شهادت امام موسی بن جعفر الکاظم

از زخم و درد و رنج ها منظومه دارم
از عمر خود پرونده ای مختومه دارم
دردی شبیه مادر مظلومه دارم
امشب هوای دخترم معصومه دارم

از اشک، روی گونه ام سِیلی گرفته
بابا کجایی که دلم خیلی گرفته؟!

تحقیرهای دشمنم را صبر کردم
زنجیرِ دور گردنم را صبر کردم
خونابه ی روی تنم را صبر کردم
این روزها جان کندنم را صبر کردم

کاظم اگرچه من لقب دارم خدایا
عجل وفاتی روی لب دارم خدایا

بدکاره آمد تا نظر کردم دلش سوخت
تا یک نگاهِ مختصر کردم دلش سوخت
از غفلتش او را خبر کردم دلش سوخت
وقتی دعایش بیشتر کردم دلش سوخت

من معجزه کردم که شد چون بشْرِ حافی
این ها برای قوم غافل نیست کافی

تشنه که بودم حرف از آب خنک زد
وقت نمازم ب

• چهارشنبه
• 23
• اردیبهشت
• 1394
• ساعت
• 10:55
• نوشته شده توسط
• سید محسن احمدزاده صفار

چه مراعات نظیری است عجیب
غل و زنجیر و یک مرد نجیب

شهر بغداد کم از کوفه نداشت
داغ بر روی دل شیعه گذاشت

صحنه هابس که غم انگیزشده
صبر از قاعده لبریز شده

این امامیست که از بغض وحسد
یک نفر نیست بدادش برسد

همه جا دشمن ویک یار نبود
همدمش جز در و دیوار نبود

آب رفته بدنش، پیر شده
خورده سیلی زعدو، سیر شده

بددهانی شده داغ دل او
و همین درد شده قاتل او

ضرب جلاد به جانش که نشست
ساق پا مثل دلش سخت شکست

وا شد از هم جگرش بند به بند
دست را سمت خدا کرد بلند

مثل مادر طلب مرگ نمود
خسته شد بار سفر بست چه زود

تا که از سوز جگر داد کشید
از سیه چال به گودال رسید

دید بی یاور و تنهاست امام
دور او لشگری از کوفه

• چهارشنبه
• 23
• اردیبهشت
• 1394
• ساعت
• 10:57
• نوشته شده توسط
• سید محسن احمدزاده صفار

ای حضرت موسی دمت مسیحا
یوسف طاها ، یا باب الحوائج
فاطمه تباری دل و دلداری
هوام و داری ، یا باب الحوائج
نیم نگات کافی ، دل بشه صافی
بشرم و حافی ، دورت می گردم
با یه السلام ، تا حرم میام
تویی تو آقام ، دوای دردم
(غریب آقام)3 مدد مدد
******
دو عشق و دو گنبد چه قیامت کرد
دل میره مشهد ، تو باب الجوادم
تو حرم حیرونم از کی بخونم
ابر بارونم ، تو باب المرادم
شیعه دلیره ، اگه چون شیره
آخه در حصن ، جوشن صغیره
دل که مدهوشه ، گرم چاووشه
اذن شیش گوشه ، ازت می گیره
(غریب آقام)3 مدد مدد

