آیینه‌ی روشنی که بی زنگارست
زیبایی این خانه جمال یار است
زیباست ولی بهشت من کرببلاست
چشم همه از بهر حسین بیمارست
ای منتقم آل علی ادرکنی
حال دل من بی تو به عالم زارست
هر شب ز غم فراقت آقای غریب
تا صبح سپیده دیده ام بیدارست
لبخند بزن ای گل نرگس با تو
پاییز دلم ز خنده‌ات گلزارست
شاعر : مرتضی محمودپور
تو آن سرچشمه‌ی ماءمعینی
تو ماه آسمان شاه زمینی
شراب از تو سبو از تو به عالم
به چشم اهل دل حق الیقینی
تفاّل تا زدم بر شعر حافظ
بگفتا از چه رو اینسان غمینی
(که‌ای‌صوفی شراب آنگه شودصاف
که در شیشه بماند اربعینی)
من از این اربعین فهمیدم ای دوست
برای کربلا چله نشینی....
که شاید بعد از این چله نشینی
جمال یار بی پرده ببینی
شاعر : مرتضی محمودپور
دلم گرفته در این جمعه‌ی غبار آلود
نیامد از ره صحرا یگانه‌ی موعود
صیام و روزه‌ی ما نذر مهدی زهراست
خدا کند که بیاید برای یاس کبود
شاعر : مرتضی محمودپور
روز قدر آمد در این آدینه، آقای غریب
میرسد از آسمان بر گوشم آوای غریب
از سر شب تا سحر در لیله قدر صیام
همچو طفلی گم شده گفتم که بابای غریب
من پدر گم کرده‌ام یا اینکه خود گم گشته‌ام
هر کجا گشتم نشد یک لحظه پیدای غریب
تکیه‌گاهی من ندارم تا بر او تکیه کنم
هر کجا رفتم بدنبالت در این جای غریب
التیام زخم پنهانم به سینه نام توست
من دویدم سوی تو ازعشق با پای غریب
با نسیم صبحگاهی خوانده‌ام نام ترا
این من و این صبح واین فریاد دنیای غریب
علت این غربت واین طول غیبت من شدم
هرچه استغفار کردم پر نشد جای غریب
شاعر : مرتضی محمودپور
ای فدای دو چشمان ماهت
مضطرب دیده ام من نگاهت
کن دعا یوسف آل طاها
تا که آقا شوم از سپاهت
منتظر هستم آقا کجایی
کی شوداز سفر باز آیی
گریه ها بهر سقا نمودی
روضه خوان عمو جان تو بودی
بین روضه شیندم که آقا
ای عمو جان عمو جان سرودی
منتظر هستم آقا کجایی
کی شود از سفر باز آیی
تشنه لب کشته شده شیره خواره
از جفا حنجرش پاره پاره
مادرش بین خیمه فتاده
جان زهرا بیا کن نظاره
منتظرهستم آقا کجایی
کی شود از شود از سفر باز آیی
اعتکافم شده خاک کویت
دیده ام هر طرف شد به سویت
هر کجا رفته ام با تو رفتم
با همه کرده ام گفتگویت
منتظر هستم آقا کجایی
کی شود از سفر باز آیی
شاعر : مرتضی محمودپور
ای همه هستی زهرا برگرد
تا شود عدل تو برپا برگرد
ما همه منتظرانت هستیم
بنده‌ی عشقم و مولا برگرد
شاعر : مرتضی محمودپور
ماه صیام آمد و آقا نیامدی
مجنون فاطمه تو زصحرا نیامدی
بهرفرج، سحر به دعا ایستاده‌ام
ای آخرین ستاره‌ی زهرا نیامدی
چشم انتظار مقدم نورانیت شدم
چشمم براه ماند و تو اما نیامدی
هرجا که رفته‌ام، به وجود تو دم زدم
گفتم بحق زینب کبری، نیامدی
در علقمه برای فرج داد میزدم
بهر تسلی دل سقا نیامدی
