ساكن
اين خيمه نيمه مانده سوزد جانم
پرپر شده اين جا عليِ عطشانم
تا لحظه‌‌ي ديدن علي اصغرِ خود
من ساكن اين دشتِ بلا مي‌مانم
شاعر : حسن فطرس
صحرا
روزگاري آمدم در اين زمين كربلا
آشنايي بين من با او نبود اما كنون
آشنا هستم به اين صحرا و جمع لاله‌ها
گشت اين صحرا شروع يك سفر اشك و جنون
شاعر : حسن فطرس
يادش بخير اون قديما با هم، هم آغوش مي‌شديم
هر يكيمون حرفي مي‌زد، اون يكي بي‌هوش مي‌شديم
اگه تو رو نمي‌ديدم اون روزِ من شب نمي‌شد
هيچي ديگه براي من حسينِ زينب نمي‌شد
اگه تو رو نمي‌ديدم تا شب پريشون ميشدم
سر به بيابون مي‌زدم مثلِ يه مجنون ميشدم
اگه من و نمي‌ديدي دلت اسيرِ غم مي‌شد
اون روز براي تو حسين صبح تا شبم ماتم مي‌شد
امان از اون كرب و بلا تو روز ز من جدا نمود
يه خواهر غمديده رو با بچه‌ها رها نمود
من و كشيد تو شهرِ شام، ميونِ اون همه عدو
تو مجلسِ حراميان سر تو ديده پيشِ رو
از اون مصيبتِ عظيم صداي يا علي زدم
داداش سرِ تو ديدم و سرم به محملي زدم
ديگه از اون روز تا حالا صداي فريادم مي‌آد
وقت
جدايي زينب يه اربعيه
بعد اسيري اومده تو رو ببينه
بي كفن در اين مزاري
من مي‌دونم سر نداري
وآآآي ـ يه زماني پيش سر تو
حالا زائر پيكر تو ـ برادر زينب
وآآآي برادر زينب ـ برادر زينب ـ برادر زينب(4)
وقتي كه تو رفتي واي از جسارت
خيمه و غارت امون از شام و اسارت
دشمنانت ظالمه
آمدند با تازيانه
وآآآي ـ زينب و غم و آزار شام
خواهرت سر بازار شام ـ برادر زينب
وآآآي برادر زينب ـ برادر زينب ـ برادر زينب(4)
يه عالمه نامرد پر از پليدي
زينب و زن‌ها ميون بزم يزيدي
با تموم خسته حالي
كار زينب خطبه خواني
وآآآي ـ ديونه مي‌كرد زينب تو
چوبي كه مي‌خورد بر لب تو ـ برادر زينب
وآآآي برادر زينب ـ برادر زينب ـ برادر زينب(4)
م
آمدم يا حسين بر مزارت
تا بگويم منم بي‌قرارت
زينب و كي بريدن دل از تو؟
بي تو بودن چهل منزل از تو؟
واويلا حسين واويلا(2)
بعد تو زينبت نيمه جان شد
وارث غربتِ كاروان شد
نور تو چون چراغِ رهم بود
هر كجا رأس تو همرهم بود
واويلا حسين واويلا(2)
رفتي و سلسله پايمان شد
بزم جشن و شراب جايمان شد
بعد تو واي من از زمانه
شام غم ديدم و تازيانه
واويلا حسين واويلا(2)
گر چه جسمم شده از جفا پير
هم ز كعب ني و هم ز زنجير
هر چه باشد مرا شكوه‌اي نيست
درد زينب فقط بي حسينيست
واويلا حسين واويلا(2)
شاعر : حسن فطرس
باز يارب چه شده انس و ملك در زاريست
همه جا گشته عزا، اشك دو عالم جاريست
زينب از شامِ بلا
دل غمين آمده است
بر سر و سينه زنيد
اربعين آمده است
يا اباعبدالله يا حسين(4)
قافله برگ خزان گشت و به صحرا ريزان
هر كسي خسته رود سوي مزاري خيزان
هر كه دنبالِ گلش
گشته با خون جگر
از غم لاله‌ي خود
مي‌زند سينه و سر
يا اباعبدالله يا حسين(4)
هر طرف مي‌نگرم، بزم عزايي برپاست
از چنين غصه و غم، عرش و سما در غوغاست
هر كجا عقده‌ي دل