شاعر : منصور عرب

• پنج شنبه
• 24
• اردیبهشت
• 1394
• ساعت
• 06:35
• نوشته شده توسط
• محمد

کنج زندان بلا به غم اسیری

زیر لب دعا میکردی که بمیری

دست و پای تو ، بسته به زنجیره

مادرت روضه ، برا تو میگیره

زخمی شده چرا ، آقا بال و پرت

بی تاب تو شده ، معصومه دخترت

روحی لک الفدا

******

بسته دستای تو رو دشمن کافر

تن پاک تو شده نحیف و لاغر

نه توون داری ، بی کس و بی یاری

تو قفس ذکر ، خدا به لب داری

بارون می باره از ، گوشه ی چشم ترت

بی تاب تو شده ، معصومه دخترت

روحی لک الفدا

******

اگه آقا به شما شده جسارت

بخدا دختر تو نرفت اسارت

واسه ی زینب ، دل تو می سوزه

ولی راس تو ، نرفته بر نیزه

با یاد کربلا ، تو گریه میکنی

شب تا سحر شده ، کارت سینه زنی

روحی لک الفدا

شاعر : هاشم محم

• یکشنبه
• 12
• مهر
• 1394
• ساعت
• 12:52
• نوشته شده توسط
• حمید

ای امام هفتمین شیعیان
ای اسیر محبس عباسیان
ای که افتادی به گرداب بلا
ای به جور دشمن دین مبتلا
ای به خفاشان حاکم همچو نور
چشمشان ازنور اعجازتو کور
حاکمان قدر تو را نشناختند
در مصاف با تو خود را باختند
چاره این دیدند زندانت کنند
قصد بر بگرفتن جانت کنند
ای غریب محبس بغدادیان
سالها زندانی آن جانیان
بوالحسن موسای کاظم نام تو
عاقبت زهر جفا در کام تو
سندی شاهک تورا مسموم کرد
شیعه را از فیض تو محروم کرد
دور بودی ازرضا ودخترت
کس نیامد وقت آخر در برت
ای بخود پیچیده از درد جگر
این چنین مرگی برایت شد ظفر
جان غریبانه بدادی چون حسین(ع)
پیکرت مدفون شده در کاظمین
قسمت ما کن که زوارت شویم
روز مرگ تو عزادارت شو

• یکشنبه
• 12
• اردیبهشت
• 1395
• ساعت
• 03:56
• نوشته شده توسط
• سید محسن احمدزاده صفار

مانند تو کسی تک وتنها نمی شود
زندانی مصیبت و غم ها نمی شود

جسمت اسیر ضربه شلاق و ناسزاست
این زخم های کینه مداوا نمی شود

این رسم میزبانی یک روزه دار نیست
افطار او به مشت ولگد وا نمی شود

زنجیرها رسانده سرت را به زانویت
کاغذهم این چنین که تویی تا نمی شود

اعضای پیکر تو زهم منفصل شده
این پا دگر برای شما پا نمی شود

این سرفه های خشک تو یعنی که تشنه ای
آبی نصیب حضرت دریا نمی شود

آری تو هم به جد غریبت کشیده ای
ننویسم از مصیبت عظما نمی شود

شکرخدا که دختر تو جای دیگری ست
با پیکر نهیف تو تنها نمی شود

اما دلم گرفته ز اندوه دختری
طشت وسر و سه ساله و بابا نمی شود

شکرخدا که دست تو انگشتری نبود
بر روی

• چهارشنبه
• 15
• اردیبهشت
• 1395
• ساعت
• 09:47
• نوشته شده توسط
• سید محسن احمدزاده صفار

در کنج سیه چال شب و روز تفاوت که ندارند
از غصه‌ی تو خیل ملائک همگی ناله برارند

آن ساقِ به‌هم‌ریخته و طعنه و دشنام در افطار
این گوشه‌ی غم‌ها و یک از سند آن دوهزارند

پیداست ز خونی که ز پایت به زمین می‌چکد هر شب
در این غل و زنجیر دو تا ساقِ خمت تحت فشارند

آن مرد نگهبانِ عبوسی که زبانش بد و هرزست
طرز سخن و عادت او سخت‌ترین درد حصارند

از شوکت و از حرمت بر جسم نحیفت خبری نیست
باید بدنت را روی این تخته‌ی چوبی بگذارند

چون نیست رضا دوروبر و فاطمه هم پشت سرت نیست
بر دوش غلامان بدن پاک تو را پیش بیارند

اما بدنت را کفنی داده و تشییع نمودند
در کرب‌و‌بلا جسم شهنشه به سمِ اسب سپارند

شاعر : حسین کریمی

• دوشنبه
• 4
• اردیبهشت
• 1396
• ساعت
• 00:50
• نوشته شده توسط
• سید محسن احمدزاده صفار

