رو پایان نمی گیرد؟
پدر! حالا که تو در آسمان هستی بپرس از ابر
که من از تشنگی پر پر زدم، باران نمی گیرد؟
علی اکبر پس از این شانه بر مویم نخواهد زد
علی اصغر سر انگشت مرا دندان نمی گیرد

به بازی باز هم خود را به مردن زد عمو جانم
ولی با بوسه هایم چون همیشه جان نمی گیرد
نگاه عمه طعم اشک دارد، امشب تلخی ست
دل دریایی او بی دلیل این سان نمی گیرد
نمی دانم چرا این ذوالجناح مهربان امشب
تمرّد می کند، از هیچ کس فرمان نمی گیرد
پدر! می ترسم، این تشویش را پایان نخواهی داد؟
دلم آرام جز با چند خط قرآن نمی گیرد
شاعر:آرش شفاعی

• دوشنبه
• 20
• آذر
• 1391
• ساعت
• 08:52
• نوشته شده توسط
• feiz

روی تو یاد خسوف قمر انداخت مرا
از نفس های کم و مختصر انداخت مرا
خواستم اوج بگیرم به کنار لب تو
بی رمق بودن این بال و پر انداخت مرا

گذر از کوچه و بازار برایم بد شد
دختر حرمله آن جا نظر انداخت مرا
ظالمی که به گمانش پدرش را کشتم
آن قدر زد که پدر! از نفس انداخت مرا
عزم خود جمع نمودم که ببوسم لب تو
پنجه ی پیر زنی دردسر انداخت مرا
آن قدر لاغرم و ضعف نمودم که نسیم
از روی ناقه ی عریان، پدر انداخت مرا
می شد ای کاش که از عمه حیا می کردند
بالاخص زجر که از پشت سر انداخت مرا
شاعر:مسعود اصلانی

• دوشنبه
• 20
• آذر
• 1391
• ساعت
• 08:55
• نوشته شده توسط
• feiz

بابا سلام بی بدنی یا كه بی سری؟!
مگذر از این سؤالِ من این بار سرسری
بابا چقدر آمدنت هم نمونه است
بگذار تا ببینمت از زیر روسری
تو پا نداشتی كه بیایی به دیدنم
این جا خرابه است كجا آمدی پری؟!

امشب برای ماتم تو روضه خوان شدم
شاید به جا بیاورمت رسم دختری
بابا چقدر آرزویم بود از سفر
یك چادر سیاه برایم بیاوری
دیدم به نیزه می روی و هی دویدمت
هر بار هم رسیدم و دیدم جلوتری
بازار برده ها به خدا جای ما نبود
دیگر چه دختری؟ چه عزیزی؟ چه خواهری؟
دلتنگ اصغرت شده ام كو برادرم؟
اصلا بنا نبود كه او را نیاوری
امشب فقط برای سرت گریه می كنم
از بس تو ای مسافر من گریه آوری
دست مرا بگیر و ببر روی نیزه ها
امشب كبوتری

• دوشنبه
• 20
• آذر
• 1391
• ساعت
• 09:00
• نوشته شده توسط
• feiz

هر آن چه پیش آمده دیگر گذشته است
گریه نكن كه قِصه ی معجر گذشته است
گوشم اگر كه پاره شده خوب می شود
دیگر زمان غارت زیور گذشته است

من حرفِ خاتم یمنت را نمی زنم
تو هم بگو كه حرف گُل سر گذشته است
چادر عبا، عمامه ی تو روسری من
هر چه گذشته است برابر گذشته است
گفتم به عمه ام پیِ غسّاله ای رود
كار از طبیب و مرهم و بستر گذشته است
اصلاً بیا و صحبتمان را عوض كنیم
هر آن چه پیش آمده دیگر گذشته است
شاعر:هانی امیر فرجی

• دوشنبه
• 20
• آذر
• 1391
• ساعت
• 09:03
• نوشته شده توسط
• feiz

لیله ی قدرم و تنها سحرش را دارم
پدرم نیست در آغوش و سرش را دارم
دختر شاهم و اما فقط از این دنیا
پای زخمی شده و چشم ترش را دارم

