شهادت حضرت رقیه

لب بسته است، بی رمق و خسته، بی شکیب
لبریز اشک و آه ولی ، فاطمی، نجیب
دنیای شیون است، سکوت دمادمش
باران روضه است همین اشک نم نمش
زهرائی است، شکوه ز غم ها نمی‌کند
جز آرزوی دیدن بابا نمی‌کند
حرفی نمی زند ز کبودی پیکرش
از سنگ های کینه و گُل های معجرش
با بی‌کسی قافله خو کرده آه آه
با طعنه های آبله و زخم گاه گاه
آری نمک به زخم دل غم نمی زند
از گوشواره پیش کسی دم نمی زند
هرگز نگفته از غم و درد اسیری اش
از ماجرای سیلی و دندان شیری اش
سنگ صبور هر دل بی تاب می‌شود
لب بسته و در آتش غم آب می‌شود
اوقات ابری اش بوی غربت گرفته اند
حالا که واژه ها همه لکنت گرفته اند
آه های شعله ورش حرف می زند
او با اشاره‌ی نظ

• سه شنبه
• 21
• آذر
• 1391
• ساعت
• 08:04
• نوشته شده توسط
• feiz

تو را آورده ام این جا که مهمان خودم باشی
شب آخر روی زلف پریشان خودم باشی
من از تاریکی شب های این ویرانه می ترسم
تو را آورده ام خورشید تابان خودم باشی
فراقت گر چه نابینام کرده باز می ارزد
که یوسف باشی و در راه کنعان خودم باشی
پدر نزدیک بود امشب کنیز خانه ای باشم
به تو حق می دهم پاره گریبان خودم باشی
اگر چه عمه دل تنگ است اما عمه هم راضی ست
که تو این چند ساعت را به دامان خودم باشی
از این پنجاه سال تو سه سالش قسمت ما شد
یک امشب را نمی خواهی پدر جان خودم باشی
سرت افتاد و دستی از محاسن ها بلندت کرد
بیا خب میهمان کنج ویران خودم باشی
سرت را وقت قرآن خواندنت بر طشت کوبیدند
تو باید بعد از این قاری قرآن

• سه شنبه
• 21
• آذر
• 1391
• ساعت
• 08:07
• نوشته شده توسط
• feiz

ابر مستی تیره گون شد باز بی حد گریه کرد
با غمت گاهی نباید ساخت باید گریه کرد
امتحان کردم ببینم سنگ می فهمد تو را
از تو گفتم با دلم کوتاه آمد گریه کرد
ای که از بوی طعام خانه ها خوابت نبرد
مادرم نذر تو را هر وقت «هم زد» گریه کرد
با تمام این اسیران فرق داری قصه چیست؟
هر کسی آمد به احوالت بخندد گریه کرد
از سر ایمان به داغت گاه می گویم به خویش
شاید آن شب «زجر» هم وقتی تو را زد گریه کرد
وقت غسلت هم به زخم تو نمک پاشیده شد
آن زن غساله هم اشکش در آمد گریه کرد
شاعر: کاظم بهمنی

• سه شنبه
• 21
• آذر
• 1391
• ساعت
• 08:22
• نوشته شده توسط
• feiz

از بوی سیب سرخ طبق مرده جان گرفت
زخمی ترین یتیم خرابه توان گرفت
باران چشم های رقیه شروع شد
از بس که گریه کرد دل آسمان گرفت
طرفند گریه هاش به داد پدر رسید
سر را ز دست بی ادب خیزران گرفت
رو پوش را ز روی طبق تا کنار زد
لب را که دید طفلک لکنت زبان گرفت
«بابا» یکی دو بار بریده بریده گفت
با هر نفس نفس که یکی در میان گرفت
می گفت گوشواره فدای سرت ولی
دیدم عقیق دست تو را ساربان گرفت
حالا گرسنگی به سراغم که آمده
آغوشم از محاسن تو بوی نان گرفت
آخر طلوع داغ تو کنج تنور بود
در شام زخم های تو خورشیدمان گرفت
شاعر:علی ناظمی