بر روی تخته پاره تنت گیر کرده بود
انگار لنگه در ، دو سه تا میخِ تیز داشت

زنجیر را کشید کمی از تو شد جدا
این استخوانِ پا چقَدَر خُردِ ریز داشت

تو رویِ در شکسته و مادر به پشتِ در...
تشییع تو به خانه‌ی زهرا گریز داشت

شاعر : حسن لطفی

• دوشنبه
• 16
• مرداد
• 1396
• ساعت
• 11:33
• نوشته شده توسط
• ایدافیض

ای ولی نعمتِ ایران پدرت را کشتند
آه ، ای شاهِ خراسان پدرت را کشتند

در میان حرمت سینه زنان می گوییم ...
وامصییت که رضا جان پدرت را کشتند

آنقَدَر از نفس حیدری اش ترسیدند ...
آخر از ترس ، هراسان پدرت را کشتند

چارده سال ، سیه چالِ بلا جایش بود
عاقبت در دلِ زندان پدرت را کشتند

از بلا هر چه که می شد به سرش آوردند
امتِ دور ، ز انسان پدرت را کشتند

اشک ، در چشم و به لب ناله ی "خَلِّصْنی" داشت
در عوض با لب خندان پدرت را کشتند

تا که دیدند کسی نیست ، که یاری ش کند ...
چقَدَر ساده و آسان پدرت را کشتند

حتما آن لحظه که بارید ، برای جدش ...
موقع بارش باران پدرت را کشتند

گر چه از فرطِ شکنجه بدنش آب شده

• دوشنبه
• 16
• مرداد
• 1396
• ساعت
• 11:35
• نوشته شده توسط
• ایدافیض

چهارده سال بلا ؛ رنج؛ شکنجه ؛ دشنام
چهارده سال که اندازه ی صدسال گذشت

غنچه ی بوسه یقیناً به لبش میخُشکَد
عمر بابایی اگر دور ز اطفال گذشت

شب ظلمانی و زندان پی زندان یعنی
فرصت دیدن آن کوکب اقبال گذشت

غیر یک پرده که افتاده زمین هیچ ندید
هر کس از پهلوی این کعبه آمال گذشت

زهر کشتش نه جای تاریک و نمور
وای من شعر چرا از لب گودال گذشت

کربلا زُلزلتِ الارض چه آمد به سرت
حرفهایی است که در سوره ی زلزال گذشت

تیرها یک کفن از پر به تنش پوشاندند
خنجر از حنجرش آه به جنجال گذشت

چون سرش رفت سر نیزه دنیا خواهان
کار از غارت گهواره و خلخال گذشت

• دوشنبه
• 16
• مرداد
• 1396
• ساعت
• 11:44
• نوشته شده توسط
• ایدافیض

تازیانه ضربه اش برای گونه مُهلک است

مُهلک است اگر به دست سِندی ابن شاهک است

جز سکوت فاطمیِّ تو که کرده عاجزش

ذکر یا علی علی برای او مُحرّک است

آن سیاه چال که تورا گرفته دربغل

معدن سخاوت است و مهبط ملائکه ست

در سیاه چال نیز مکتبت ادامه یافت؛

شیعه شد دوروزه پیش تو هر آنکه مُشرک است