بر نیزه دیده‌ام سر قاریِ تشنه لب
ای روضه خوان نیزه و سرها نیامدی
شاعر : مرتضی محمودپور
مُلک دل تنها به نام مهدی است
مستی عالم ز جام مهدی است
خواهی ار اصلاح در هر جامعه
وان هدایت در کلام مهدی است
شاعر : مرتضی محمودپور
در انتظار روءیت مهتاب شبخیزم
مشتاق گلهای بهاری بعد پاییزم
ازعشق و مستوری دراین میخانه لبریزم
من هستیم را پای این خمخانه میریزم
هرصبح و عصر جمعه ها پای قرارم من
مشتاق دیدار توام چشم انتظارم من
آیینه در آیینه افتاده خدا جویم
از آینه بنما نگاهی دلبرا سویم
در بین گلها عاشق گلهای شب بویم
شب تا سحر با دل حدیث درد میگویم
(*با اینکه از من، از منِ بیچاره دلسردی
من خوب میدانم که روزی باز میگردی*)
من بی بضاعت، با کلافی آمدم آقا
گر آمدم بهر تلافی آمدم آقا
پشت سرت چون بُشر هافی آمدم آقا
با ذکر رحمانیِ شافی آمده آقا
حالا منِ آلوده و دریای احسانت
دست منِ بیچاره ویک گوشه دامانت
میمیرم از این انتظار چشمم
بهرِ رضای حضرت لیلا بیا بیا
مجنون شدم به دامن صحرا بیا بیا
دست ز تن فتاده دعا برظهور کرد
در علقمه به خاطر سقا بیا بیا
آید ز قتلگاه صدایی حزین که گفت
زان حنجره بریده‌ی که آقا بیا بیا
از نیزه ها صدای غریبی رسد بگوش
کی منتقم به سیلی زهرا بیا بیا
زینب به لحن حیدریش خطبه خوان شده
یعنی که ای حقیقت عظما بیا بیا
طفل سه ساله خورده زمین ناله میکند
از بهر این سه ساله زهرا بیا بیا
کنج خرابه دخترکی زار میزند
گوید به آه و ناله که بابا بیا بیا
شاعر : مرتضی محمودپور
مضّطر این زمانه امام زمان ماست
آگه ز کارهای عیان و نهان ماست
دستم نمیرسد که بیایم به جمکران
دلهای عاشقانِ تو پس جمکران ماست
شاعر : مرتضی محمودپور
رعیت زاده ام آقا تویی تو
اگر مجنون شوم لیلا تویی تو
الهی از سفر برگردی آقا
امید آخر زهرا تویی تو
شاعر : مرتضی محمودپور
کی میرسی ز راه که جانم فدا کنم
با صد امید نام گرامت صدا کنم
چشمم سپیده گشته چو یعقوب از فراق
کنعان به خون نشسته و رو در منا کنم
سرمایه‌ای به پیش توام جز امید نیست
با این امید بهر ظهورت دعا کنم
آقا به حق زینب کبری ظهور کن
من آرزوی روی تو در کربلا کنم
ای روضه خوان حضرت سقای کربلا
من گریه برخجالت ودستِ جدا کنم
آقا عموی تشنه لبت، بی هوا زدند
در علقمه نوای عزایش به پا کنم
شاعر : مرتضی محمودپور
از لا به لای پنجره های نگاهتان
میبینم آن خماری چشم سیاهتان
در اضطراب، دل به وجودت امیدوار
در انتظار دیدن رخسار ماهتان
ای آخرین ستاره اقبال بیکسان
آیی اگر، شود دل من از سپاهتان
دریای بیکرانه و طوفان سهمگین
محتاج ذکر نافله در صبحگاهتان
هر جمعه با تمام وجودم دعا کنم
ای من فدای ناله و افغان و آهتان
شاعر : مرتضی محمودپور
بوی پیراهن یوسف ز صبا میشنوم