• سه شنبه
• 21
• آذر
• 1391
• ساعت
• 08:24
• نوشته شده توسط
• feiz

«ماهی به جای حوض درون پیاله است
گر چه بدون دست و تن و پای آمده
هرگز گمانه نیست که محتاج باله است
انگار تیغ سخت عدو کُند بوده است
بابا! هنوز پلک دو چشمت مچاله است
گویا فشار زانوی دشمن زیاد بود
عکس دهان باز تو هم شکل ناله است
از نعل اسب و چکمه سراغت گرفته ام
ای ماه من تمام تنت جای چاله است
قربان زخم های لبِ لب پریده ات
سویی به دیده ام بده، لب هات هاله است
افتاده بود چوب به جان لبان تو...
آیات از لبان تو هم رنگ ژاله است
پایت کشاند عدو سوی مقتل به زور دست
چینِ جبینت از سرِ دردِ کشاله است
طوفان هجوم برده و این گونه گشته ای
پرپر شدن نوشته و تقدیر لاله است»
شاعر: شاکر

• سه شنبه
• 21
• آذر
• 1391
• ساعت
• 08:29
• نوشته شده توسط
• feiz

این همه درد دلم چشم تری می خواهد
آتش سینه ام امشب جگری می خواهد
قصه های شب یلدای فراق من و تو
تا كه پایان بپذیرد سحری می خواهد
باز خاكسترم از شوق تو پروانه شده
شمع من شعله تو بال و پری می خواهد
مگر احوال دلم با تو به سامان برسد
سینه آرام ندارد كه سری میخواهد
دخترت را چه شد اینبار نبردی بابا؟
هر سفر قاعدتاً همسفری میخواهد
حال من حال یتیمی است كه هر شب تا صبح
دامن عمه گرفته پدری می خواهد
خون پیشانی تو آتش این دل شده است
لاله تا داغ ببیند شرری می خواهد
نكند باز هم این زخم دهن باز كند
لب تو بوسه آهسته تری می خواهد
چادرم سوخته فكر كفنم باش پدر
قامتم پوشش نوع دگری می خواهد
این شب آخری ای كاش عمو پیش

• سه شنبه
• 21
• آذر
• 1391
• ساعت
• 08:33
• نوشته شده توسط
• feiz

آسمان دلش از غصه حکایت می کرد
با پدر داشت که از کوفه شکایت می کرد
مو به مو، لحظه به لحظه همه ی واقعه را
با اشارات نظر بر تو روایت می کرد
دختر عاطفه با چوبِ سراسر کینه
سر یک بوسه ز لب هات رقابت می کرد
از همان وقت که بر نیزه سواری رفتی
دشمنت هر چه که می خواست جنایت می کرد
دل شکسته، سر بشکسته در آغوش گرفت
ولی آهسته که حال تو رعایت می کرد
به سر زلف پریشان تو بسته است دخیل
حاجتی داشت زمانی که صدایت می کرد
در دلش گفت خدایا بروم همره او
باید این بار که بابایم عنایت می کرد
شاعر: یاسر مسافر

• سه شنبه
• 21
• آذر
• 1391
• ساعت
• 08:36
• نوشته شده توسط
• feiz

آمدی تازه ز ره، خسته نباشی بابا
باقی ام نیست توان بهر تلاشی بابا
وقتْ کوته، سخنِ مانده به دل بسیار است
پس نگیر هیچ سراغی ز حواشی بابا
کو عمو؟ آن که سپاه از علمش بر پا بود
قول دادی که سپه را تو نپاشی بابا
هر کسی رفت سفر، همره او سوغات است
بر لبت خرده ی چوب است و خراشی بابا
دیدم از دور ،سگان دور و برت حلقه زدند
راست گفتند؟ تنت شد متلاشی بابا...
گر تو باشی کسی آزار نخواهد دادم
من دعا می کنمت تا که تو پاشی بابا
شاعر:شاکر

• سه شنبه
• 21
• آذر
• 1391
• ساعت
• 08:38
• نوشته شده توسط
• feiz

آیینه دار قافله ی بی قراری ام
آیینه ام شکسته و گرد و غباری ام
بیچاره می کنم همه ی شهر شام را
از ناله ها و گریه ی شب زنده داری ام
حرفی بزن برای دلم، صحبتی بکن
یک مرهمی گذار بر این زخم کاری ام!
بابا مگر لبان تو آسیب دیده اند؟
صحبت نمی کنی پدر لب اناری ام؟
شانت به نیزه نیست بیا روی دامنم!
دستم نمی کند که در این کار یاری ام!
بالای نیزه بودی و دیدم به چشم خود
سنگت زدند تا شکنند استواری ام
این نیزه نیست رحل کتاب رقیه است
جبریل آمده به ملاقات قاری ام!
کوه وقار بودم و مملو از غرور
حالا ببین تو وسعت این شرمساری ام
شاعر:امیر حسین محمود پور