خواستم پر بزنم زود به یادم آمد
من از آن بال فقط چند پرش را دارم
بزند یا نزند فرق ندارد شلاق
طاقت سختی هر درد سرش را دارم
شهر را یک تنه با گریه به هم می ریزم
نوه ی فاطمه هستم جگرش را دارم
سرزده آمده مهمان و در این استقبال
گیسویی تا که شود فرش سرش را دارم
زیر قولش نزده عمه ببین بالَش را
گفت باشد تو برو! دور و برش را دارم
آن همه حامی من بود ولی از این راه
به تنم ضربه ی چندین نفرش را دارم
من نگویم چه شده چون خبرش را داری
تو نگو از لب خونین خبرش را دارم
عمه باید بروم وقت خ

• دوشنبه
• 20
• آذر
• 1391
• ساعت
• 09:08
• نوشته شده توسط
• feiz

مخواه دخترکت از تو بی خبر باشد
بدون من به سفر می روی پدر، باشد
میان راه دلت تنگ شد خبر دارم
که آمدی تو به دنبال هم سفر، باشد
‏قبول، بازی گنجشکْ پرْ که یادت هست
به شرط آن که به جایش رقیه پر باشد

تنور خانه گمانم هنوز روشن بود
و گرنه موی تو باید بلندتر باشد
عمو که رفت پدر لااقل نمی رفتی
برای عمۀ تنهام یک نفر باشد
مرا زدند ولی عمه بازویش زخم است
برای من دلت آمد که او سپر باشد؟
کلاغ ها همه رفتند خانه پس حالا
رسیده نوبتش این قصه هم به سر باشد
شاعر:حسین رستمی

• دوشنبه
• 20
• آذر
• 1391
• ساعت
• 12:24
• نوشته شده توسط
• feiz

به چشم خیس خودش خیره شد مقابل را
نزول آیه ی «یا ایّها المزمّل» را
فراگرفت دو دریای سرخ از سر شوق
به وسعت گل رویش کران و ساحل را
لهوف پرپر خود را ورق ورق می خواند
مرور کرد به همراه او مقاتل را

برای این که ببوسد تمام هستی خویش
زدود از آینه ی دل غبار حائل را
فقط به پهلو و پایش اشاره کرد و نکرد
حدیث نخوت شلّاق را سلاسل را
هر آن چه را که شنیدند پیش رویش دید
جراحت لب و دندان و زخم قاتل را
چه گیسوان سپید و چه گونه های کبود!
کسی به طفل ندید این چنین شمایل را
نگاه جاری بابا به حرف آمد و گفت:
سه ساله با چه توان طی کند فواصل را؟
شاعر:مجید لشکری

• دوشنبه
• 20
• آذر
• 1391
• ساعت
• 12:33
• نوشته شده توسط
• feiz

رهِ وصال هزار و یک امتحان دارد
ولی چه قدر سه ساله مگر توان دارد؟
به قدر دو دهه بوسه به من بدهکاری
رقیه کمتر از این ها ولی زمان دارد

گرسنگیِ مرا باز یادم آوردی
چرا هنوز سر و روت بوی نان دارد؟
فدایِ آن دهنت ساكتی چرا امشب؟
مگر یتیم تو در دست خیزران دارد؟
مجال نیست بگویم که روسریم چه شد
نپرس... این سر آشفته داستان دارد
فقط بدان که سگِ شمرها و حرمله ها
شرف به پنجه ی بی رحم شامیان دارد
از آن شبی که به دنبال دخترت آمد
هنوز کودک تو درد استخوان دارد
از آن شب است که دندان شیری ام افتاد
از آن شب است گُلت لُکنت زبان دارد
از آن شب است که طفلت شبیه زهرا شد
از آن شب است رقیه قدِ کمان دارد
شاعر:علی صالحی

• دوشنبه
• 20
• آذر
• 1391
• ساعت
• 12:38
• نوشته شده توسط
• feiz

هر شب دم سحر جگرم درد می کند
از ماتم تو ای پدرم! درد می کند
از بس که انتظار کشیدم به راه تو
این دیدگان منتظرم درد می کند
بابا نبوده ای که ببینی چه می کشم
از ضرب تازیانه پرم درد می کند

هر کس رسید و نذر خودش را ادا نمود!
یعنی ز پای تا به سرم درد می کند
لب های من شبیه لبت چاک خورده است
خواهم که نام تو ببرم درد می کند
حقّم نبوده موی سرم را کشیده اند
این گیسوان مختصرم درد می کند
این درد چشم ارثیه ی مادریِ ماست
از سوز گریه چشم ترم درد می کند
از بس که بی هوا به زمین خوردم ای پدر
مانند مادرت کمرم درد می کند
شاعر:محمد فردوسی

