بگو، از داغت اي كه جان مني، وَ مَنِ الذّي أيتَمَني
آمدي اي پدر ديدن دخترت
ولي به من بگو چه آمد بر سرت
ابتا يا حسين
چرا، زخم رخسار تو عيان است، جاي شمشير و خيزران است
در مجلس يزيد غم بر دلت نشست
گمانم اي پدر دندان تو شكست
ابتا يا حسين
شاعر : حاج امیر عباسی
دانلود سبک
شده نيلي ز سيلي ماه روي دختر تو
ببين بابا خميده قامتم چون مادر تو
خروشم حيدري شد رخم نيلوفري شد عزايم مادري شد
حسين جانم حسين جان
ز جان شعر بلا را خواندم و ديگر بماند
شبي از قافله جاماندم و ديگر بماند
شب و شوق جدايي من و درد جدايي وَ دست بي حيايي
حسين جانم حسين جان
مرا با خود ببر امشب به سوي عرش رحمان
خجالت ميكشم از خواهرت ديگر پدر جان
وليّ ِ جان من شد ز غم گريان من شد بلا گردان من شد
حسين جانم حسين جان
شاعر : حاج امیر عباسی
دانلود سبک
کردی قدم رنجه به ویران خوش آمدی بابا حسین جان
امشب زدی سر بر یتیمان خوش آمدی بابا حسین جان
بابا به قربان سرت کو اصغرت کو اکبرت
ای بر همه خوبان سر آمد ماه جمالت خوش در آمد
خوش آمدی اما پدر جان چرا عمو با تو نیامد
******
دارم در اوج رنج و آلام من شِکوه ها از مردم شام
وای از هجوم سنگ از بام از خیزان و مجلس عام
ای هستی من ای پدر چشم تو روشن ای پدر
از بعد یک عمری عزیزی شد رزق عترت اشک ریزی
یک بی مروت خواهرم را می خواست از بهر کنیزی
شاعر : حاج امیر عباسی
دانلود سبک
لاله ي زهرا بگو ياسمنت در كجاست
اي سر غرقه به خون ،پس بدنت در كجاست
یا ابتا یا حسین...
اي پسر فاطمه جرم و گناهم چه بود
ديده گشا و ببين صورت من شد كبود
رفتي و از زندگي سير شدم اي پدر
از غم هجران تو پير شدم اي پدر
شاعر : حاج امیر عباسی
شاعر : حاج امیر عباسی
دانلود سبک
یه دختری تو دل شب بهونه بابا گرفته
درد دلاشو چند شبه حتی به عمه هم نگفته
گرسنه است اما از دنیای بی وفایی سیره
لبهای سر سبزش پاره تر از دل کویره
با این سه ساله است شکسته و قدش خمیده
شبیه فاطمه دستاشو به دیوار میگیره
بارون غریبی / از چشاش میباره
گوشه خرابه / سر رو خاک میذاره
مهربون باباجون
خوش اومدی بابا قدم رو چشم پر دردم گذاشتی
رفتی و هیچ نگفتی با خودت دختری داشتی
کجا بودی وقتی طعم کبودیُ چشیدم
اون وقتی که اتیش افتاد روی موی سپیدم
از شدت سیلی سنگین شده گوشم بابایی
اما از زبونِ دشمنا حرف بد شنیدم
تو فشار درد و / زیر غصه مُردَم
با پای پر از درد / هی زمین میخوردم
مهربون باباجون
دیشب ای سر ، کنارم نبودی
میهمانِ ، سرای من ربودی
میدانی ، دل من شکسته
آمدم ، به پاهای خسته
ویرانه (۳)
رفتی و بعد تو ، لطمهها خوردهام
جان ندارم دگر ، بسکه آزردهام
ای بابا(۳)
کار من را ، به کوفه کشاندند
بر دلم داغِ حسرت نشاندند
در بیابان ، پیاده دواندند