از نسیم سحر آوای خدا میشنوم
بارِ این قافله نی بوده، ز مصر آمده است
زین سبب من ز نی، آوایِ نوا میشنوم
پیک یار است پیام آورِ شادی دلم
چون ز خاک قدمش بوی شفا میشنوم
مزد صبری که در این کلبه احزان کردم
از دم پیر خرد ذکر دعا میشنوم
خصلت گرگ اگر خوی برادر گردد
پیراهن خونی و از چاه صدا میشنوم
آسمان تیره، زمین تشنه، دلم آشوب است
بارش رحمت بیحد ز سما میشنوم
کوچ این چلچله‌ها از دل صحرا پیداست
کز پی قافله آوای دعا میشنوم
هرچه کردم در این فاصله با خود کردم
خود رها کرده که این بانگ بلی میشنوم
#امام_زمان
#مرتضی_محمودپور
@haajmorteza
اشعار آیینی مرتضی محمودپور, [۲۷.۰۴.۱۷
ببر از سینه جهان غم را
شاد کن با ظهور، عالم را
خوب و بد میهمان بزم توایم
بخر این جنس های درهم را
دوست داریم با تو گریه کنیم
چون محرم پس از محرم را
مثل چشمان خویش جوشان کن
جوی این اشک های نم نم را
در حدیث است می کند خاموش
اشک ما آتش جهنم را
طالب خون کربلا برگرد
و برافراز بیرق غم را
روی کعبه به احتزاز درآر
با دم یاحسین، پرچم را
نذرتان کرده بودم این یک ماه
در توان خود آنچه دارم را
دارم امید تا قبول کنی
به زیادی لطفت این کم را
درد من کربلاست؛ میدانی
اربعین لطف کن دوایم را
شاعر : محمد بیابانی
من دلم پيش تو گير است...خودت ميدانى
غيرِ تو از همه سير است...خودت ميدانى
چِقَدر سخت به تو مى گذرد...مى دانم
دلِ شادابِ تو پير است...خودت ميدانى
به دلم وعده ى ديدار تورا تا دادم
گفت والله كه ديراست...خودت ميدانى...
عاشق آن است كه معشوق فروشى نكند
من دلم پيش تو گيراست....خودت ميدانى
شاعر : آرمان صائمی
بى قرارم قرار ميخواهم
من خزانم بهار مى خواهم
اى فداى تو و عناياتت
در غمت اضطرار مى خواهم
به خدا،جاى تو فقط گفتم
رونقِ كسب و كار مى خواهم
گريه هايم چقدر كم شده است
گريه اى استوار مى خواهم
رزق شعر مرا دو چندان كن
شعر چون سازِگار مى خواهم
شاعر : آرمان صائمی
ديگر نبودت بين مارا قيل و قالى نيست
باشى نباشى پيش ما اصلاً خيالى نيست
اينكه كجايى يا كه كى وقت وصال ماست
ديگر براى شيعيان تو سؤالى نيست
گفتى كه يادت مى كنم گر ياد من باشى
شرمنده ام آقا كه بين ما وصالى نيست
من شرم دارم كه بگويم العجل آقا
وقتى كه مى بينم كنارم جات خالى نيست
بى معرفت تر از من و أمثال من هم هست؟
در بى مرامى مثل ما هرگز مثالى نيست
شاعر : آرمان صائمی
ناگفتنى ها با تو من بسيار دارم
آقا نگاهم كن كه با تو كار دارم
دستم به دامانت..گرفتارم به والله
من غرق مشكل هستم و بيمار دارم
خانه خرابم كرده اين حرفى كه گفتى
من از گناهت ديده اى خونبار دارم
آقا ببخشيدم...نفهميدم...غلط كردم
من توبه كردم قصد استغفار دارم
وقت قنوتت يك دعا در حق ما كن
آقا نگاهم كن كه با تو كار دارم..