بعد تازیانه نیمه شب در این سیاه چال

هم صدای خِش خِش است و هم صدای چِک چِک است

پرشد از ملائکه فضای آن که بی گمان

جان ز پیکرت در آستانه ی مُتارکه ست

پهلو و سر از اَدلّه ی به حق شیعه است

ساق پای خونی تو هم در این مدارک است

صورتی که تکیه داده روی تخته چون تنت

سیرت بهشت مؤمنون عَلَی الْاَرائِک ست

بین هشت ون

• دوشنبه
• 16
• مرداد
• 1396
• ساعت
• 11:45
• نوشته شده توسط
• ایدافیض

کُنجِ نَمورِ این قفسِ غم فزا بس است
خو با بلا گرفته ام اما بلا بس است

قلبم گرفته باز ، جگر گوشه‌ام کجاست
این روزِ آخری غمِ هجرِ رضا بس است

چشمی نمانده گوشه‌ی تارِ سیاه‌چال
دردی نمانده آه که این دردِ پا بس است

زنجیر هم به شانه‌یِ من گریه می‌کند
در زیرِ حلقه‌ها بدنی بی نوا بس است

صیاد آمده به تماشایِ مرگ من
بیگانه کو که دیدنِ این آشنا بس است

رحمی نمی‌کند نَفَسم مانده در گلو
رحمی نمی‌کند که من و این جفا بس است

اینجا کسی ندید که ساقم شکسته است
اینجا کسی نگفت که سیلی چرا؟ بس است

یک‌جمله گفته‌ام بزن که خوب میزنی
باشد بزن دوباره ولی ناسزا بس است

شاعر : حسن لطفی

• دوشنبه
• 16
• مرداد
• 1396
• ساعت
• 11:46
• نوشته شده توسط
• ایدافیض

در گوشه‌ای شکسته زِ آوارِ بی کَسی
تنها اسیر و خسته و بی آشنا منم
یلدا ترین شب است شبِ این سیاه چال
پیر و نحیف و بی‌کَس و بی هَم‌صدا منم

با خشت‌هایِ سنگی و با میله‌های خویش
زندان به حالِ روز و شبم گریه می‌کند
خون می‌چکد زِ حلقه و می‌سوزم از تَبَم
زنجیر هم به سوزِ تَبَم گریه می‌کند

پوسیده پیکرم که در این چهارده بهار
در تنگنایِ سرد و نموری فتاده‌ام
از بارِ حلقه‌های ستم خُرد گشته‌ام
دور از شعاعِ کوچک نوری فتاده‌ام

چشمم هنوز خیره به در باز مانده است
خونابه بر لبم پِیِ هر آه آمده
گویی فرشته است که در باز می‌کند
اما نه باز قاتلم از راه آمده

اینبار هم به ناله‌یِ من خنده میزند
دستی به زخم تازه‌ای ز

• دوشنبه
• 16
• مرداد
• 1396
• ساعت
• 11:47
• نوشته شده توسط
• ایدافیض

شبیه پیر کنعان نه... که من یوسف دو تا دارم
غم معصومه را دارم، به دل شوق رضا دارم

از این زندان به آن زندان جدا از اهل خود رفتم
در این شب ها هوای کوچ از این ویرانه را دارم

