اشعار حضرت ابوالفضل العباس (ع)

در وصف عشق سرخ تو هرکس قلم زده
چیزی شبیه محشر کبری رقم زده
نام مبارک تو چه دارد که این چنین
نظم و نظام این دل مارا به هم زده
یک دست مشک زخمی و یک دست اشک زخم
دست بریده ی تو به دلها علم زده
در آسمان برای خودش سروری شده
هر کس در آستان تو با سر قدم زده
ازخون توست آب اگر آبرو گرفت
چون آب خوندلم غم تو در دلم زده
عشقت همیشه عین غم است و غم تو عشق
ای خوش دلی که بوده برای تو غمزده
وصفت هنوز هم به قلم در نیامده
هر کس قلم زده به هر اندازه کم زده

شاعر : عارف ساسانی

• دوشنبه
• 7
• بهمن
• 1392
• ساعت
• 06:29
• نوشته شده توسط
• یحیی

جواب رد دادی خاندان مادری ات را
که آشکار کنی غیرت برادری ات را
عمو تو باشی و اهل حرم جواب نگیرند؟
فرات منتظر است اقتدار حیدری ات را
کسی ندیده که یک لحظه هم بروز کنی
در آن شکوه عقابی، دل کبوتری ات را
اگر چه کینه ی آن قوم، خون پاک تو ریخت
زبان گشود عرب قصه ی دلاوری ات را
چنان حسین "ع" ز پاکان هاشمی است نژادت
اگر قبول نکردی دمی برابریت را
تو ماه ، ماه بنی هاشمی که دختر خورشید
همان نخست پذیرفته بود مادری ات را

• چهارشنبه
• 16
• بهمن
• 1392
• ساعت
• 11:35
• نوشته شده توسط
• یحیی

روي پام چشمايه درياتو نكش
اينقدر روي زمين پاتو نكش
كاريه كه شده پس گريه نكن
اينقدر به مشك چشماتو نكش
قطره قطره جمع شو دريا شو بريم
دوباره خوش قد و بالا شو بريم
به خدا بچه ها از تو راضي ان
همشون منتظرن پاشو بريم
وقتشه لرزشه پامو ببينن
كمره انگشت نمامو ببينن
نميخوام الآن برم به خيمه ها
نميخوام كه گريه هامو ببينن
صدامو تا نشنيدن يه كاري كن
گريمو تا نديدن يه كاري كن
صدايه اسباشونو نميشنوي
دم ِ خيمه رسيدن يه كاري كن
نزن اين نيزه ها رو با پا عقب
خودتو هي ميكشي چرا عقب
روي زين بودي كه تير خوردي حالا
از جلو درش بيارم يا عقب

• چهارشنبه
• 16
• بهمن
• 1392
• ساعت
• 11:39
• نوشته شده توسط
• یحیی

جواب رد دادی خاندان مادری ات را
که آشکار کنی غیرت برادری ات را
عمو تو باشی و اهل حرم جواب نگیرند؟
فرات منتظر است اقتدار حیدری ات را
کسی ندیده که یک لحظه هم بروز کنی
در آن شکوه عقابی، دل کبوتری ات را
اگر چه کینه ی آن قوم، خون پاک تو ریخت
زبان گشود عرب قصه ی دلاوری ات را
چنان حسین "ع" ز پاکان هاشمی است نژادت
اگر قبول نکردی دمی برابریت را
تو ماه ، ماه بنی هاشمی که دختر خورشید
همان نخست پذیرفته بود مادری ات را

• چهارشنبه
• 16
• بهمن
• 1392
• ساعت
• 11:41
• نوشته شده توسط
• یحیی

مجلس هجدهم:
روضه حضرت عباس (ع)
شمیم دلربای یاس زیباست
دلی لبریز از احساس زیباست
اگر در کربلا این جمعه مولا
بخواند روضه ی عباس زیباست
«اللهم اجعلنی من انصاره و اعوانه و الذابین عنه و المسارعین الیه»
خدایا ناامیدم نکن، عمری است به عشق امام زمان زندگی می-کنم؛ آقا جان یا صاحب الزمان، من این غصه ی دلم را به کی بگم، پیش کی ببرم، کجا ببرم.
« اللهم اکشف هذه الغمه عن هذه الامه بحضوره و عجل لنا ظهوره»
خدایا غم و اندوه و دوری حضرت مهدی را با ظهورش از ما برطرف کن.
« یا کاشف الکرب عن وجه الحسین اکشف کربنا بحق اخیک الحسین.»
شب آخر ایام فاطمیه توی اکثر جاها رسم بر اینه که روضه ی قمر منیر بنی هاشم حضرت عباس خ