تا دمي وا بشود
عالم و آدميان
همه شيدا بشود
يا اباعبدالله يا حسين(4)
شاعر : حسن فطرس
زينب آمد كربلا با حالِ خسته
شيشه‌ي عمرِ دلِ زينب شكسته
بين آن مقتل نشسته
ديده را بر خيمه بسته
يا حسين جانم ـ يا حسين جانم (3)
زينب آمد بر مزار دلبرِ خود
خاك غم ريزد دمادم بر سرِ خود
گويد اي جانا ببين چشمِ ترِ من
در سفر اي گل چه آمد بر سرِ من
هر كجا تا مي‌رسيدم
رأس تو بر نيزه ديدم
يا حسين جانم ـ يا حسين جانم (3)
قافله هر سو به هر جايي روان شد
بر زمين افتاد و چون برگِ خزان شد
هر كجا با آه و ناله گريه كردند
جمله با يادِ سه ساله گريه كردند
كربلا شد در شراره
گشته عاشورا دوباره
يا حسين جانم ـ يا حسين جانم (3)
شاعر : حسن فطرس
منم بابا منم بابا سكينه دخترت زارت
كه بعد آن همه ماتم رسيدم بهرِ ديدارت
ابا المظلوم (4)
دلم خون و غمم افزون ز هجران علي اكبر
همه شب نغمه‌ي خوابم علي اصغر علي اصغر
ابا المظلوم (4)
عمو عباس من اينك تو درماني بر اين دردم
تو را ديدم به هر سختي كه يارم بوده‌اي هر دم
ابا المظلوم (4)
چرا قاسم نمي‌آيي به استقبالِ يارِ خود
نمي‌يابم مزار تو به دو چشمانِ تارِ خود
ابا المظلوم (4)
نشسته غم به قلب من ز هجرانت پدر جانم
ز جا برخيز و كن ياري در اين صحرا كه مهمانم
ابا المظلوم (4)
شاعر : حسن فطرس
اي برادر زينبت حاجت روايي شد
زائر قبرِ شهيدِ كربلايي شد
ماه شامِ بي ستاره
خيز و يكدم كن نظاره
اي برادر ـ اي برادر (4)
زينبِ غربت كشم نالان و گريانم
از غريبيِ تو من چون مرغِ حيرانم
بعد تو غم ديده زينب
داغ و ماتم ديده زينب
اي برادر ـ اي برادر (4)
من چه گويم از شرارِ غصه و دردم
كي به خود مي‌ديدم آخر زائرت گردم
آمده زينب پريشان
گفته‌ها دارد فراوان
اي برادر ـ اي برادر (4)
شاعر : حسن فطرس
آمدم در برت نشينم
پيكرِ بي سرت ببينم
گر مرا رخصتي نمايي
از رگت بوسه‌اي بچينم
يا حسين اي وجود زينب يا حسين
يا حسين تار و پود زينب يا حسين
يا حسين ثارالله(4)
عمريه اي خدا نديدم
قامت آخرين اميدم
هديه‌اي دارم اي برادر
موي از غم شده سپيدم
زينبم كه پرم شكسته يا حسين
از غمت كمرم شكسته يا حسين
يا حسين ثارالله(4)
هر كجا من يارِ تو بودم
من امانت دارِ تو بودم
همه شب گوشه‌ي خرابه
فكر طفلِ زارِ تو بودم
زخم اندامش كه به يادم آيدم
آمدم اما بي رقيه آمدم
يا حسين ثارالله(4)
شاعر : حسن فطرس
اي گلگون كفن
اي خونين بدن
اي خفته به خاك
با من گو سخن
هر جا كشاندنم در هر منزل
رأس تو هر كجا شمعِ محفل
يابن الزهرا (4)
در بازارِ شام
از بالاي بام
بر روي سرم
آتش شد مدام
هستم كنارِ تو اي پاره تن
قدم خميده از جورِ دشمن
يابن الزهرا (4)
زينب در برت
بنگر خواهرت
دارم اين فغان
واي از دخترت
صد تازيانه از دشمن خوردم
مرگ رقيه‌ات ديدم مُردم
يابن الزهرا (4)
شاعر : حسن فطرس
آمده اكنون برادر خاطراتت در نظر
لشكرِ افلاكيان دور مزارت در شرر