ای بابا ، ز کف رفته چاره
ای بابا ، ببین گوشِ پاره
ای بابا (۳)
همره هست ای پدر ، دخترت را ببر
بهر وصلت ببین ، میزنم بال و پر
ای بابا(۲)
شاعر : احسان پیریابی
دانلود سبک
ببخشید بابایی کسالت گرفتم
برای رگاته که لکنت گرفتم
مگه که نمی دید تو قرآن می خونی؟
چرا پس لباتو با چوب کرده خونی؟
بابایی حسینم بابایی حسینم
شبای رقیه شده بی ستاره
غرورم رو له کرد لباسای پاره
به جز روی ماهت تمنا ندارم
بریم از خرابه دیگه نا ندارم
بابایی حسینم بابایی حسینم
شاعر : حمید جواد زاده
دانلود سبک
بغض نشسته تو گلوم راه نفسهامو گرفت
نذاشت بپرسم عمه جون از من کی بابامو گرفت
انگار زمین و آسمون با ما سر یاری نداشت
سر شما بالـای نی جز نیزه غمخواری نداشت
با گریه های هر شبم ، ماه و ستاره گریه کرد
چشمام اگه کم سو شده ، با هر اشاره گریه کرد
از خاطرات این سفر ، من چی بگم خبرداری
گاهی نگاه کردی رو نی ، گاه از میون طشت زر
سالار زینب – بابای من
گردو غبار روی چشام توان دیدن رو گرفت
مشت و لگد از دخترت بال پریدن رو گرفت
مثل گلی شکسته ام که میشه پژمرده رو خاک
رنگ پرستویی می شم که تو قفس شده هلاک
با دیدن موهای تو ، موی خودم از یاد رفت
دندون تو شکسته شد ، هستی من بر باد رفت
رو دامنم آروم بگیر ، منم با تو
بابای من افتادم یک شب از رو ناقه
بابای من توی این دل درد فراقه
بابای من بیابوناش اینجا چه داغه
تو ماه ومن ستاره پیش همیم دوباره
حرف می زنیم باباجون با زبون اشاره
خون میاد از رو لبهام هربار نفس کشیدم
نیمه شب از تو پاهام من خار وخس کشیدم
واای بهار عمر من خزون شد
واای بابا دیدی قدم کمون شد
چه بابای مهربونی که فرش راهش موهامه
غسل زیارت از سرش با گریه ها واشکا مه
ابتا یا حسین
یاد منه مارو بردن بزم نامردا
یاد منه عمه دست بسته بود تو اونجا
یاد منه خیزران اومد روی لب ها
خدا نیاره دختر لکنت زبون بگیره
خرابه تازیونه ازش امون بگیره
یه دختر حزینم بی بال و پر ترینم
جونی برام نمونده یه گوش
کودکی بودم میان کاروان
دختری دردانه وشیرین زبان
گاه بودم روی زانوی پدر
گاه آغوش عموی مهربان
گرمی آغوش اکبرکیف داشت
بود مشتاقم همه پیر وجوان
یاد باد آن روزگار عزتم
آه وصد افسوس از جور زمان
آه از آندم که عاشورا رسید
شد مصیبتها برای من عیان
یک به یک دشمن عزیزانم گرفت
گشت فصل زندگانیم خزان
چیده شد گلهای باغ فاطمه
مانده تنها وپریشان باغبان
باغبان بابای مظلومم حسین
بی برادر بی پسر بی همرهان
عاقبت نوبت به بابایم رسید
او شهید ومن یتیمی بی نشان
شد غروت وحمله غارت شروع
در حریم بی کس وبی پاسبان
دیده گریان می دویدم هر طرف
عمه ام گریان به دنبالم دوان
گوش من شد پاره غارت گوشوار
ذکر لبهایم خداوندا
من غیر از امشب محشری دارم ؟ ندارم!