• سه شنبه
• 21
• آذر
• 1391
• ساعت
• 08:40
• نوشته شده توسط
• feiz

با سر رسیده‌ای بگو از پیکری که نیست
از مصحف ورق ورق و پرپری که نیست
شب‌ها که سر به سردی این خاک می نهم
کو دست مهربان نوازش گری که نیست
باید برای شستن گل ‌زخم‌های تو
باشد گلاب و زمزمی و کوثری که نیست
آزاد شد شریعه همان عصر واقعه
یادش به خیر ساقی آب آوری که نیست
تشخیص چشم های تو در این شب کبود
می خواست روشنایی چشم تری که نیست
دستی کشید عمّه به این پلک‌ها و گفت:
حالا شدی شبیه همان مادری که نیست
دیروز عصر داخل بازار شامیان
معلوم شد حکایت انگشتری که نیست
حتّی صبورِ قافله بی‌صبر می‌شود
با خاطرات خسته‌ترین دختری که نیست
شاعر:یوسف رحیمی

• سه شنبه
• 21
• آذر
• 1391
• ساعت
• 08:42
• نوشته شده توسط
• feiz

بابا بیا ببین بدنم درد می كند
از ضربه های سنگ، سَرم درد می كند
از بس زدند بر لب و دندان دخترت
باور كن ای پدر دهنم درد می كند
زخم لب تو بر لب من زخم می زند
از درد تو تمام تنم درد می كند
از داغ قتلگه همه شب گریه كرده ام
بابا ببین كه چشم تَرَم درد می كند
بابا منم همان كه جگر گوشه ی تو بود
حالا نگاه كن، جگرم درد می كند
آه از عطش سرای جگر سوز كربلا
با یاد آب، زخم لبم درد می كند
وقتی كه یاد ساقی كرب و بلا كنم
احساس می كنم كمرم درد می كند
تازه شدم شبیه همان مادری كه گفت:
زینب قبول كن نفسم درد می كند
آن قدر زخم روی تنم جا گرفته است
آن قدر كه حتّی كفنم درد می كند
شاعر:حمید رمی

• سه شنبه
• 21
• آذر
• 1391
• ساعت
• 08:45
• نوشته شده توسط
• feiz

بخوان برای پدر ای رقیه، قرآنی
كه ساده بگذرد این لحظه های طولانی
رقیه جان، به خدا اصغر از تو تشنه تر است
تو حال و روز علی را كه خوب می دانی
ز من مخواه كنم التماسِ این لشگر
برای جرعۀ آبی و لقمۀ نانی
به جز خدا به كسی هرگز التماس نكن
كه این جدا بود از شیوۀ مسلمانی
فقط به یاری پروردگار دل خوش كن
كه دل خوشی به كسی جز خداست، شیطانی
و حاجت همه دست خداست و تنها
خودش ز بندۀ خود می كند نگهبانی
تو در مسیر بهشتی كمی تحمل كن
كه صبر اگر نكنی در مسیر می مانی
اگر خدای نكرده كمی كتك خوردی
بگو كه بر سر قول و قرار می مانی
دعا، دعا، نشود دخترم فراموشت
زمان هول و هراس و دم پریشانی
سفارشات پدر را به خاطرت بسپار
كه س

• سه شنبه
• 21
• آذر
• 1391
• ساعت
• 08:47
• نوشته شده توسط
• feiz

«بر نیامد از تمنای لبش كامم هنوز»
او به روی نیزه رفت و من به دنبالش هنوز
زینت دوش نبی مصطفی حقش نبود
بر زمین كربلا ماند پر و بالش هنوز
گر چه دور افتاده ام فرسنگ ها از باغ گل
می رسد بوی گلاب از جسم پا مالش هنوز
حال با غارت گری هاشان چه سازم بعد او
خنجر و انگشتری باقیست جنجالش هنوز
دخترك هم سهم خود را برد از این ماجرا
مانده جای تازیانه بر پر و بالش هنوز
دید در بازار طفلی آن چه غارت رفته بود
در حراج افتاده بود معجر و خلخالش هنوز!
شاعر: یاسر مسافر