شاعر : آرمان صائمی
از فراقت عجيب مى سوزم
وقت أَمَّن يجيب مى سوزم
آتش از تو وجود دل با من
امر كن...عنقريب مى سوزم
حرف آتش شده به جان خودت
ياد شيب الخضيب مى سوزم
شب جمعه شد دوباره و من
از غم بوى سيب مى سوزم
جان آن عمه جانتان زينب
بده يك كربلا به ما امشب
شاعر : آرمان صائمی
چشم هايم هميشه بارانيست
حال دريا هميشه طوفانيست
چند بيتى ز حال خود گويم
كه فقط حيرت است و حيرانيست
محملت رو كدام سو كرده؟
كه دلم غرقِ در پريشانيست
نه فقط كوچه هاى ما آقا
كعبه از شوق تو چراغانيست
كيستى اى نسيم صبح خدا؟
عقل ما قد نمى دهد به شما
از فراقت عجيب مى سوزم
وقت اَمّّن يُجيب مى سوزم
آتش از تو وجود دل با من
امر كن عنقريب مى سوزم
حرف آتش شده،به جان خودت
ياد شيب الخضيب مى سوزم
شب جمعه شد دوباره و من
از غم بوى سيب مى سوزم
جان آن عمه جانتان زينب
بده يك كربلا به ما امشب
تو حسينى و يا كه تكرارش
جلوه اى از نگاه خَمّارش
بين سجاده ات دعايم كن
بيش از اينها شوم گرفتارش
دستِ من نيست بى قر
بى تو همه ى عمر فقط در به درى هاست
سهم منِ بيچاره فقط خون جگرى هاست
صدپاره شده اين دل سرگشته...كجايى؟
چشمم به رهت خشك...نظر ديده ترى هاست
اى كاش رسد از تو خبر بر دل تنگم
آوازه ى تو تكه كلامِ سحرى هاست
آن خال سياهت خودش آئينه ى نور است
خيره به رخ ماه تو چشمان پرى هاست
برگرد...نسيمِ سحرِ حضرت زهرا
بى تو همه ى عمر فقط دربه درى هاست
شاعر : آرمان صائمی
چقدر صبر
از بس مسیر آمدنت را مرور کرد
قلبم گلایه از من و چشمی صبور کرد
سینه به سینه نقل شده جمعه می رسی
باید چقدر صبر برای ظهور کرد
ای کاش می شد از همه ی سالها گذشت
ای کاش می شد از دل دنیا عبور کرد
باید برای قلب تو این روزها فقط
فکری به حال نیزه و تشت و تنور کرد
باید مسیر روضه مان را عوض کنیم
باید تو را ز روضه ی شامات دور کرد
زینب چگونه از دل بازار ها گذشت
یا از مسیر برده فروشان عبور کرد
شاعر : احمد شاکری
عالمی گریان
عالمی گریان صبح و شام تو
جان من قربان صبح و شام تو
من کویرم تشنه ی یک قطره از
بارش باران صبح و شام تو
رود رحمت را چه جاری کرده است
چشمه ی جوشان صبح و شام تو
درد بی پایان تو پیداست در
اشک بی پایان صبح و شام تو
جمله بکایین عالم میزنند
بوسه بر چشمان صبح و شام تو
بی نشانی پس یقینا مادرت
میشود مهمان صبح و شام تو
گریه بسیارش عطش خیز است آه
از لب عطشان صبح و شام تو
هر کس که در این میکده زحمت نکشیده
راه کجِ سِیرش به سعادت نکشیده
مردم به تملق به بزرگی نرسیدند
شاهیم به احسان تو، منت نکشیده
خسران زده آن است که در عالم فانی
با جان و دلش بار محبت نکشیده
از شام سیاه دل ما بی خبران است
خورشید اگر پرده ز صورت نکشیده
درد است که در خنده ی معصیت و غفلت
از چشم ترت بنده خجالت نکشیده
تأثیر دعای سحرت بوده که زهرا
بر اسم من بی سر و پا خط نکشیده
یابن الحسن امروز بیا درگذر از من