یک ذره حال بهتری دارم ندارم
جز دیدن تو، عمه هم می داند این را
من آرزوی دیگری دارم ندارم
در بین صحرا نیمه شب فهمیدم این را
بهتر ز زهرا مادری دارم ندارم
مانند زهرا مادرت دستم کبود است
بابا بگو بال و پری دارم ندارم
وقتی که سنگ از هر طرف می آید این سمت
جز پشت عمه سنگری دارم ندارم
با آستین پاره رو می گیرم اینجا
یعنی پدر جان معجری دارم ندارم
از دست زجر و حرمله درطول این راه
بابا بگو من پیکری دارم ندارم
در کاروان نیزه ها در بین سرها
زخمی تر از این سر ، سری دارم ندارم
گو ، از سرت در طول این عمر سه ساله
من میهمان بهتری دارم ندارم
من یاس بودم از بدِ ا
از وقار عمه جان خود حجاب آموخته
او مودب بودنش را از رباب آموخته
با دو دست بسته تا شامات را یکسر گرفت
رزم را از فاطمه، از بوتراب آموخته
چشم بارانی او آموزگار اشک بود
گریه کردن بر لبت را او به آب آموخته
زلفهایت را ورق میزد شبیه مقتلی
روضه را از زخم جلد این کتاب آموخته
جمع زد زخم تو را با زخم های مادرت
با شمارش کردن آنها حساب آموخته
چشم بیدار شبش را چشم زد شام حسود
پلک هایش چند روزی هست خواب آموخته
زلف تو گفت از تنور و دخترت آتش گرفت
سوختن را پا به پایش آفتاب آموخته
گاه باید که ادب از بی ادب آموخت، پس
بوسه را از چوب در بزم شراب آموخته
شاعر : محسن حنیفی
بابا من از دنیای بی تو دل بریدم
یک روز خوش بعد از تو در دنیا ندیدم
هر چند که دیر آمدی عیبی ندارد
شکر خدا امشب به دلدارم رسیدم
خیلی شبیه مادرت زهرا شدم...نه ؟
با این دو چشم تار و گیسوی سپیدم
این زجر یاغی دخترت را زجر می داد
از ترس او در بین صحرا می دویدم
از روی ناقه تا زمین خوردم مرا زد
من ضربه ی دستان سنگینش چشیدم
در راه شام از خستگی خوابیدم اما
از خواب با ضرب لگدهایش پریدم
هم گوش من سنگین شده هم پلک هایم
طوری کتک خوردم که یک ماهه خمیدم
وقتی که دشمن برد ما را بین بازار
من هم شبیه تو خجالت می کشیدم
هر چند بالم سوخته با این همه باز...
...هر شب به یاد عمه و بزم یزیدم
یک مرد شامی
گرچه دیر آمدی بیا که عجیب
دل برای رخ تو تنگ شده
بسترم خاکهای ویرانه
بالشم مدتیست سنگ شده
حرفهای من اذیتت نکند
شرح حال من است این گله نیست
زخم پای نحیف دختر تو
زخم عشق تو هست آبله نیست
سخت مشتاق دیدنت بودم
لحظه لحظه به شوقم افزودی
آمدی با سر و نشان دادی
که تو مشتاق تر ز من بودی
هرچه پرسیدم از تو دشمن تو
زود با کعب نی جوابم داد
تشنگیّ و گرسنگی به کنار
دوری روی تو عذابم داد
شاد بودم که باز همچو شبی
جلوۀ روی یار می بینم
آرزویم سراب شد زانکه
روی ماه تو تار می بینم
موی من چون سیاهی شب بود
حال همچون سپیدی فجر است
این سیاهی به روی یاسِ تنم
اثر تازیانۀ زجر است
دیگر از دست زجر خس
دیدن گریۀ او داد زدن هم دارد
سَر که باشد بغلش حالِ سخن هم دارد
زحمت شانه نکش عمه برایش دیر است
گیسوی سوخته کوتاه شدن هم دارد
کاش عادت به روی شانه نمی کرد سه سال
بندِ زنجیر شدن دردِ بدن هم دارد
ناخُنِ پیر زنی بر رُخ او جا انداخت
کاش می گفت کسی بچه زدن هم دارد؟
ساربان ضربه ی دستش چقدر سنگین است