رأس تو بر نيزه بود
پيشِ چشمانِ ترم
يادِ چوبِ خيزران
آتشي بر پيكرم
يا اخا المظلوم حسين(3)
زائرت گشتم ببين در سينه غوغا مانده است
آمدم پيشت ولي دّردانه‌‌ات جا مانده است
بال كوچك را گشود
در خرابه در برم
ناگهان ديدم دمي
پر زده طفل حرم
يا اخا المظلوم حسين(3)
اي كه عطشان خفته‌اي در اين زمينِ كربلا
همچو عباست شده ذكرِ من ادرك اخا
ساقي لب تشنه‌ات
در كنارِ علقمه
بر مشامم مي‌رسد
بوي مادر فاطمه
يا اخا المظلوم حسين(3)
شاعر : حسن فطرس
موسمِ اربعين شد
زهرا دلش غمين شد
زينب زائرِ قبرِ
شهيدِ راه دين شد
حسين حسين حسين جان (3)
هر كس در اين بيابان
گلِ سرخش بجويد
دردِ دل‌هاي خود را
با قبرِ او بگويد
حسين حسين حسين جان (3)
زينب با اشكِ ديده
به كربلا رسيده
بوسد قبرِ برادر
با قامتِ خميده
حسين حسين حسين جان (3)
آمد بر دشتِ لاله
زينب با آه و ناله
گويد نزدِ برادر
از داغِ آن سه ساله
حسين حسين حسين جان (3)
زينب با سوزِ سينه
كرده بغل سكينه
گويد چگونه آخر
برگردم به مدينه
شاعر : حسن فطرس
زينب با قلبِ غمگين و خسته
كنارِ قبرِ مولا نشسته
گويد حسينم ببين كه خواهر
شيشه‌ي عمرش چطور شكسته
جانم حسين جان(4)
اي ماهِ كنعان زينب چگونه
مي‌تونه بي تو زنده بمونه
آرام جانم، روح و روانم
دلم گرفته تو رو بهونه
جانم حسين جان(4)
هميشه داغي دارم به سينه
قصه‌ي درد و داغِ مدينه
چگونه گويم اين همه ماتم
پيشِ دو چشمِ طفلت سكينه
جانم حسين جان(4)
شاعر : حسن فطرس
اي حسين جان خواهر تو از سفر آمد
يوسف من عاقبت هجران به سر آمد
آمده‌ام از اسارت
تا كنم قبرت زيارت
يا حسين جانم ـ يا حسين جانم(3)
سوي مقتل كارواني خسته جان آيد
زينبِ محمل نشين قدِ كمان آيد
بال و پرهايم شكسته
خواهر از پا نشسته
يا حسين جانم ـ يا حسين جانم(3)
اي برادر جان به عهدِ خود وفا كردم
نوگلات را به همراه خود آوردم
از تو من شرمنده هستم
نوگلي رفته ز دستم
يا حسين جانم ـ يا حسين جانم(3)
دوري از رويت حسينم قاتلم گشته
بعد تو سيلي تسلاّي دلم گشته
اي حسين جان خواهر من
زينب غم پرور من
يا حسين جانم ـ يا حسين جانم(3)
شاعر : حسن فطرس
دلم مي‌خواد تو كربلا آقا به من خونه بدي
مثلِ همه كبوترات به من آب و دونه بدي
كبوتري كه اين دلش عاشق و مبتلا باشه
مي‌خواد طواف كعبه‌اش يه گنبدِ طلا باشه
دلم مي‌خواست كه اين روزا زائرِ كربلات بودم
كنارِ قبرِ شش گوشه منتظرِ نگات بودم
دلم مي‌خواست اين اربعين از غصه بر لب ميشدم
مثلِ اونا كه اومدند همراه زينب ميشدم
مي‌اومدم تا كه بگم زينب چها كشيده است
تو مجلسِ يزديان چه ديده چه شنيده است
مي‌خوام بهت بگم آقا يگانه دلبرت چي شد
شبيه مادر شما، رقيه دخترت چي شد
مي‌خوام بگم تو كربلا به زخم ما نمك زدند
بعدِ شهادت آقا، بچه‌هات و كتك زدند
مي‌خوام بگم تو قتلگاه من مي‌دونم چها شده
چگونه با خنجر خصم، سرت آقا
يادش به خير روز و شبم با حسين بود
