گر من از باغ تو یک میوه بچینم چه شود
پیش پایی به چراغ تو ببینم چه شود
یا رب اندر کنف سایه آن سرو بلند
گر من سوخته یک دم بنشینم چه شود
آخر ای خاتم جمشید همایون آثار
گر فتد عکس تو بر لعل نگینم چه شود
صرف شد عمر گرانمایه به معشوقی و می
تا از آنم چه به پیش آید از اینم چه شود
خواجه دانست که من عاشقم و هیچ نگفت
حافظ ار نیز بداند که چنینم چه شود
شاعر:حافظ
غم مخور ایام هجران رو به پایان می رود
این خماری از سرما می گساران می رود
پرده را از روی ماه خویش بالا می زند
غمزه را سر می دهد غم از دل و جان می رود
بلبل اندر شاخسار گل هویدا می شود
زاغ با صد شرمساری از گلستان می رود
محفل از نور رخ او نور افشان می شود
هر چه غیر از ذکر یار از یاد رندان می رود
وعده ی دیدار نزدیک است یاران مژده باد
روز وصلش می رسد ایام هجران می رود
شاعر:امام خمینی
به جان مشتاق دیدار تو هستم
که از روز ازل دل بر تو بستم
نه از شامم نه امروز و نه دیروز
که از مشتاق صحرای الستم
ز خان نعمت تو ای دریغا
نمک خوردم نمکدان را شکستم
تو خورشید همه خورشیدهایی
ولی من ذره ای ناچیز و پستم
تو عطر ناب گلهای بهشتی
ولی من خار بی مقدار هستم
فقیرم دردمندم مستمندم
چه گویم بیش ازین اینم که هستم
دارم از هجر رخت حال پریشا که مپرس
خون دل می چکد از دیده ی گریان که مپرس
همچو پروانه پر سوخته ی سرگردان
گشتم آواره ز هر منزل و سامان که مپرس
بهر دیدار گل روی تو ای گلشن حسن
شده ام خوار تو چون خار گلستان که مپرس
خرمن عمر مرا هجر رخت آتش زد
سوختم شمع صفت از غمت آن سان که مپرس
بس که از ماتم هجران رخت نالیدم
عافبت ناله ز دستم شده نالان که مپرس
هاشمی گفت به امید وصالت هر شب
خون می چکد از گوشه چشمان که مپرس
از غم هجران روی تو پریشانم هنوز
شمع سان می سوزم و سر در گریبانم هنوز
همچو مجنون در پی وصل جمالت مهدیا
روز و شب آواره ی کوه و بیابانم هنوز
میزبان عالم هستی عزیز فاطمه
هر کجا باشم سرخوان تو مهمانم هنوز
تو کریمی و ز اولاد کریمانی و من
بر سر کوی تو از خیل گدایانم هنوز
تا که نوشیدم یکی جرعه ز مینای غمت
در میان جمع عشاقت زمستانم هنوز
دستگیر و مهربان و دلنوازی مهدیا
بر در احسان تو از بینوایانم هنوز
هاشمی گفتا به چشم خو صبوری پیشه کن
گفت ازهجران مولای تو گریانم هنوز
داغ دل من که دیدنی نیست
سوز جگرم شنیدنی نیست
دانم که به دامن بلندت
دست طلبم رسیدنی نیست
مرغ دل من ببه بام کویت
بنشست و دگر پریدنی نیست
آن صورت دلربای زیبا
با دیده ی من که دیدنی نیست
آمد بخرد غم تو را عقل
گفت عشق برو خریدنی نیست
با ناله زار هاشمی گفت
مهرت ز دلم بریدنی نیست
شاعر:هاشمی
تا به کی دل را ز هجران تو دلداری دهم
تا به کی با ناله قلب خسته را یاری دهم
تا به کی با اشک سوزان و نوایی سوخته
این دل بیمار شیدا را پرستاری دهم
محرم اسرار من راضی مشو نزد کسان
باز گردد عقده ام شرح گرفتاری دهم
ای امید ناامیدان مهدی زهرا بیا
تا به عشاق جهان درس وفاداری دهم
دیده ام یعقوب و از هجران رویت شد سفید
یوسف من بس که او را رنج بیداری دهم
بندهی بی ارزش عاصی مجنون را به جز
تا به کی دل را به عیاران بازاری دهم
هاشمی در نیمه شب گفت با اشک روان