• دوشنبه
• 20
• آذر
• 1391
• ساعت
• 12:41
• نوشته شده توسط
• feiz

طوفانی ام! شود كه شرر را بیاورند؟
در آسمان تیره قمر را بیاورند؟
من می روم به دیدن بابای بی كفن
گر شامیان رفیق سفر را بیاورند

یك گوشه می نشینم و حرفی نمی زنم
عمه!؟ بگو كه رأس پدر را بیاورند
اینجا چه شهری است!، برای یتیم ها
با تازیانه سوز سحر را بیاورند
بابا دوباره یاد علی زنده شد، بیا
با زخم كهنه خون جگر را بیاورند
با دست كین به صورت دردانه ات زدند
تا یادت آن شهیدۀ در را بیاورند
شاعر:محمد رضا رضایی

• دوشنبه
• 20
• آذر
• 1391
• ساعت
• 12:45
• نوشته شده توسط
• feiz

سرت به دامن این شاه زاده افتاده
به دست طفل خرابات باده افتاده
کنون که نوبت من شد، دو دست کوچک من
کنار رأس تو بی استفاده افتاده
بیا سؤال مکن گوشواره ام چه شده

یال کن که شبی بین جاده افتاده
بگو ترک ترکِ زخم صورتت از چیست؟
مگو به من که کمی خطّ ساده افتاده
ز چرخ شِکوه کنم چون به ساربان گفتم
که زیر پای سواره پیاده افتاده
جواب داد که ساکت شو خارجی! به رخم...
...ببین که نقش دو دست گشاده افتاده
شبیه مادرت اول شهیده ام بابا
گمان کنم به دل خانواده افتاده...
شاعر:رضا رسول زاده

• دوشنبه
• 20
• آذر
• 1391
• ساعت
• 12:47
• نوشته شده توسط
• feiz

مثل مهتابم، و با مهتاب قهرم ای پدر
تا ابــد با مــاه عالم تاب قــهرم ای پدر
فکر کن از خستگی پلکم به هم پیچیده است
چند روزی می شود با خواب قهرم ای پدر

شوری اشکـم نمک ریزد به زخــم گونه ام
خسته ام، با دیدۀ پر آب قهرم ای پدر
دوست مثل گوهر است اما در این جا کیمیاست
دُرَّم و با گــوهر نایاب قــهرم ای پدر
بعد از آن که در بیــابانِ تحیّر گـــم شدم
با صدای «دخترک بشتاب» قهرم ای پدر
اکثر اعضام مایل به کبــودی می زنــد
عکس رنگی ام ولی با قاب قهرم ای پدر
بس که گوشم درد دارد بعد از آن غارتگری
تا قیــامت با طلای ناب قهرم ای پدر
یاد دارم با لب خشکیــده می رفتی ســفر
بعد از آن روزِ شما با آب قهرم ای پدر
اصغ

• دوشنبه
• 20
• آذر
• 1391
• ساعت
• 12:50
• نوشته شده توسط
• feiz

دیگر نشانی نمانده، ازگیسوان بلندم
با اینکه مویی ندارم، بر چادرم پایبندم
بردند ما را اسیری، از راه های کویری
روحم کنار تنت ماند، از کربلا دل نکندم

دستم همیشه دخیلِ، دیوار یا دستِ عمه
در خردسالی پدرجان، حس می کنم سالمندم!
نه مرهمی نه دوایی، زخم عمیق سرت را
با معجر پاره ی خود، ای کاش می شد ببندم
در پاسخ خندۀ تو، اشک است تنها جوابم
خیلی خجالت کشم چون، دندان ندارم بخندم
شاعر:وحید قاسمی

• دوشنبه
• 20
• آذر
• 1391
• ساعت
• 13:00
• نوشته شده توسط
• feiz

این جا بهانه های زدن جور می شوند
کافیست زیر لب پدرت را صدا کنی
کافیست یک دو بار بگویی گرسنه ام
یا ناله ای به خاطرِ زنجیرِ پا کنی

اصلاً نه، بی بهانه زدن عادت همه ست
حرف گرسنگی نزدم باز هم زدند
دیدم که بر لبان تو می خورد پشت هم
چوب تری که قبل لبت بر سرم زدند
آن قدر پیش طفل تو خیرات ریختند
نان های خشک خانۀ شان هم تمام شد
امروز هم به نیت تفریح آمدند
عمه کجاست چادر من؟ ازدحام شد
صبح و غروب و شام که فرقی نمی کند
ما را خلاصه غالب اوقات می زنند
یک در میان به روی من و عمه می خورد
سنگی که سمت خیمۀ سادات می زنند
از آن شبی که زجر مرا دست عمه داد
لکنت زبان من، نه، مداوا نمی شود
پیر زنی که موی مرا می کشید