ذكر بي اختيار لبم يا حسين بود
پا تا سر ِ عقيله سراپا حسين بود
وقتِ اذان اشهدِ من يا حسين بود
ما تار و پودِ رشته يِ پيراهن هميم
يعني من و حسين،حسين و من ِ هميم
دور از تو هست ولي دست از تو بر نداشت
خسته شده ست ولي دست از تو برنداشت
از پا نشست ولي دست از تو برنداشت
زينب شكست ولي دست از تو برنداشت
مانند من كسي به غم و رنج تن نداد
آه و غمي چنين به دلِ پنج تن نداد
يادش به خير بال و پرش ميشدم خودم
سايه به سايه همسفرش ميشدم خودم
يك عمر مادر و پدرش ميشدم خودم
جايِ همه فدايِ سرش ميشدم خودم
نام ِ حسين حكم ِ قسم را گرفته بود
يك شب نديدنش نفسم را گرفته بود
يادم مي آيد آينه
هجران بهانه ايست براي وصال ها
بهتر شده ست از بركات تو حال ها
از ياد رفته است جراحات بال ها
با عمه راحت است تمام خيال ها
عمه نگو كه فاطمه ي كربلا بگو
عمه نگو حسين بگو مرتضي بگو
بابا سلام عمه رسيده بلند شو
از احترام قدِّ خميده بلند شو
با گردن بريده بريده بلند شو
عمه اگر شكسته شده قد كمان شده
چون ميهمان مجلس نامحرمان شده
دائم پيِ گذشتن ِ از جان خويش بود
مأمور حفظ جان امامان خويش بود
زينب وليك حيدر ميدان خويش بود
گرم طواف قاري قرآن خويش بود
صد كربلا پس از تو بلا ديده ايم ما
صد فاجعه به شام بلا ديده ايم ما
با آه خويش كرب و بلا را مهار كرد
خيلي براي پرچم اسلام كار كرد
ما را خودش به ناقه ي عريان سوار
آهم ؛که شعله بر جگر غم کشیده ام
اشکم، که قطره قطره به پایت چکیده ام
آئینه ام ،که زخم ترک خورده ام ز سنگ
سروم ، که سایبان شده قد خمیده ام
ای تلّ ِ خاکِ غرقِ به خونِ برادرم
باور نمی کنم به کنارت رسیده ام
نقش هزار ضربت دشمن گرفته ام
طعم هزار سنگ ستم را چشیده ام
یادم نمی رود که در آن روز در پی ات
صد بار این مسیر سیه را دویده ام
یادم نمی رود که در آن شام از تنت
صد تیغ و تیر و نیزه و خنجر کشیده ام
اکنون رسیده ام که ببوسم دوباره ات
آه ای گلو بریده کجایی ، بریده ام
شاعر : حسن لطیفی
چگونه؟ با که بگویم ؟دو دل جدا ماندند
که پاره های دلم بین بوریا ماندند
چگونه با تو بگویم که نوزده کودک
ز جمع قافله خواهرِ تو جا ماندند
یکی دو تا که در آن شب درون خیمه و دود
میان حلقه ی آتش به شعله ها ماندند
یکی دو تا که زمان هجوم جان دادند
و چند تای دگر زیر دست و پا ماندند
دو طفل در بغل هم ز درد دق کردند
دو طفل موقع غارت ز ما جدا ماندند
یتیم های تو را جمع کردم اما از
فشار حلقه زنجیر بی صدا ماندند
چو گیسویت که به دست نسیم میپیچید
طناب گرد گلوی یتیم میپیچید
فانوس روی نیزه ی دریا چه می کند؟
خورشید در اسارت شب ها چه می کند؟
یک آسمان پرنده مهیای پر زدن
شش ماهه پر نمی زند، این جا چه می کند
از تندباد حادثه قدش خمیده است
این دختر سه ساله ی زهرا چه می کند
کشتی چرا به ساحل دریا نمی رسد
طوفان موج در شب یلدا چه می کند
یک مشک پاره پاره به دندان گرفته است