امان از سِجن هارون و امان از سندی ملعون
در این غربتکده دیوانی از درد و بلا دارم

به هم می ریزد احوال مرا با ناسزاهایش
خبر دارد که غیرت روی نام مرتضی دارم

برای هتک حرمت، سمت من بدکاره آوردند
دعا کردم به سجده رفت و شد حالا هوادارم

زمان سجده می افتم شبیه یک عبا بر خاک
به درگاه خدایم روز و شب دست دعا دارم

هزاران رد پا و چکمه بر روی عبا دارم
هزاران رد شلاقِ جفا زیر عبا دارم

کمی از چهره ام نیلی، کمی سرخ و کمی زرد است
شده رنگین

• دوشنبه
• 16
• مرداد
• 1396
• ساعت
• 11:49
• نوشته شده توسط
• ایدافیض

توان نداشت دگر آب را صدا بزند
چگونه با غل و زنجير دست و پا بزند

به راحتى كه دل آسمان نمى شكند
به ضرب دست كسى استخوان نمى شكند

ميان حلقه تكفيرها چه مى گفتى؟
به زير ضربه زنجيرها چه مى گفتى؟

درست وقت غذا تازيانه مى آمد
به ديده بوسىِ بازو و شانه مى آمد

شبيه گرگ به جان شكار مى افتاد
ز فرط ضربه دو دستش ز كار مى افتاد

اگر شاعر این شعر را میشناسید لطفا اطلاع دهید

• دوشنبه
• 16
• مرداد
• 1396
• ساعت
• 11:50
• نوشته شده توسط
• ایدافیض

انیسِ این شب تاریک چهارده سالم
شب است و گریه به حالم کند سیه چالم

اگرچه رفته زِ دستم حسابِ این شبها
نرفته از نظرم خاطراتِ اطفالم

اُمیدِ دیدنِ رویِ رضا ندارم حیف
از این دو چشمِ نحیف و دو پلکِ بی حالم

چنان فشرده مرا در میانِ خود زنجیر
که حلقه حلقه فرو رفته در پَر و بالم

دوباره کعبه نِی امشب سری به من زد و رفت
دوباره طعنه گرفته سراغِ احوالم

به رویِ خاک مسیرِ کشیدنم پیداست
شکسته می‌روم و هر دو پا به دنبالم

رسیده سَندیِ شاهک ، دوباره میخندد
و من بخاطرِ مادر دوباره می‌نالم

حیا نمی کند و بعدِ زخمِ سیلیِ او
به یادِ داغِ مدینه به یادِ نُه سالم

شاعر : حسن لطفی

• دوشنبه
• 16
• مرداد
• 1396
• ساعت
• 11:51
• نوشته شده توسط
• ایدافیض

احساس می کردم که درخاک خراسانم

در مِلک طِلق اهل بیتم توی ایرانم

روی لبم هم ذکر یا موسی بن جعفر بود

هم یا جواد العشق بود و هم رضا جانم

از بس فضای صحن ها مانند مشهد بود

شک کرده بودم میزبانم یا که مهمانم

دنبال جسمی تازه بودم بین زائرها

دنبال یک قالب برای روح عریانم

درمحضر باب الحوائج حس من این است

با پهلوان نَفْس پیش هفتمین خوانم

دور ضریحش بود که یک لحظه حس کردم

در نوکری هم شانه با موسی بن عمرانم

یک بار کظم غیظ کردم تازه با سختی

از آن به بعد احساس کردم من مسلمانم

تا که بگردد چرخ بر وِفق مراد من

باید خودم را دور این مرقد بگردانم

وقتی که درهای حرم را خادمان بستند

احساس کردم سیزده ش

• دوشنبه
• 16
• مرداد
• 1396
• ساعت
• 11:52
• نوشته شده توسط
• ایدافیض

دل شکسته و دل مضطرم
شرر فتاده بر جگرم
غمینمو سیه پوش ماتم
هفتمین گل نیلوفرم

وای دوباره باز من عزادارم
وای مثل ابرم که میبارم
وای به زیر لب نوا دارم

می گویم من از دل باز الله اکبر
یاباب الحوائج یاموسی ابن جعفر(ع)

دوباره شده غم قسمتم
گریون از غم تلخ غربتم
باذکرمدد یا اباالرضا(ع)
باز امشب مقیم هیئتم

وای امشبو سر تا به پا آهم
وای محزون ماتمی جانکاهم
وای گریه میکنم برای شاهم

میگم از غریب اولاد پیمبر
یاباب الحوائج یا موسی ابن جعفر(ع)

ناله میزنم بی تابم
خدایا بیا دریابم
منم چون همه نوکرها
غمینم برای اربابم

وای مثل هر عاشقی مهجورم
وای آره گدای حضرت نورم
وای زائرش امشب از ره دورم

با جون و دل بر

• یکشنبه
• 11
• فروردین
• 1398
• ساعت
• 10:32
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