• دوشنبه
• 20
• آذر
• 1391
• ساعت
• 13:48
• نوشته شده توسط
• feiz

سر من هم به هوای سر تو افتادست
بال پروانه به پای پرِ تو افتادست
قول دادم به همه گریه برایت نکنم
چه کنم! چشم، به چشم تر تو افتادست

قدر یک دشت کبودست و تنش تب دارد
از روی ناقه اگر دختر تو افتادست
عمه اصلاً به رویم هیچ نیاورد و نگفت
که چرا دخترکم معجر تو افتادست
من از این روی زمین خوردۀ خود فهمیدم
آسمان یاد غم مادر تو افتادست
دامنم سوخته بابا ولی آرام بخواب
بالشت دست من و بستر تو افتادست
جان من بر لب و لب های تو را می بوسم
از نفس هم نفس آخر تو افتادست
شاعر:محمد امین سبکبار

• دوشنبه
• 20
• آذر
• 1391
• ساعت
• 13:53
• نوشته شده توسط
• feiz

بــا کــاروان نیــزه ســفـر می کـنم پدر
با طعنه های حرمله سـر می کـنم پدر
مانـنـد خـواهـران خـودم روی نـاقـه ها
در پیش سنگ سینه سپر می کنم پدر
از کــوچــه نــگــاه و قیــح یــهــودیــان
بــا یــک لبــاس پــاره گـذر می کنم پدر

حــالا بـرو به قـصر ولی نیـمه شب تو را
بـا گــریه های خویش خبر می کنم پدر
این گریه جای خطبه کوبنده مـن است
من هم شبیه عمه خطر می کـنم پدر
بــا دیـدن جـراحــت پـیـشـانی ات دگر
از فـکـر بوسـه صــرف نــظر می کنم پدر
شـام سـیـاه زنـدگی ام را به لطــف تو
- خورشید روی نیزه- سحر می کنم پدر
امـشب اگـر که بوسه نگیرم من از لبت
در ایــن قـمــار عشق ضرر می کنم پدر
شاعر:وحید قاسمی

• دوشنبه
• 20
• آذر
• 1391
• ساعت
• 13:58
• نوشته شده توسط
• feiz

اگر كه درد یتیمی به زیر بالش بود
به جز خدا چه كس آگاه از ملالش بود
به قامتش كه نظر كرد آسمان می دید
كه مه نشانه ای از قامت هلالش بود

در انعكاس همین آینه هویدا گشت
شكوه و شوكت و قدری كه در جلالش بود
شكست هیبت كاخ ستمگران از او
پیام آور خون شد اگر سه سالش بود
قسم به چهرهٔ خورشیدِ خون گرفته عشق
شب زیارتی او شب وصالش بود
كنار حنجر خورشید سر بریده خویش
دو چشم اشك فشان چشمهٔ زلالش بود
به فكر رفتن از آن دیار غربت بود
شبانه از پدرخود همین سؤالش بود
رخی كبود به روی كبود باب گذاشت
كه روی فاطمه در منظر خیالش بود
نفس نفس زد و یك باره از نفس افتاد
به قدر دادن جان فرصت و مجالش بود
نوشته اند «وفائی» به مصحف

• دوشنبه
• 20
• آذر
• 1391
• ساعت
• 14:02
• نوشته شده توسط
• feiz

ای كاش می گفتی كه می آیی فدایت
تا آب و آیینه می آوردم برایت
پیشانی خود را چرا پوشاندی از من
حالا كه چشمم وا شده بر زخم هایت

با تارهای صوتی ات نیزه چه كرده
حس می كنم قدری عوض گشته صدایت
دیروز مردی با تفاخر راه می رفت
دیدم كه سهم او شده نعلین پایت
پیراهنت را بر تن یك دزد دیدم
در كوچه ها می گشت فردی با عبایت
امروز مثل روزهای كودكی نیست
زیرا تكامل یافتم در ماجرایت
تا التیام زخم لب های تو باشم
با بوسه ای پر می كشم تا بی نهایت
شاعر:محمد رضا طالبی

• دوشنبه
• 20
• آذر
• 1391
• ساعت
• 14:09
• نوشته شده توسط
• feiz

درد دارم ای پدر در قسمت پا بیشتر
چون اثر کرده به پایم خار صحرا بیشتر
گر چه گل انداخته رویم ز سیلی ها ولی
بر تنم انداخته شلاق ها جا بیشتر