این مشک پاره با دل دریا چه می کند؟
یک اربعین گذشته از آن روز واقعه
پیراهن سیاه به تن ها چه می کند؟
شاعر : آقای عباسی
اگرچه پای فراق تو پیرتر گشتم
مرا ببخش عزیزم که زنده برگشتم
شبیه شعله شمعی اسیر سو سو یم
رسیده ام سر خاکت ولی به زانویم
بیا که هر دو بگرییم جای یکدیگر
برای روضه مان در عزای یکدیگر
من از گلوی تو نالم... تو هم ز چشم ترم
من از جبین تو گریم ...تو هم به زخم سرم
من از اصابت آن سنگهای بی احساس
تو از نگاه یتیمت به نیزه عباس
بر آن صدای ضعیفت بر این نفس زدنم
برای چاک لبانت به جای جای تنم
من از شکستن آن ابروی جدا از هم
تو از جسارت آن دستهای نامحرم
به زخم کاری نیزه که بازی ات میداد
به نقش های کبودی که بر تنم افتاد
همین بس است بگویم که زخم تسکین است
و گوش های من از ضرب دست سنگین است
چهل شب است که با کودکان
اینجاست دشت ناله ،حرم را بیاورید
حالا که زائرید سرم را بیاورید
این آفتاب سرخ تنم را سیاه کرد
ای هم عشیره گان قمرم را بیاورید
خورشید داغ کرببلا زخم می زند
من پاره پاره ام سپرم را بیاورید
چشم انتظار چشم توام خواهرم بیا
چشمم سفید شد بصرم را بیاورید
من یوسف غریبم و کنعان نشین عشق
یعقوب من بیا پسرم را بیاورید
کو پس کجاست فاتح صحرای شهر شام ؟
دلتنگ او شدم ثمرم را بیاورید
قلبم برای دخترکم درد می کند
کو پس رقیه ام جگرم را بیاورید
شاعر : سید محمد حسین حسینی
ای همسفر قرار تو باورنکردنیست
من ، اربعین ، کنارتو ، باورنکردنیست
با نیمه جان مانده خودم را رسانده ام
اینجا ، سر مزار تو ، باورنکردنیست
بر روی سرخ همسفرانت نگاه کن
این باغ لاله دار تو باورنکردنیست
در زیر تازیانه به سر شد اسارتم
تا آمدم دیار تو باورنکردنیست
من را ببین و مادر خود را نظاره کن
قدِّ کمان یار تو باورنکردنیست
آنان به قلب خون شده جز غم نذاشتند
چیزی برای خواهر تو کم نذاشتند
مهمان شام بودم و بر میزبانیم
یک لحظه چشم خویش روی هم نذاشتند
جز سنگ و تازیانه و سیلی و کعب نی
بر زخم های واشده مرهم نذاشتند
دیگر چه وقت حرف عبا و امامه است
وقتی به دست های تو خاتم نذاشتند
دیدی چطور که آل پیمبر عزیز
مرگ من بود دمي کز تو جدايم کردند
درهمان گوشه گودال فدايم کردند
دوستانم که نبودند بگريند به من
دشمنانم همگي گريه برايم کردند
من که خود راهنماي همه عالم بودم
سـر خونين تو را راهـنمايم کردند
هر کجا خواستم از پاي درافتم ديدم
کودکان دست گشودند و دعايم کردند
خجلم از تو و اين روي امانت هايت
بر سر خار دويدند و صدايم کردند
گريه ها داشتم از دوري روي تو ولي
خنده ها بود که بر اشک عزايم کردند
به کربلای تو یک کاروان دل آوردم
امانتی که تو دادی به منزل آوردم
هزار بار به دریای غم فرو رفتم
که چند درّ غنیمت به ساحل آوردم
بجز رقیه که از پا فتاد پیش سرت
تمام اهل حرم را به منزل آوردم
گواه عشق خودم با تو ای حسین عزیز
نشانه ای به سر از چوب محمل آوردم