تا کار به فردای قیامت نکشیده
مانند حسین بن علی هیچ شهیدی
با جوهر خون، صحنه ی عزت نکشیده
در رخت اسیری است ولی دختر حیدر
پیروز نبرد است و حقارت نکشیده
در کوفه و در شام بلا هیچ خبیثی
زودتر آمدهام زودتر احسان بکنی
اول صبح نگاهی به گدایان بکنی
باز هم روز سه شنبه شدهام مهمانت
رسم این است پذیرایی مهمان بکنی
روحِ من از بدنم، جانِ تو بیمارتر است
آمدم گریه کنم تا که تو درمان بکنی
بی تو در زندگی ما اثری از دین نیست
باید این بار مرا از نو مسلمان بکنی
آن قدر مردم این شهر به تو بد کردند
تا که مجبور شدی رو به بیابان بکنی
تا نمردم برس داغ به قلبم نگذار
نکند نام مرا مرده ی هجران بکنی
بارم افتاد زمین از تو خجالت زده ام
میشود لطف به این سر به گریبان بکنی
روضه ی عمه به پا شد نظری کن آقا
دیده را باید از این مرثیه گریان بکنی
دختری گم شده از گم شدنش میترسد
کمکی کاش
عمرییست در شعرم پر از ، اما ، اگر ، شاید
خوف و رجائم را بفهمد یک نفر شاید
تا خیمه ی سبزت چه چیزی میبرد ما را ؟
دست دعا , پای زیارت , چشم تر شاید
وقت ملاقتت چه اوقاتیست معمولا ؟
در جمکرانت غرق ندبه یک سحر شاید
نامم به گوشت خورده یا نه ؟ گرچه بشناسی
ما را به نام عاشقان در به در شاید ....
دیگر سراغی از منِ تنها نمیگیری
دور و برت داری کسانی خوب تر شاید
این سالها یا تو جوابم را نمیدادی
یا من شدم چیزی میان کور و کر شاید
من خسته ام من خسته ام من خسته ام خسته
از اینهمه خوف و رجاء ، اما ، اگر ، شاید
شاعر : حمیدرضا محسنات
ببار حضرت باران که تشنه ی آبم.
عطش عطش، عطش عشق کرده سیرابم
بسوز با تب تابم بسوز ای خورشید
بتاب بر شب تارم بتاب مهتابم
در این تلاطم دنیا منم چنان دریا
که زیر و رو شده ی موج های گردابم
تویی زلال تر از آب چشمه سار و منم
که رو سیاه تر از آب روی مردابم
پرنده ام که شکسته دو بال پروازم
مهاجرم که زمین گیر فصل تالابم
اسیر بادم و آتش و سینه چاک تبر
درخت خشکم و در بند چند اربابم
تو باب خلد برینِ خیال و طقُ الباب
منم که خسته ز هرچه خیال نابابم
تمام گردش هذیان ، تمام کابوسم
تویی تو روزی بیدارها و من خوابم
رها ز قید غزل صاف و ساده میگویم
شکست خورده ی خویشم بیا و دریابم
شاعر : حسین محسنات
بگیر این دل بی ملالی که دارم
نگیر از من این شور و حالی که دارم
تو دشتی که در پیچ و تابت رهایند
غزل های همچون غزالی که دارم
به اوج تو حق تصرف ندارد
پر مرغ عشق خیالی که دارم
صدا میزنم نیمه شبها سحر ها
تو را بین اشعار لالی که دارم
سکوت مرا با خودت همنشین کن
جدایم کن از قیل و قالی که دارم
تو آن سایه ی لایزالی که داری
به زیر پرت نو نهالی که دارم
تو زیباترین پاسخ سرنوشتی
به این بی نهایت سوالی که دارم
مسیری به وصلت ندارم ولی من
خوشم با همین احتمالی که دارم
تو خوش باش با عاشقانی که داری
منو اشتیاق وصالی که دارم
شاعر : حسین محسنات