بارها از ناقه ها افتاده ام با سر ولی
قامت من ای پدر شد از کمر تا بیشتر
دست بر پهلویم و از دیده می ریزم سرشک
روزها خیلی کم اما نیمه شب ها بیشتر
ا نیاندازد سرت را از سر نیزه زمین
ما قسم دادیم خولی را به زهرا بیشتر
از سر بغضی قدیمی بر سر ما سنگ رفت
از تو کینه داشتند اما ز مولا بیشتر
این که چشمش را عمو بالای نیزه بسته بود
ای پدر هستیم فکر این معما بیشتر
گر چه بوسیدند رویت را تمام سنگ ها
دوست دارم که ببوسم من لبت را بیشتر
بعضی اوقات ای پدر جان جای کل کاروان
می زد

• دوشنبه
• 20
• آذر
• 1391
• ساعت
• 14:11
• نوشته شده توسط
• feiz

مرا با غصه ها دمساز کردند
به رویم راع غم را باز کردند
چو فهمیدند من بابا ندارم
مرا با تازیانه ناز کردند
**
دگر میلی بر این دنیا ندارم
میان کودکان هم جا ندارم
عدو می زد مرا با تازیانه
که می دانست من بابا ندارم

شاعر : عابدین کاظمی

• چهارشنبه
• 30
• مهر
• 1393
• ساعت
• 14:10
• نوشته شده توسط
• علی

مهتاب روزگار پر از شام ما شدی
طوفان موج گریۀ این دیده ها شدی
امشب خدا ظهور تو را مستجاب کرد
وقتی درون سینۀ تنگم دعا شدی

من در پناه گرمی آغوش عمه ام
از آن دمی که رفتی و از ما جدا شدی
فرقی نمی کند چقدر فرق کرده ای
بابای من تویی که در این تشت جا شدی؟
دیشب به روی خاک سرت خواب بوده است
امروز روی دامن سر نیزه پا شدی
گل کرده است غنچۀ لب های بوسه ات
شاید به زخم گونۀ من مبتلا شدی
کنج تنور و قافله و مجلس یزید
خانه به دوش من چقدر جا به جا شدی
شاعر:محمد امین سبکبار

• دوشنبه
• 20
• آذر
• 1391
• ساعت
• 14:29
• نوشته شده توسط
• feiz

کاروان می رود و دخترکی جا ماندست
وسط باغِ خزان قاصدکی جا ماندست
لخته خون نیست که در چشم کبودش پیداست
سر باباست که در مردمکی جا ماندست

جای گل بوسۀ پروانه به رخسار گلش
نقش گلگونِ هجوم کتکی جا ماندست
پای خورشید ز بس پشت سرش می آمد
روی لب های کویرش ترکی جا ماندست
بر سر سفرۀ غم های دلش هر وعده
اثر زخمی سوز نمکی جا ماندست
با نگاهی به رخش در دل خود مادر گفت:
نکند در کف دستش فدکی جا ماندست
هاتفی داد ندا قامت این قافله را
قدری آهسته ببندد ملکی جا ماندست
شاعر:محمد امین سبکبار

• دوشنبه
• 20
• آذر
• 1391
• ساعت
• 14:33
• نوشته شده توسط
• feiz

نگاه قدسی اش اعجاز می کرد
ملائک را غزل پرداز می کرد
تمام شهر عطر یاس می داد
سحر، سجاده را تا باز می کرد

میان ربناهای قنوتش
هزاران قاصدک پرواز می کرد
ترک های لبان سنگ خورده
قرائت را چه مشگل ساز می کرد!
به وقت گریه هایش، نیمه شب ها
ستاره گونه اش را ناز می کرد
برای راه رفتن دردسر داشت
نرفته! زخم ها سرباز می کرد
عرق از چهره ی عباس می ریخت
همین که گریه را آغاز می کرد...
شاعر:وحید قاسمی

• دوشنبه
• 20
• آذر
• 1391
• ساعت
• 14:40
• نوشته شده توسط
• feiz

تنم زخمی، لباسم پاره پاره
شمار دردهایم بی شماره
ز دست سیلی سنگین دشمن
نه گوشی دارم و نه گوشواره
شاعر: روح الله گائینی

• دوشنبه
• 20
• آذر
• 1391
• ساعت
• 14:43
• نوشته شده توسط
• feiz