• سه شنبه
• 21
• آذر
• 1391
• ساعت
• 08:52
• نوشته شده توسط
• feiz

به امیدی كه بیایی سحری در بر من
خاك ویرانه شده سرمهٔ چشم تر من
مدتی می شود از حال لبت بی خبرم
چند وقت است صدایم نزدی دختر من
من همان لاله افروختهٔ خون جگرم
كه همین لخته فقط مانده به خاكستر من
شب این شام چه سرمای عجیبی دارد
تب این سوز كجا و بدن لاغر من
دارم از درد مچ دست به خود می پیچم
ظاهراً خرد شده ساقه نیلوفر من
چادرم پاره شد از بس كه كشیدند مرا
لحظه ای وا نشد اما گره از معجر من
موی من دست نخورده است خیالت راحت
معجر سوخته چسبیده به زخم سر من
كاشكی زود بیایی و به دادم برسی
تا كه در سینه نمانَد نفس آخر من
شاعر: مصطفی متولی

• سه شنبه
• 21
• آذر
• 1391
• ساعت
• 08:53
• نوشته شده توسط
• feiz

بین عشّاق جهان تا کی سفر باشد؟ بس است
تا به کی لیلا ز مجنون بی خبر باشد؟ بس است
جان لب هایی که بستی پلک هایت را مبند
سهم من از تو نگاهی هم اگر باشد بس است
نه غذا نه آب نه معجر نه مو نه پا نه کفش
گوشواره هم نمی خواهم پدر، باشد بس است
عمّه امری نیست؟ دارم رفع زحمت می کنم
بودنم تا کی برایت دردسر باشد؟ بس است
دیر شد برخیز گفتم که به عمّه گفته ام
یک نفر از رفتن من با خبر باشد بس است
شاعر: حسین رستمی

• سه شنبه
• 21
• آذر
• 1391
• ساعت
• 08:57
• نوشته شده توسط
• feiz

تا آمدی خرابه نشین ات شفا گرفت
زخم تمام پیکر خونم دوا گرفت
من نذر کرده ام که بمیرم برای تو
شکر خدا که بالاخره این دعا گرفت...
تا گوشواره را کشید دو چشم ام سیاه رفت
بابا ز دخترت به خدا اشک و آه رفت
یا اسب بود... یا یکی از دشمنان تو !!!
از روی پیکرم که زمین خورد راه رفت...
یک لحظه دید عمه مرا، اشک باره شد
داغ مدینه در دل زارش دوباره شد
نامرد سیلی اش دو هدف داشت هم زمان
هم گوشواره رفت، هم گوش پاره شد
شاعر:مهدی صفی یاری

• سه شنبه
• 21
• آذر
• 1391
• ساعت
• 08:59
• نوشته شده توسط
• feiz

تمام می شوم امشب در آخر قصّه
بخواب بانوی احساس! دختر قصّه!
یکی نبود و یکی بود و آن یکی هم رفت
یکی یکی همه رفتند از درِ قصّه
ببند چشم خودت را! فقط تجسم کن!
میان شعله ی آتش سراسر قصّه...
خیال کن که لبت تشنه است و از لب آب
بدون آب بیاید دل آورِ قصّه
بده امانت شش ماهه را به دست پدر
که پر بگیرد از این جا کبوترِ قصّه
نپرس از پدرت او هنوز هم این جاست
نپرس از تن در خون شناور قصّه
بلند شو! و بدو! پا برهنه تا خود صبح
نخواب تا برسی سمت دیگر قصّه
و گوشواره ی خود را در آر! می ترسم
پری بماند و دیو ستمگرِ قصّه
بخواب! نیمه ی شب شد، خرابه هم خوابید
بخواب کودک تنها! قلندرِ قصّه!
بگیر گوش خودت را سه ساله ی خوبم!