تا به کی چشمان خود را به شوق دیداری دهم
دل هیچ غمی جز غم دلدار ندارد
ای وای بر آن دل که غم یار ندارد
بیمار غم عشق تو ای یوسف زهرا
جز اشک شفق رنگ پرستار ندارد
منصور سردار ندا داد به دلدار
هجران تو وصلی به جز از دار ندارد
بس داغ فراوان به دل از هجر تو دارم
سو زندگی ناله ی من نار ندارد
هر حلقه زلف تو بود دام شکاری
این سلسله یک رشته ی بیمار ندارد
از باده ی چم تو دلم مست و خراب است
این لذت مستی دل هشیار ندارد
در طوق دو ابروی تو صد خنجر پنهان
خونریزی ابروی تو پیکار ندارد
ای جان جهان جان دو عالم به فدایت
جان در بر تو ارزش و مقدار ندارد
بر هاشمی خشته دل از مهر نگاهی
کاندر دو جهان جز تو هوادار ندارد
تا شمع خبر از سحر خویش ندارد
پروانه ز پر سوختم اندیش ندارد
پروانه که در محفل معشوق دهد جان
اندیشه ز جان باختن خویش ندارد
پروانه ی پر سوخته می نالد از این غم
کاو زین دو پر سوخته پری بیش ندارد
ای شمع فروزان ولایت نظری کن
پروانه ی تو جز جگر ریش ندارد
بس نیش زبان ب ردل مجروح رسیده
خون گشته و تاب سخن نیش ندارد
بر آه دل سوخته ای شاه نگاهی
جز آه دل سوخته درویش ندارد
بر هاشمی سوخته جان لطف و عطایی
کاو غیر ثنایی تو دگر کیش ندارد
شاعر:هاشمی
ای رشک قمر یوسف مه پاره کجایی ؟
وی قبله گه ثابت و سیار کجایی ؟
بر خرمن جان آتش هجران تو ای یار زد
شعله و سوزم من بیچاره کجایی ؟
مجنون صفت اندر طلبت واله و حیران
از خویش شدم بی خود و آواره کجایی ؟
دوشین ز وصالت خبرم داد
منادی بر بود مرا صبر به یکباره کجایی ؟
هم صحبت من بی تو در این دشت خطر بار
گه باد بهار است و گه استاره کجایی ؟
سر مست من از باده ی عشقت ز الستم
ز آندم که شدم وارد گهواره کجایی ؟
ناصر سر راه تو نشسته است دل افکار
با خیل محبان پی نظاره کجایی ؟
شاعر:ناصر منوچهر آبادی
یا رب آن رشک قمر یوسف فرزانه کجاست
مایه آب حیات آن در یکدانه کجاست ؟
ساغر عشق مرا داد یکی روز ولی
در شگفتم که همان ساقی و پیمانه کجاست ؟
آن که در فرقت شمع رخ او روز و شبان
جمله عشاق بسوزند چو پروانه کجاست ؟
راحت جان جهانی را جان است
عالم ما ز فراقش شده غم خانه کجاست ؟
دل ربایی که دل غمزده ی زار مرا
بربود است به یک غمزه مستانه کجاست ؟
آن که بنمود مرا جغد صفت در طلبش
دل پریشان و غمین ساکن ویرانه کجاست ؟
سخت است که دور از رخ دلدار بمیرم
از حسرت گل در صف گلزار بمیرم
دریاب مرا کز غم هجران تو دلبر
باشی تو طبیب و من ِ بیمار بمیرم
ای یوسف زهرا بنما گوشه چشمی
یک بار تو را ببینم و صد بار بمیرم
مپسند که بی فیض حضور تو به عالم
از سرزنش و طعنه اغیار بمیرم
ای منتقم محسن شش ماهه ی زهرا
ترسم که به یاد در و دیوار بمیرم
ژولیده منم من که بگویم ز فراقت
سخت است که دور از رخ دلدار بمیرم
آفتابا طلعتت در پرده پنهان تا به کی
ماهتابا جلوه ی شب هاب هجران تا به کی
باغبانا بی تو خون آب گلستان تا به کی
احمدا تنها میان جمع قرآن تا به کی
یوسفا از دیدنت محروم کنعان تا به کی
مهدیا بر نیزه سرهای شهیدان تا به کی
از جگرها آه می سوزد که یا مهدی بیا
خون ثار الله می جوشد یا مهدی بیا
ز هجران جمال تو همیشه ماتمی دارم
درون سینه ی تنگم ز داغ تو غمی دارم