می سوزد از این حال و روزت آسمان ها
از روضه هایت بند می آید زبان ها

نامش محل استجابت هست آقا
جایی که می خوانند از تو روضه خوان ها

بین غل و زنجیر بودن نیست حقِ
دستی که شد مشکل گشای ناتوان ها

شد حال و روزت مجتبایی در سیه چال
ای موسفید حرف های بد دهان ها

آقا در آورده است اشک دشمنت را
این پیکری که شد به رنگ ارغوان ها

سیلی ، غل و زنجیر ، شلاق و لگدها
هر یک گذارد روی جسم تو نشان ها

آورد دشمن پیش تو بدکاره ای را
از این جسارت لرزه افتاده به جان ها

حالا رسیده نوبت قامت خمیدن
زنده شده داغ تمام قد کمان ها

قاری قرآن می شوی بین سیه چال
اما نمی بوسد لبت را خیزران ها

تو رفتی و اما نبود الحمدلله
دور و

• دوشنبه
• 16
• مرداد
• 1396
• ساعت
• 11:55
• نوشته شده توسط
• ایدافیض

دستش به زنجير است و پايش را شكستند
با ناسزا بغض صدايش را شكستند

سجاده را از زير پايش مى كشيدند
تا حرمت ياربّنايش را شكسته اند

اين چند زندان بان كه دورش را گرفتند
زير لگدها چندجايش را شكستند

برخاست امّا ناگهان با صورت افتاد
نامردها حتّى عصايش را شكستند

حتّى دمِ افطار هم چيزى نمى خورد
وقت اذان ظرف غذايش را شكستند

سِندى و همدستان او، تا روضه مى خواند
با خنده قلب مبتلايش را شكستند

هرچه زدند او را به ياد كربلا بود
حتّى گريز كربلايش را شكستند

ياد دمى كه زير سم ها رفت جدّش
ياد دمى كه دنده هايش را شكستند

از ابتداى صبح تا پايان مغرب
از ابتدا تا انتهايش را شكستند

اگر شاعر این شعر را میشناسید لط

• دوشنبه
• 16
• مرداد
• 1396
• ساعت
• 11:56
• نوشته شده توسط
• ایدافیض

تا نفس بود نکردی ز قفس آزادم
نفسم رفته و کنج قفسم افتادم

گر فراموش کنم سیلی و شلاق تو را
طعنه هایت نرود هیچ دگر از یادم

مادرم فاطمه میگفت نزن، نشنیدی
زیر شلاق شد آغشته بخون فریادم

چشم زنجیر ، به صیدت همه خون می گرید
تو نه صیاد یهودی که تویی جلادم

شستم از اشک ، جراحات تنم را امروز
چون رسد فاطمه امروز درین میعادم

چارده سال غم دوری و تنهایی و حبس
چون خدا هست درین خلوت زندان شادم

زخمِ زنجیر ز دل ، وای حسینا میگفت
روی دست پسرم تا که سرم بنهادم

شهرشام و دم دروازه به یادم آمد
گردنم زخم و بیاد پدرم سجادم

شدم آزاده «رئوفی» چو گرفتار منی
باب حاجات الی الله بتو بگشادم

• دوشنبه
• 17
• مهر
• 1396
• ساعت
• 06:11
• نوشته شده توسط
• ح.فیض

بند اول:

کنجِ زندانِ بلا
شد اسیر اَبَ الرِضا
سِندیِ نامردِ پست
میزد او را ای خدا

میزد او را بی حیا با تازیانه و لگد
روز و شب او میشِنید زخمِ زبان و حرفِ بد

آه و واویلا
از جسارت ها
قلبِ او میسوخت
از اهانت ها

هفتمین مظلوم حضرت کاظم

بند دوم:

غصه و ماتم کشید
از غم و مِحنت خمید
همچو زهرا مادرش
از زمانه دل برید

درغل و زنجیرِ زندان میشنید او ناسزا
گریه میکرد بر غم زینب ، بر آن شامِ بلا

از اسارت شد
عاقبت آزاد
کربلا گشته
وادیِ بغداد

هفتمین مظلوم حضرت کاظم

بند سوم: (زبان حال)

زخمیه کلِّ تنم
غرقِ خونِ پیرهَنَم
صبح و شب گریه کنه
کشته ی بی کفنم

میزند آتش به جانم داغ شاهیْ بی پناه
با تنی صد چاک

• دوشنبه
• 12
• فروردین
• 1398
• ساعت
• 16:51
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