• سه شنبه
• 21
• آذر
• 1391
• ساعت
• 09:02
• نوشته شده توسط
• feiz

تنها سه سال داشت چرا پس تکیده بود
در کوره ای ز درد و بلا آب دیده بود
چین و چروک صورت او شرح حال او
یعنی به قدر کل جهان داغ دیده بود
یک لحظه فکر کن که چرا دختری صغیر
هنگام راه رفتنِ خود قد خمیده بود
فرصت نکرده خون سرش منعقد شود
زیرا که دائماً ز سرش خون چکیده بود
شیرین زبان خانه ی ارباب از چه روی
لکنت گرفته بود و زبانش بریده بود
از لحظه ای که رفت عمویش به علقمه
یک روز خوش دگر به دو عالم ندیده بود
پاره شده است پرده ی گوشش ز ضربه ها
گوشی که قصه های پدر را شنیده بود
از رعشه ای که دست نحیفش گرفته بود
معلوم بود داغ عظیمی کشیده بود
«دعبل» دگر بس است مزن شعله بر جهان
یا لال باش یا که نما خاک بر دهان
شا

• سه شنبه
• 21
• آذر
• 1391
• ساعت
• 09:05
• نوشته شده توسط
• feiz

چشم های خرابه روشن شد، با طلوع سرت قمر بابا
می پرد پلک زخمیم از شوق، ذوق کرده است این قدر بابا
در فضای سیاه دل تنگی، چشم هایم سفید شد از داغ
سوختم، ساختم بدون تو، خشک شد چشم من به در بابا
این سفر را چگونه طی کردی؟ با شتاب آمدی تنت جا ماند
گاه با پای نیزه می رفتی، گاه گاهی به پای سر بابا
از نگاهم گدازه می ریزد، اشک نه خون تازه می ریزد
سینه آتش فشانی از داغ است، دخترت کوه خون جگر بابا
گوشه ی این قفس گرفتارم، شور پرواز در سرم دارم
تکه ای آسمان اگر باشد، قدر یک مشت بال و پر بابا
شعله ور شد کبوتر بوسه، سوخته شاخه ی لبان تو را
خیزران از لبان شیرینت، قند دزدیده یا شکر بابا؟
شام سر تا به پا همه چشمند،

• سه شنبه
• 21
• آذر
• 1391
• ساعت
• 09:07
• نوشته شده توسط
• feiz

چون تکان می دهد سر و رویش
پر شود صد محله از بویش
آن که بالین خواب او هر شب
دست عباس بود و بازویش
فخر جبریل و کار میکاییل
که ببوسند غباری از کویش
چه به هیبت به بر کند چادر
تا بپوشد سیاه گیسویش
بوسه گاه همیشگیِ پدر
جبهه و طاق هر دو ابرویش
هجمه ی موج پر تلاطمِ درد
چه شتابی گرفته بر سویش
روضه خوان مصیبتی است عظیم
مشت تاری که رفته از مویش
چه شد آن گوشواره ی پدری؟
چه کسی برده است النگویش؟
شاعر:شاکر

• سه شنبه
• 21
• آذر
• 1391
• ساعت
• 09:11
• نوشته شده توسط
• feiz

چه شده این همه تو خون جگر و گریانی
که چنین با تن رنجور، مرا می خوانی
بارها از نوک نی، سوختنت را دیدم
چه شده قلب مرا این همه می سوزانی
آمدم پیش تو ای دخترک معصومم
خنده ات کو؟ چرا بی رمق و بی جانی؟
خواستم تا که تو را در بغل آرام کنم
چه کنم نیست تنی تا بکنم احسانی
کاش می بود لبی تا به لبت بوسه زنم
که نگویی ز چه رو، روی تو می پوشانی
تا که آغوش تو را دور سرم حس کردم
یادم آمد شبیه مادر من می مانی
شاعر:کمال مومنی

• سه شنبه
• 21
• آذر
• 1391
• ساعت
• 09:13
• نوشته شده توسط
• feiz

چشم را روشنی مختصری نیست كه نیست
و از امّید در این دل اثری نیست كه نیست
من همین اول عمری به خدا فهمیدم
آخر عشق به جز خون جگری نیست كه نیست
وقتی از ناقه بیافتی و به دادت نرسند
می شود گفت كه دیگر پدری نیست كه نیست
عمه من از عمو عباس توقّع دارم
چند وقت است از او هم خبری نیست كه نیست
جای من هر كه كتك خورد، غریبانه شكست
عمه زینب تو نباشی سپری نیست كه نیست
باید انگار بمیرم كه به بابا برسم
چه كنم راه وصال دگری نیست كه نیست
عمرم امروز بعید است به فردا برسد
بعد از امشب به گمانم سحری نیست كه نیست
شاعر:مصطفی متولی