گر غم های عالم بر دلم آید ندارم غم
که دانم چون تو غمخوار و انیس و همدمی دارم
به یاد صورت زیبای تو ای یوسف زهرا
همه شب تا سحر بیا قلب زارم عالمی دارم
همه عالم رها کردم گرفتم نام زیبایت
چه کم دارن که هر دم ورد اسم عظمی دارم
لیمان کرد به دست خود نگین اسم اعظم را
من از داغ تو بر دل نازنینا خاطری دارم
ای آنکه بود طالب دیدا تو چشمم
از هجر تو گردیده گهر بار دو چشمم
با رشته کلافی سرباز ار محبت
بنشستم و گردیده خریدار تو چشمم
تا آن که بچیند گلی از گلشن رویت باشد
نگران بر سر بازار تو چشمم
ای یوسف زهرا به گدایت نظری کن دارد
طمع از چشمه ی ایثار تو چشمم
تا کی به تمنای تو ای مهدی موعود
گریان شود از طعنه اغیار تو چشمم
چشمم شده بیمار نما گوشه چشمی
درمان کند آن نرگس بیمار تو چشمم
از بهر رهایی ِ دل خسته شتابی
باز آی که گردیده گرفتار تو چشمم
ژولیده ام و منتظر دیده براهت
ای آنکه بود طالب دیدار تو چشمم
ای طلوع فجر ما را آفتاب
ای کتاب وصف ما را باز تاب
ای شفا بخش سریر انتظار
ای قرار بی قراران را قرار
ای بلوغ صلح غایب از نظر
مصلح کل مهدی ثانی عشر
پرده یک سوزن که دین بر باد رفت
داد ما از کف شد و فریاد رفت
پرده یک سوزن که آب از سر گذشت
آه ما از چرخ بازیگر گذشت
گرگ ها بر ما شبانی می کنند
با جهان خواران تبانی می کنند
سیم و زر باب الحوائج گشته است
بین مردم رشوه خواری رایج گشته است
خائنین کوس انا الحق می زنند
پا به روی حق به ناحق می زنند
شاعر:محمود ژولیده
انتظارت انتظار غیرت است
انتظارت انتظار حرمت است
انتظار شیعه باور کردن است
فکر استقبال دلبر کردن است
انتظار شیعه یعنی که نفس
یک شرف گستر هوای بی هوس
انتظار شیعه یعنی صبر و جهد
صبر در تلخی تلاش از بهر شهد
انتظار شیعه یعنی اقتدار
انتظار شیعه یعنی ذوالفقار
انتظار شیعه یعنی وصل دوست
بهر مرزی رد شدن از مرز پوست
انتظار شیعه امید نجات
انتظار شیعه یعنی که حیات
انتظار شیعه یعنی داشتن
از لیاقت خویش را انباشتن
جز خم ابروی دلبر هیچ محرابی ندارم
جز غم هجران رویش من تب و تابی ندارم
گفتم اندر خواب بینم چهره چون آفتابش
حسرت این خواب در دل مانده چون خوابی ندارم
سر نهم بر خاک کویش جان دهم در یاد رویش
سر چه باشد جان چه باشد چیز نایابی ندارم
با که گویم درد دل را از که جویم راز جان
جز تو ای جان راز جویی درد دل یابی ندارن
تشنه عشق تو هستم باده جان بخش خواهم
هر چه بینم جز سرایی نیست من آبی ندارم
من پریشان حالم از عشق تو وحالی ندارم
من پریشان گویم از دست تو آدابی ندارم
شاعر:امام خمینی
هیچ دانی که من زار گرفتار توام
با دل و جان سبب گرمی بازار توام
هر جفا از تو به من رفت به منت بخرم
به خدا یار توام یار وفادار توام
تار گیسوی تو آخر به کمندم افکند
من اسیر خم گیسوی تو و تار توام
عارفان پرده بیفکند به رخسار حبیب
من دیوانه گشاینده رخسار توام
عاشقان سرّ سویدای تو را فاش کنند
پیش من آی که من محرم اسرار توام
روی بگشای بر این پیر ز پا افتاده
تا دم مرگ به جان عاشق دیدار توام
شاعر:امام خمینی
ای روشنی دیده احرار کجایی
وی شمع فروزان شب تار کجایی
ای دسته گل سر سبد باغ رسالت
وی وارث پیغمبر مختار کجایی
بر مردم محروم و ستم دیده و رنجور