کنج زندان یک یهودی سخت آزارم دهد
ناسزا، زخم زبان بر قلب خونبارم دهد

بغض‌وکینه‌شعله‌ور شداز یهودی‌زاده‌ایی
تازیانه، سیلی کین، جای افطارم دهد

بغض‌خیبرازنگاهش شعله‌ورشدزان سبب
این همه زجر فراوان در شب تارم دهد

داغ کوچه آنچنان بر سینه ام داغی زده
که از آن داغ آتشی بر چشم بیدارم دهد

دست بسته گیر افتادم بدست یک یهود
بی هوا با پای چکمه سخت آزارم دهد

دست بسته یاد عمه در میان کوفه ام
این یهودی یک نشان زان سوی بازارم دهد

شاعر : مرتضی محمودپور

• چهارشنبه
• 26
• مهر
• 1396
• ساعت
• 11:19
• نوشته شده توسط
• احسان نیکخواه

آنکه در قَعر سُّجون طاقت او تاب شده
زیر زنجیر گران پیکر او آب شده

روزنی نیست که تشخیص دهد روز ز شب
آرزوی دل او دیدن مهتاب شده

این چه زندان بلایی ست خدایا که دگر
دیده موسی جعفر به درش قاب شده

طور موسی اگر از شعله فروزان گردید
شرمگین از سیهی گوهر شبتاب شده

شادمان است که در خلوت شبهای سیاه
کنج زندان بلا مسجد و محراب شده

ساق پا خرد شد و زخم فراوان به تنش
مقتل کوچک او گوشه سرداب شده

چارده سال گذشته ست که در زندان است
خون جگر قلب رضا و دل اصحاب شده

روزه داری که نشد باز بر او افطارش
تازیانه به سرش در عوض آب شده

لطف او شد سبب توبه زندانبانان
رحمت واسعه از جانب توّاب شده

غل و زنجیر به دستان و

• سه شنبه
• 23
• آبان
• 1396
• ساعت
• 18:45
• نوشته شده توسط
• ح.فیض

به بهانه‌ی سالگرد شهادت موسی‌بن جعفر(ع)

در بیست و پنجم رجب‌المرجب
ذکر روضه‌تشییع و کفن و... امام کاظم(ع)

حسن بن عبد اللَّه صیرفى از پدر خود نقل كرد كه گفت: موسى ابن جعفر علیه السّلام در زندان سندى بن شاهك درگذشت، او را بوسیله تابوتى برداشتند و یك نفر در پیشاپیش فریاد می زد: «و نودى علیه هذا امام الرافضة فاعرفوه» این پیشواى رافضیان است او را بشناسید.

وقتى بدن شریف او را آوردند به محل اجتماع شرطه و مأمورین مورد اعتماد دولت، چهار نفر به پاى خاستند و فریاد زدند هر كه مایل است ببیند خبیث فرزند خبیث موسى بن جعفر را بیاید.

سلیمان بن ابى جعفر از قصر خود كه كنار شط بود خارج شد سر و صدائى شنید به فر

• جمعه
• 17
• فروردین
• 1397
• ساعت
• 20:49
• نوشته شده توسط
• حاج مرتضی محمودپور

پـر می زند دوبـاره قلم در هوای تو
چون آسمان گرفته دلش در عزای تو

دیگـر صدای ناله ی شبهـات رفتـه و
حتـی سحـر بهانـه بگیـرد بـرای تو

از حال می روی چه قَدَر بین سجده ها
مشتـاق این عبـادت شیرین خدای تو

بـا سیلی و شکنجه کـه افطـار میکنی
حالا شبیـه فاطمه شد روضه هـای تو

با ناسزا بـه مادرتـان گریـه میکنـی
چـون از تبـار فاطمه ای ماجـرای تـو...

موسای مـا تویـی و فقط با اشـاره ای
نیلـی روان ز چشم تـرم با عصـای تو

بـدکـاره هم شوم تو مرا خوب می کنی
آدم کنـــد مــرا نفس ربنــای تـو

باب الحوائـج همــه ی مستمنـدهـا
شـد مستجاب حاجت مـا از دعـای تو

آیـا شـود گـدای حریـم شمـا شوم؟
هستـم دخیـل دامـن ابـن

• جمعه
• 17
• فروردین
• 1397
• ساعت
• 17:06
• نوشته شده توسط
• سید محسن احمدزاده صفار

به روی تخته ی در جسم تو را می بردند
چار حمال تنت را به کجا می بردند

تخته ی در شده تابوت تنت واویلا
خون تازه به روی پیرهنت واویلا

دخترت نیست ببیند بدنت آقا جان
که سرت هست از آن تخته ی در آویزان

مثل تشییع تنت دیده ی تاریخ ندید
به روی تخته ی در هیچ کسی میخ ندید

سلسه بود ولی نیزه به پهلوت نخورد
باز هم شکر خدا چنگ به گیسوت نخورد

غیر زنجیر کسی بهر تو پابوس نبود
شکر حق دور و برت صحبت ناموس نبود

به تن زخمی تو نیزه و خنجر نزدند
به سر و گردن تو ضربه مکرر نزدند

دخترت را بخدا بزم حرامی نبرند
به اسیری سفر کوفه و شامی نبرند

ساق پای تو گر از سلسه ساییده شده
زیر گلها بدن پاک تو پوشیده شده

همه اعضای ت

• سه شنبه
• 14
• فروردین
• 1397
• ساعت
• 12:34
• نوشته شده توسط
• سید محسن احمدزاده صفار