• سه شنبه
• 21
• آذر
• 1391
• ساعت
• 15:03
• نوشته شده توسط
• feiz

دختر اگر یتیم شود پیر می شود
از زندگی بدون پدر سیر میشود
هم سن و سال ها همه او را نشان دهند
دل نازک است دختر و دل گیر می شود
باشد شبیه مادر خود نافذ الکلام
این شهر با صدایش چه تسخیر می شود
فریادهای یا ابتایش چو فاطمه
در سرزمین کفر چو تکبیر می شود
وقتی که گیسوان سری پنجه می خورد
هر تاب آن چو حلقه زنجیر می شود
اصلاً رقیه نه، به خدا مَرد بی هوا
با یک شتاب ضربه زمین گیر می شود
هرگز کسی نگفت گلویش کبود شد
این جاست روضه صاحب تصویر می شود
دشمن به او نگاه خریدار می کند
خوب شاه زاده بوده و تحقیر می شود
فرزند خارجیست کفن احتیاج نیست
بیهوده نیست این همه تکفیر می شود
دادند جای غسل، تیمم تنش... چرا؟
خون از

• سه شنبه
• 21
• آذر
• 1391
• ساعت
• 15:05
• نوشته شده توسط
• feiz

در سینه ام داغی نشسته روی داغی
دارم به دل از لاله های داغ باغی
با رفتنت شادی هم از دل های ما رفت
بعد از فراقت از غم دل کو فراغی؟
خورشید نیزه! ماه این ویران سرایی
در شام جز رویت نمی بینم چراغی
ای لاله! من نیلوفرم عمه بنفشه
دنیا ندیده مثل این ویرانه باغی
خاکستری که بر سر و رویت نشسته
داغی نشانده بر دلم آن هم چه داغی!
بابا شما چیزی نپرس از گوشواره
من هم از انگشتر نمی گیرم سراغی
شاعر:سید محمد جواد شرافت

• سه شنبه
• 21
• آذر
• 1391
• ساعت
• 15:09
• نوشته شده توسط
• feiz

دنبال آب گشتم و سهمم سراب شد
رویای کودکانه ام این جا خراب شد
آن قدر من بهانه ی بابا گرفته ام
حتی دل خرابه برایم کباب شد
آن قدر زخم خورده ام از تازیانه ها
پیری برای زود رسیدن مجاب شد
در آزمون این تن رنگین کمانی ام
بین هزار رنگ کبود انتخاب شد
آیینه ام ولی همه جایم شکسته است
مهتاب با مشاهده ام در حجاب شد
در آن غروب غم زده یادم نمی رود
روی تو را ندیدم و چشمم به خواب شد
رفتی و سهم دخترِ باباییِ حرم
بعد از تو ترس و دلهره و اضطراب شد
از لحظه ای که چشم تو را دور دیده اند
آزار کودکان زبان بسته باب شد
یک مرد هم نبود بگوید چقدر زود
بی حرمتی به آل پیمبر ثواب شد
ای سر که روی دامن دختر نشسته ای
با من سخن بگ

• سه شنبه
• 21
• آذر
• 1391
• ساعت
• 15:12
• نوشته شده توسط
• feiz

دل كباب كه دیگر شرر نمی خواهد
انیس غصه و غم چشم تر نمی خواهد
كبوتری كه قفس را مزار می داند
برای زندگی اش بال و پر نمی خواهد
یكی بپرسد از این قوم بی حیا كه مگر
سه ساله دختر تنها پدر نمی خواهد؟
اگر بهانه بابا گرفت دختركی
به غیر مرحمتی مختصر نمی خواهد
یكی به عمه بگوید به من سپر نشود
شكسته دستم و دیگر سپر نمی خواهد
بهانه جویی من مشكل خرابه شده
در این خرابه كسی درد سر نمی خواهد
شاعر:مصطفی متولی