ای آنکه توئی مونس و غمخوار کجایی
جان به لب آمد ز فراق رخ ماهت
هستیم همه طالب دیدار کجایی
ای مهدی موعود بیا تا که نماییم
جان و سر خود بهر تو ایثار کجایی
ای منتقم خون شهیدان ره حق
بنیان کن بنیاد ستمکار کجایی
گلشن شود از مقدم تو صحنه گیتی
ای گلشن دین را گل بی خار کجایی
شد حافظی از دوری روی تو دمادم
چون منتظران تو دل افکار کجایی
شاعر:محسن حافظی
الا ای خسرو خوبان دیده ی احرار کجایی
وی شمع فروزان شب تار کجایی
شده آیات قرآن لگد کوب
یگانه منجی قران کجایی
جهان جولانگه اهل ستم شد
بیا ای مصلح دوران کجایی
الا ای شهر یار دادگستر
ولّی خالق سبحان کجایی
ز هجر روی تو ما دردمندیم
بدرد ما توئی درمان کجایی
شاعر:ناصر منوچهرآبادی
کجایی ای همه هستی فدایت
تمام کهکشان ها خاک پایت
دو چشمم منتظر مانده به راهت
دم هر لحظه می لرزد برایت
همیشه جمعه ها در انتظارم
ز سوی کعبه کی آید صدایت
خزان دل بهاران است امروز
که بویدم گل از باغ ولایت
شکوفا شد گل امید دل ها
که سر سبز است دستان دعایت
همه دردم طبیب من تویی تو
منم محتاج درمان و دوایت
دل من با تو دارد آشنایی
نگاهی کن به سوی آشنایت
آرزو دارم فتد چشم گنه کارم به رویت
ترسم ای امید دل بر دل بماند آرزویت
آرزو دارم جمال حق نمایت را ببینم
رو به هر سو آورم بینم بود رویم به سویت
آرزو دارم ببینم پادشاهان جهان را
جمله را در آستان بوسی مقیم خاک پایت
آرزو دارم ببینم پرچم عدل و عدالت
بر فراز کاخ استبداد بر زعم عدویت
آرزو دارم بیایی تا مسلمانان عالم
آبرو یابند ای برج شرف از آبرویت
آرزو دارم شود تاریک روز روشن دین
در ظهورت ای که والیل از حق تار مویت
آرزو دارم بیایی ای گلزار زهرا
تا شود جان ها معطر خسروا از عطرو بویت
شاعر:فراهانی
ای غایب از نظرها کی می شود بیایی
برقع ز رخ بگیری صورت به ما گشایی
هم دست تو ببوسم هم دور تو بگردم
هم رو نماستانی هم رو به ما نمایی
آیا به کوه رضوان آیا به طور سینا
آیا به بیت الاقصی آیا به ذی طوایی
در مکه و مدینه یا در نجف مقیمی
در مشهد مقدس یا دشت کربلایی
جانم شود فدایت تا بشنوم ندایت
دائم زنم صدایت یابن الحسن کجایی
تنها مسیح عالم تنها نجات آدم
تنها وصی خاتم تنها امید مایی
ای انس و جان فدایت محتاج یک نگاهت
چشم همه به راهت شاید ز در درآیی
هم پرچم حسینی بر دوش خود بگیری
هم قبر مادرت را بر شیعیان نمایی
در قلب ما حبیبی بر زخم ما طبیبی
بر جان ما قراری بر درد ما دوایی
باشد شعار میثم ای شهریار عالم
آدمی را بهترین سرمایه افکار است و بس
زندگی در راه افکار سعی در کار است و بس
هر کس را آرزویی در جهان باشد ولی
آرزوی ما به دوران دیدن یار است و بس
ای ولی منتظر باز آ که چشم دوستان
روز و شب از بهر دیدار تو خونبار است و بس
در سرما جز هوای جنت روی تو نیست
دیده ما بر رخت مشتاق دیدار است و بس
گوشه چشمی به ما افکن شما از روی لطف
چون که دیدار تو درمان دل زار است و بس
در گلستان جهان روییده بس خار ستم
چاره اش تنها از ان تیغ شرر بار است وبس
لب ببند از گفته ی خسرو سعی در افکار کن
شرط ایمان مسلمانی به کردار است و بس
صبر می کنم در شهر دل تا بنگرم جای تو را
سربرکشم از آسمان بوسم کف پای تو را