#السلام_علی_المعذب_فی_قَعر_السجُون

ای امامی که بابِ حاجاتی
"ای که سر تا به پا کراماتی"
"تو که پاکی و مثلِ بارانی"
کی سزاوارِ این جنایاتی

مبتلایی و فارغ از تقصیر"
"دست و پای تو بسته در زنجیر"
از جفاهای آن ستم پیشه
نه تو را چاره نه تو را تدبیر

کس مَپرسید از حالِ زار تو
غربتِ اشکِ انتظارِ تو
چشمِ تو بر در وقتِ جان دادن
تا رضا آید در کنارِ تو

روضه هایت بس داغ و جانسوز است
جانِ تو بیزار از شب و روز است
همدمی غیر از آه و ماتم نیست
دردِ تو کمتر از محرّم نیست

جسمِ گلبرگت لاغر و بی جان
شد زمینگیرِ گوشه ی زندان
ای گرفتارِ رنج و محنت ها
در شرر، جانت از تبِ سوزان

زخمِ خون هر جای تنت کاری
چشمه های خو

• چهارشنبه
• 15
• فروردین
• 1397
• ساعت
• 17:47
• نوشته شده توسط
• ۰۹۱۱۳۵۲۶۵۲۹

نوحه‌ی شهادت موسی بن جعفر(ع)
بند اول
کند و زنجیر به پایم کنج زندان اسیرم
داغ هجران نموده یارب اینگونه پیرم
گر چو نی در نوایم.....چشم براه رضایم(۲)
ای رضاجان کجایی(۳)
بند دوم
میکنم یاد زهرا هر نفس کنج زندان
خورده ام تازیانه در غریبی دهم جان
تا زده ضرب سیلی....صورتم گشته نیلی(۲)
ای رضا جان کجایی(۳)
بند سوم
یک یهودی لگد زد، شد غرورم شکسته
دندانه هایم شکست و ساق پایم شکسته
لطمه خورد تابه سینه.....یاد آمد مدینه (۲)
ای رضا جان کجایی(۳)
بند چهارم
یک یهودی زده بر مادرم تازیانه
مانده زان تازیانه روی بازو نشانه
غصه بر سینه‌دارم..... از عدو کینه دارم(۲)
ای رضا جان کجایی(۳)

• چهارشنبه
• 15
• فروردین
• 1397
• ساعت
• 18:58
• نوشته شده توسط
• حاج مرتضی محمودپور

شهادت موسی بن جعفر(ع)
صورتم سوزد ز سیلی دیده ام تر میکنم
کنج زندان بلا من یاد مادر میکنم
در غل و زنجیر میسوزد همه پا تا سرم
یاد کوفه، یاد شام، و یاد معجر میکنم
استخوان ساق پایم سخت آزارم دهد
لیک گریه بر گلِ نشکفته پرپر میکنم
چشم در راه رضایم، منتظر هستم ولی
روضه خوان کربلایم یاد اکبر میکنم
دخترم معصومه دیگر بین نامحرم نرفت
از برای عمه جانم خاک بر سر میکنم
یک یهودی، تازیانه، نیمه شب، واویلتا
سوختم یاد از شراره آتش در میکن
ناسزا تا گفت بر زهرای اطهر مادر
دم بدم با اشک دیده یاد حیدر میکنم
روضه‌خوان، آماده‌ی‌روضه، گریزت جور شد
یاد زینب،یاد مقتل،یادحنجر میکنم
پای چکمه، روی سینه، حنجرِ خشکیده‌ایی
یا

• چهارشنبه
• 15
• فروردین
• 1397
• ساعت
• 19:11
• نوشته شده توسط
• حاج مرتضی محمودپور