• سه شنبه
• 21
• آذر
• 1391
• ساعت
• 15:17
• نوشته شده توسط
• feiz

گفتم به خود یا که خبر از ما نداری
یا که خیال دیدن ما را نداری
حالا که با سر آمدی فهمیده ام که
هر شب تو می خواهی بیایی پا نداری
دور از من و عمّه کجاها رفته ای که
یک جای سالم در سرت حتّی نداری
حتّی پر از زخم و جراحت هم که باشی
زیباترین بابای دنیا! تا نداری
بعد از تو باید سوخت در هرم یتیمی
بعد از تو باید ساخت بابا با نداری
با دختر تو دختران شام قهرند
با طعنه می گویند تو بابا نداری؟
من را به همراهت ببر تا که بفهمم
تو دوست داری دخترت را یا نداری
شاعر: :محسن عرب خالقی

• سه شنبه
• 21
• آذر
• 1391
• ساعت
• 16:17
• نوشته شده توسط
• feiz

اكنون‌ كه‌ بر دهان‌ تو بابا لب‌ من‌ است
‌ اوج‌ دعای‌ امشب‌ تو تا لب‌ من‌ است‌
با چوب‌ «بد حضور» یزید لعین‌ بگو
تولیت‌ حریم‌ لبت‌ با لب‌ من‌ است‌
از فرط‌ اشتیاق سرت‌ آمد از عراق
مجنون‌ كنون‌ لب‌ تو و لیلا لب‌ من‌ است‌
راهب‌ كجاست‌ تا كه‌ ببیند ز مستی‌ ام‌
احیا گر هزار مسیحا لب‌ من‌ است‌
با دست‌ خویش‌ بر دهن‌ خویش‌ می‌زنم
‌ در اقتدا به‌ لعل‌ تو تنها لب‌ من‌ است‌
شاعر :محمد سهرابی

• سه شنبه
• 21
• آذر
• 1391
• ساعت
• 16:20
• نوشته شده توسط
• feiz

ای شمسه‌ی كاخ آرزوها
نام تو كلید گفتگوها
ای نور شب سیاه روزان
با چهره‌ی چون مه فروزان
ای آب رُخ بهار از تو
ذوق گل و لاله ‌زار از تو
ای باخته جان به راه جانان
فرش ره تو ستبرق جان
ای برُخی جلوه‌ی تو جانم
عشق تو حقیقت روانم
ای نور چراغ عشق و عرفان
تابیده به كلبه‌ی فقیران
ای جان مرا فروغ امّید
ویرانه كجا و گنج توحید
در ظلمت شب چو مه رسیدی
بر دختر خویش سر كشیدی
دیدی كه مرا كسی نمانده
از زندگیم بسی نمانده
دیدی كه به لب رسیده جانم
دیدی كه ضعیف و ناتوانم
دیدی كه نیازمند وصلم
محو غم تست فرع و اصلم
بر داد دلم نكو رسیدی

مشتاقی من به چشم دیدی
دیدی ز غمت اسیر بندم
دیدار تو را نیازمندم
با یاد تو واپسین دم

• سه شنبه
• 21
• آذر
• 1391
• ساعت
• 16:24
• نوشته شده توسط
• feiz

ای سر که امشب این جا ماهِ خرابه هستی
در طشت خون گرفته پیش سه ساله هستی
قاری روی نیزه جا در تنور کردی
از زیر بارش سنگ با من عبور کردی
زردی دود داری بوی تنور ای سر
داری هوای من را از راه دور ای سر
بر دست کوچکم تا بند اسیری افتاد
از دست "زجر" نامرد دندان شیری افتاد
دست ضمخت را که با لاله نسبتی نیست
من را ببر عزیزم دیگر که فرصتی نیست
بابا ببین چه کردند با شبهِ مادر تو
از دست رفته حالا چشمان دختر تو
موی مرا کشید و با چکمه او لگد زد
بر مادر تو بابا بسیار حرف بد زد
هر چند بی تو عمه هر جا مرا سپر شد
این پهلوی شکسته بابا شکسته تر شد
هر کس که دید روزم هی گریه کرد من را
دیدی تو لاله های در زیر پیرهن را؟؟

• سه شنبه
• 21
• آذر
• 1391
• ساعت
• 16:31
• نوشته شده توسط
• feiz