تازه انگشترِ او سنگِ یمن هم دارد
زخمهای سَر و رویِ پدرش را که شمُرد
گفت با عمه چرا زخمِ دهن هم دارد؟
حرمله چشم چران است بَدَم می آید
مثل زجر است ببین دست بزن هم دارد
چادرِ پاره ی او را به روی دست گرفت
عمه اش گفت به غَساله: کفن هم دارد
شاعر : حسن لطفی
قلبم شکسته اما اندازه ی سرت نه
آشفته دیده بودم مانند پیکرت نه
تا شام غصه خوردم با تو ولی نگفتم
ای كاش ساقی‌ات بود اینجا وخواهرت نه
پای تو ایستادم وقتی همه نشستند
پایت همه نشستند سرو تناورت نه
یك كربلا برایت تا كوفه گریه كردم
در اشك دیده بودم در خون شناورت نه
از ابرها گذشتیم با كاروان گریه
چشم همه سبك شد چشمان دخترت نه
در خواب پر گرفتم ای ماه مِه گرفته
تا عرش دیده بودم بالای منبرت نه
بین صفای آهت تا مروه ی نگاهت
عالم دویده اما همپای هاجرت نه
شاعر : محمد بختیاری
خوابم نمی برد که دست تو بالشم نیست
بابا یتیم یعنی دست نوازشم نیست
باید بگیرم امشب دیوار را نیفتم
عمه حواس جمع است اینجاست تا نیفتم
حتی توانِ ماندن از بالِ من نیاید
گفتی به زجر دیگر دنبالِ من نیاید
من دوست دارم این را این زخم را که اینجاست
ردی که بر رُخَم هست نقشِ عقیقِ باباست
دیدم چقدر رویَت تغییر کرده بابا
دیدی چه با گلویم زنجیر کرده بابا
آنانکه روبرویت شمشیر را کشیدند
وقتی به گردنم بود زنجیر را کشیدند
بابا تمام کردند وقتی غذایشان را
انداختند پیشَم نان خشکهایشان را
کوچکتر از من اینجا این دختران ندیدند
دائم بلند کردند بر من صدایشان را
من رویِ خاک بودم تو رویِ خاک بودی
زحمت به
نوحه شهادت حضرت رقیه سلام الله
منم بنت الحسین
فاطمه دیگرم
از برای حسین
من سوره کوثرم
غرق در محنتم
فاطمی طینتم
جانم رقیه جان
******
وای از آن لحظه که
فتادی از ناقه ات
دست گلچین رسید
شکسته شد ساقه ات
خواب نازت پرید
تا که ملعون رسید
جانم رقیه جان
********
از فراغت پدر
چو عمه من خمیدم
بین شام بلا
زخم زبان شنیدم
چون عمو جان نبود
پیکرم شد کبود
جانم رقیه جان
شاعر : ابوالفضل آلوئیان
دانلود سبک
نوایی نوایی امون از جدایی
چشام تار تاره باباجون کجایی
خرابه شده کربلایی
دلم خون خونه دلم تنگ تنگه
هنوز داره یک شهر با بچه ات میجنگه
تو موهام پر از خورده سنگه
-------
وقتی سر تو بر روی یک نیزه جا گرفت
شلاق هم سراغ من و عمه را گرفت
آن نیزه ای که زیر سر تو نشسته است
آخر تو را ز دست من و عمه ها گرفت
از شمر سهم مادری ام را گرفته ام
یک پهلوی شکسته توان مرا گرفت
از بین نیزه پیرزنی گیسوی مرا
با بغض چند ساله ی تو بی هوا گرفت
با خطبه های عمه دلم قرص شد پدر
باید دهان عمه ی مان را طلا گرفت
چشم عمو به داد من و معجرم رسید
حیف از دو گوشواره که یک بی حیا گرفت
دانلود سبک
از سنگ پشت بام سرم درد می کند
از ضجه های بی اثر من صدا گرفت
گفتم دعا کنم کمر زجر بشکند
با یک دل شکسته چه دیدی دعا گرفت
من هر چقدر ناله زدم بیشتر زدند
از من نفس عدوی تو با ضرب پا گرفت
دانلود سبک
وای وای
وقتی که می دیدم عمه ام رو زیر تازیونه ها
وای وای
وقتی که رو نیزه سنگ خوردی از رو بوم خونه ها
وای وای