اشکی به چشمم کن عطا تا شویمش از هر خطا
شاید ببینم لحظه ای رخسار زیبای تو را
عمری به صحرای جنون از دل خورد پیوسته خون
عاقل اگر بیند دمی روی دل آرای تو را
از کاسه بیرونش کشم یکباره در خونش کشم
چشمی که می خواهد زمن غیر از تماشای تو را
این در خیال وصل خود آن در تمنای جنان
من از خدا آراو جان دارم تمنای تو را
قلب خود را می درم هوش از دو صد لیلی برم
یک شب اگر مجنون شوم مجنون صحرای تو را
دل را به دستش می دهم جان را فدایش می کنم
بادار به گوشم آورد یک لحظه ای آوای تو را
روزی که درس عاشقی در مکتبت آموختم
دیدم ندیدم در الف جز قد رع
تا کیدبه تمنای وصال تو یگانه
اشکم شود از هر مژه چون سیل روانه
خواهد کخه سراید غم هجران تو یا نه
ای تیر غمت را دل عشاق نشانه
جمعی به تو مشغول و تو غایب ز میانه
رفتم به در صومعه ی عابد و زاهد
دیدم همه را پیش رخت راکع و ساجد
در میکده رهبانم و در صومعه عابد
گه معتکف دیرم و گه ساکن مسجد
یعنی که تو را می طلبم خانه به خانه
هر در که زنم صاحب آن خانه تویی تو
هر جا که روم پرتو کاشانه تویی تو
در میکده و دیر که جانانه تویی تو
مقصود من از کعبه و بت خانه تویی تو
مقصود تویی کعبه و بت خانه بهانه
عاقل به قوانین خرد راه تو پوید
دیوانه برون از همه آئین تو جوید
تا غنچه نشکفته این باغ که بوید
هر کس به زبانی سخن مد
ای آن كه بود منزل و مأوای تو چشمم
باز آ که نباشد به جز از جای تو چشمم
در راه تو با دیده ی حسرت نگرانم
دارد همه دم شوق تماشای تو چشمم
گر قابل دیدار جمال تو نباشد
ای کاش که افتد به کف پای تو چشمم
تا چند دهی وعده ی دیدار به فردا
شد تار در اندیشه ی فردای تو چشمم
تا کور شود دیده ی بد خواه تو بگذار
یک لحظه فتد بر قد رعنای تو چشمم
تا عکس تو در آینه ی دیده ام افتد
باز ست هماره به تمنای تو چشمم
باز آی و قدم نه بسر دیده که شاید
روشن شود از پرتو سیمای تو چشمم
چون دیده ی نرگس که شد از روی تو روشن
دارد هوس نرگس شهلای تو چشمم
من خسرو مداحم و با کثرت عصیان
باشد به جزا بر تو و آبای تو چشمم
شاعر:خسرو
باز شد فصل بهار و آن گل رعنا نیامد
باز شد صبح جمعه آمد یوسف زهرا نیامد
این ندای هر گرفتاری است در هر بامداد
ای خدا امروز هم صبح آمد و مولا نیامد
دیده ها دریا شد و کشتی دل ها در تلاطم
غرق گردیدم و کشتیبان این دریا نیامد
چشم ما دریای خون شد قلب ها دریای آتش
موکب مولای ما از دامن صحرا نیامد
شیعیان گم کرده ای دارند در شهر مدینه
تا که آن گم گشته را پیدا کند آقا نیامد
این ندا از پرچم سرخ حسین آید هماره
گر چه تنها وارث خون های عاشورا نیامد
عاشقان گویند با هم شمع جمع عاشقان کو
دوستان پرسند از هم مهدی زهرا آمد یا نیامد
اگر بینم جمال دلربایش
کنم جان را نثار خاک پایش
نگردد ناامید از درگه او
گدای دردمند و بی نوایش
خداوندا رسان از ما سلامش
به گوش ما رسان یا رب کلامش
به سوز سینه مجروح زهرا
نما تعجیل در امر قیامش
من بیچاره را دریاب ای دوست
به امدادم دمی بشتاب ای دوست
نجاتم ده که در گرداب غم ها
مرا از سر گذشته آب ای دوست
ز ظلم ظالمان فریاد ، فریاد
امان از این همه بیداد ای دوست
بیا و ظلم را از ریشه بر کن
به پا کن کاخ عدل و داد ای دوست