نظر به جسم کبودم مکن که دریابی
تنی رها شده از چنگ قاتل آوردم
می‌آیم از راهی که خطرها در او گم است
از هفت منزلی که سفرها در او گم است
از لابه‌لای آتش و خون جمع کرده‌ام
اوراق مقتلی که خبرها در او گم است
دردی کشیده‌ام که دلم داغدار اوست
داغی چشیده‌ام که جگرها در او گم است
با تشنگان چشمه‌ی «أحلی‌من‌العسل»
نوشم ز شربتی که شکرها در او گم است
این سرخی غروب که هم‌رنگ آتش است
توفان کربلاست که سرها در او گم است
یاقوت و دُر صیرفیان را رها کنید
اشک است جوهری که گهرها در او گم است
هفتاد و دو ستاره غریبانه سوختند
این است آن شبی که سحرها در او گم است
باران نیزه بود و سر شه‌سوارها
جز تشنگی نکرد علاج خمارها
جوشید خونم از دل و شد دیده باز، تر
نشنید کس مصیبت از این جان‌گد
فروغ ِ چشم من از چشم نيزه ها افتاد
عصايِ پيري من زير دست و پا افتاد
عزيز ِ يوسفِ من چنگ گرگها حس كرد
زبس كه رونق يعقوب ِ قصه ها افتاد
به زخم نيزه اي از روي اسب از پهلو
مرا به خاك جگر گوشه ريخت تا افتاد
كسي كه بين ِ مژه كرده ام بزرگ آيا
چنين ز هم شده پاشيده در عبا افتاد
زدم بهم كف افسوس و زانويم تا خورد
دلم شكسته و در ورطه ي بلا افتاد
نماز ظهر مرا پس اذان نخواهي گفت!؟
گلو بريده لبِ خشك ات از صدا افتاد
ذبيح ِ من! ز برت با خداست برخيزم
به جان ز داغ ِ غمت شعله ي عزا افتاد
نشست چين و چُروكي به رخ كه ميبينم
ترك به ماه جبين تو از قفا افتاد
نه قطعه قطعه فقط... نقطه نقطه ات كردند
تنت به پهنه ي اين دشت
عشقت غبار از دل غمبار میکشد
عکس ِ تورا به آینه یِ تار میکشد
ناله اگر بلند شود از سَر ِ جگر
حتماً طبیب را سویِ بیمار میکشد
با جذبه میکِشی و به یک غمزه میکُشی
زلفت فقط مرا به سر ِ دار میکشد
از معجزاتِ هاشمی ِ یوسفِ من است
هر روز مشتری سر ِ بازار میکشد
پلکِ خمار ِ چشم ِ ترت را به هم مزن
کی دور حوض میکده دیوار میکشد؟!
کشتی شکست خورده یِ طوفان کربلا
بعد از هزار سال عجب بار میکشد!!!
خوشبخت آنکسی ست که از دستهایِ خویش
تنها برای سینه زدن کار میکشد
بویِ گناه از همه ی شهر میرود
وقتی حسین پرده ی ستار میکشد
مژ گانِ چشم ِ تر ِ یا حسین ها
رسوایی مرا همه جا جار میکشد
دارد برای زائر کرب و بلا شدن
کار ِمن و تو
آب ميخواهد چه كار؟ آب آورش را پس دهيد
آي مردم ! زود عموي دخترش را پس دهيد
دست هايش را چرا در زير پا انداختيد؟
زودتر آن سايه بان خواهرش را پس دهيد
لشگر ِ بي آبرو ، اين آبرو ريزي بس است
مشك ، يعني آبروي مادرش را پس دهيد
گم شده اعضاي او از ضربه ي سختِ عمود
خاكهايِ علقمه چشم ترش را پس دهيد
دستمالي بود تا سر را به هم نزديك كرد
لااقل عمامه ي رويِ سرش را پس دهيد
آن شبي كه ميدود در بين صحرا دخترش
آبروداري كنيد و معجرش را پس دهيد
آه ميبيند نگاهِ مادري در خيمه ها...
كم پريشانش كنيد و اصغرش را پس دهيد
شاعر : علي اكبر لطيفيان