وقتی از رو نیزه افتادی رو خاکا
وای وای
وقتی از رو نیزه دیدی منو بابا
وای وای تا اسم تو رو بردم
وای وای سیلی و لگد خوردم
وای وای با هر قدم مردم
وای وای ذره ذره جون دادم
وای وای از رو ناقه افتادم
وای وای اسمم رفته از یادم
------
وای وای
وقتی که لرزیدم از شرم اون چشمای بی حیا
وای وای
وقتی که دیدم من میبندن سرها رو رو نیزه ها
وای وای
از دست نامردا تو کوچه و بازار
وای وای
از سیل اشکای این گریه ی زار زار
وای وای تا اسم تو رو بردم
وای وای سیلی و لگد خوردم
وای وای من با
عمه بیا قرار دل بی قرارم اومد
تو اوج فصل پاییزعمرم بهارم اومد
عمه بیا کمک کن که دیگه رمق ندارم
این سر غرق در خونو رو دامنم بذارم
بیا که نور چشام اومد
بیا که ماه شبام اومد
بیار عمه معجری واسم
بیا عمه جون بابام اومد
ابالمظلوم ای حسین من
-----
رمق نداشتم و با حضور تو جون گرفتم
از ترس دشمنت بود که لکنت زبون گرفتم
به من بگو چرا روی لب هات خون لخته بسته
سنگ کدوم حرومی سر پاکتو شکسته
چرا اینقدر زخمیه سر تو
بمیره برای تو دختر تو
از این دنیا سیر شدم بابا
ابالمظلوم ای حسین من
------
قسم میدم تو رو من به حق عمه ی مضطر
تا ببری منو با خودت پیش علی اصغر
سه سالمه ولی مثل زهرا غم کرده پیر
عمه جان کن نظر آمده میهمان
برده از قلب من صبر و تاب و توان
کنج ویرانه ام از رخش باصفا
ابتا یاحسین
------
تازیانه زده دشمنم بر تنم
مادرت فاطمه آمده دیدنم
بین که دردانه ات از ستم در نوا
ابتا یاحسین
-------
بار این سلسله قد من را خمید
من بی حوصله من گیسو سپید
میکشاند مرا از کجا تا کجا
ابتا یاحسین
------
همه جا کربلا همه جا نینوا
تو حسین منی نورعین منی
یاحبیبی حسین
میدونی چرا صورت من شده کبود عمو نبود
میدونی چرا موهام گرفته بوی دود عمو نبود
میدونی چرا رمق تو زانوهام نبود عمو نبود
میدونی چرا رفتم محله ی یهود عمو نبود
عمو نبود عمو نبود عمو نبود عمو نبود
--------
به خدا که آتیش روی چادرم نبود عمو که بود
یه دونه موی سفید روی سرم نبود عمو که بود
به خدا که دستی پی معجرم نبود عمو که بود
کسی توی صحرا پی گوشواره ام نبود عمو که بود
عمو نبود عمو نبود عمو نبود عمو نبود
--------
حالا که سرم رو خاک این خرابه هاست عمو کجاست
حالا که روی لبام همش خدا خداست عمو کجاست
حالا که حرم تو ازدحام دشمناست عمو کجاست
حالا که همش رقیه زیر دست و پاست عمو کجاست
عمو کجاس
شب سوم
(حضرت رقیه سلام الله علیها)
پهلو گرفته است
از اشک چشم سوخته دارو گرفته است
سر با سر آمده
او پیش پاش از مژه جارو گرفته است
از نور از طبق
انگار چشم بی رمقش سو گرفته است
وقت قدم زدن
قامت خمیده دست به زانو گرفته است
مثل گل سری است
این لخته های خون که به گیسو گرفته است
تقصیر زجر بود
از چشم های عمه اگر رو گرفته است
خورشید صورتش
از زیر گونه تا سر ابرو گرفته است
رد قلاف نیست
انگار تازیانه به بازو گرفته است
لب باز می کند
کنج خرابه با پدرش خو گرفته است
قصه به سر رسید
جانم به لب رسید که از تو خبر رسید
طاقت ندارم و
جز بوسه یر گلوی تو حاجت ندارم و
می بوسمت ولی
هدیه به غیر گر
دیدم به خواب شمع خرابه شدی پدر
گفتم: چگونه بی تو شبم را سحر بُوَد ؟
گفتی:قرار آخر من با تو امشب است؛
بابا برای وصل تو، چشمم به در بُوَد
روزی به روی دوش عمو بود جای من
حالا به خاک سرد خرابه ست منزلم
حرف نگفته با تو بسی داشتم ولی
دیدم سر تو را و سخن مانْد در دلم
با دستْ اگرکه بر سرِتو دست میکشم
سیلی زجر چشم مرا تار کرده است
با دنده ی شکسته ی پهلوی من، پدر
کار نفس کشیدن من زار کرده است
حالا که برلبت اثر از خیزران نشست
در راه عشق من لب خود میکنم کبود
موی سرم چو موی تو،آتش گرفته است
دختر ندیده ام که شبیه پدر نبود
عمّه ز راه رفتن من گریه می کند
خیلی شبیه مادر پهلو شکسته ام
بابا بیا و همره خود دخ
تا روضه های سخت تو را باز می کنند
در هر نفس دو مرتبه اعجاز می کنند
با نام تو ملائکه پرواز می کنند
شاهان عالم از چه به خود ناز می کنند
مسند نشین تخت سلیمان رقیه است
از نسل فاطمیه و صاحب مدارج است
در آسمان چو سکه ی خورشید رایج است
چون دستگیر عالم و باب الحوائج است
از مرزهای سیر خیالات خارج است
پس سایه ای ز خالق رحمان رقیه است
اینجا شروع و خاتمه در موج گریه هاست
شک و یقین ما ، همه در موج گریه هاست
شور و نوا و زمزمه در موج گریه هاست
حتی نگاه فاطمه در موج گریه هاست
تا روضه خوان حضرت سلطان ، رقیه است
شد شهر عشق ، قبله ی جان حسینیون
شد گریه ، ساختار زبان حسینیون
در سفره ، گریه ی به ت
زبانحال حضرت رقیه (س) با پدر
عمه ببین تو بغلم
مهمون ناخونده دارم
من جای سنگ دیگه روی
صورت اون سر میزارم
حالا که بابا اومده
به دیدنم ... بوسه میشم
هی میشینم روی لبش
از رو لبش پا نمیشم
از راه عشق بابایی
کی گفته پا پس می کشم
ناز می کنم صورتشو
روی موهاش دس می کشم
عمه بابای خوشگلم
چش به موهام دوخته چرا؟
شاید تو بهتر بدونی
موی بابام سوخته چرا؟
ردیفای بالاییه
دندونِ بابا ناقصه
خاطره ی چوب یزید
داره به ذهنم می رسه
باید برای دندوناش
لبهامو قربونی کنم
مشت بزنم به دهنم
دندونامو خونی کنم
شاعر : جعفر ابوالفتحی
زبانحال بی بی رقیه (س) با پدر
من بی تو پاییز
با تو بهارم
خیلی خوشالم
چون تو رو دارم
وقتی برا تو
دردامو می گم
شمع وجودم
آب میشه کم کم
دنیا عذابه
چشمام پر آبه
تموم غصه ام
بزم شرابه
با خیزرونش
میزد به لبهات
جونم فدای
لبهای زیبات
زخم مدینه
اینجا نمک خورد
اینجا به جا من
عمه کتک خورد
تو این خرابه
سامون ندارم
حتی تو پاهام
من جون ندارم
تنها به دادم
عمه رسیدش
خارای پامو
عمه کشیدش
یک شب ز ناقه
خوردم زمین من
طاقت نداری ؟
نمیگم اصلا .....
شاعر : جعفر ابوالفتحی
یا رقیه خاتون (س) مددی
من از گرسنگی مثِ
یه تیکه استخون شدم
وقتی سرت رو نیزه رفت
من دیگه نصف جون شدم
خیلی توی خیمه بابا
منتظر عموم شدم
سوختم براش مث یه شمع
تا که دیگه تموم شدم
تو این مدت حتی بگو
یه قطره بارون اومده ؟
خیلی وقتا از تشنگی
از دماغم خون اومده
خیلی کسا اومدنو
داد کشیدن روی سرم
خیلی کسا اومدنو
گرفتن از موی سرم
از بسکه داد زدن سرم
گوشام داره سوت می کشه
بعد من عمه میاد و
دستاشو رو موت می کشه
شاعر : جعفر ابوالفتحی