• شنبه
• 26
• بهمن
• 1392
• ساعت
• 18:39
• نوشته شده توسط
• سید محسن احمدزاده صفار

چشم انداخت ببیند همه ی صحرا را
در نظر داشت که در مشک کند دریا را
قصدش این بود که با دست قلم هم که شده
در حرم خط بزند دلهره ی زنها را
رود می گفت که یک جرعه مرا مینوشد
عشق میگفت که نشناخته ای سقا را
با سر انگشت خودش روی تن آب نوشت
دیدی آیا لب خشک پسر مولا را
راه افتاد به سمت حرم آل الله
دید در روبروی خود همه ی دنیا را
دست افتاد زمین مشک نیفتاد زمین
تا به دندان ببرد آبروی زهرا را
رفتی و با رفتنت چه بر سر من رفت
هر چه توان داشتم زپیکر من رفت
پشت و پناه یکی دو روزه من نه
یک جبل الرحمه از برابر من رفت
دردم از این است که برادر من رفت
گفتم ابوالفضل هست غصه ندارم
عیب ندارد اگر که اکبر من رفت
بس که بلند

• دوشنبه
• 28
• بهمن
• 1392
• ساعت
• 06:21
• نوشته شده توسط
• یحیی

بر سر دستش سری، در دست دیگر پیکری
هستی اش را کرده پرپر غنچه ی نیلوفری
نور را بگرفته در مشتش چو خورشید یقین
می درخشد در شبی تاریک، روشن اختری
بال و پر زخمی هوای نغمه ای دارد گلوش
سرخ می خواند قناری در بهار دیگری
در رگش خون می تپد چون مرغ بسمل پر زنان
جان چه ارزد زیر خاک پای پیر رهبری
کیستی مهتاب سیما، کیستی ای آشنا
کز تبار قوم آدم این چنین دل می بری؟
نقش می بندد به رخسارش جنون غیرتی
شبنم اشکی نمی ریزد ز چشمان تری
می رسد بانوی گل ها با شتاب از خیمه گاه
می گریزد سوی صحرا کبک زیبای دری
اتصالش اتصال چنگ با حبل متین
دست دل را بسته ست با ابریشم نازک تری
دست هایش خواب سرخ تیغ را آشفت و گفت:
بیعتی بی د

• دوشنبه
• 28
• بهمن
• 1392
• ساعت
• 12:00
• نوشته شده توسط
• یحیی

صد شقايق نثار دستانت
آينه بي قرار دستانت
تشنه لب تا فرات رفتي تو
وَ نشستي غبار دستانت
دست افتاده ات شعار ظفر
به فداي شعار دستانت
صد شكوفه به بار مي آيد
در عبور بهار دستانت
لحظه اي كه به خون شدي گلرنگ
سبز شد برگ و بار دستانت
سايه گستر شده به روي زمين
پرچم افتخار دستانت
چشم خون بار كودكان حسين
ماند در انتظار دستانت
بعد از افتادن دو بازويت
مشك شد سوگوار دستانت

شاعر : فریبا قنبری

• دوشنبه
• 28
• بهمن
• 1392
• ساعت
• 14:15
• نوشته شده توسط
• یحیی

ماه بني هاشم ست اين، نقّال دم مي زد از او
در پرده مي گفت نقّال: خورشيد برآمد از او
برآمد از آب، مهتاب، دامن نيالوده در آب
لب تشنه ماهي كه دريا، خورده ست دست رد از او
افتاد مهتاب و برخاست، برخاست دريا و افتاد
افتاد، برخواست، افتاد دريا به جزر و مد از او
يك دست جامي لبالب، يك دست چون مهر بر لب
كاسرار بيرون نريزد، سرمستي بي حد از او
تا دست داده ست از دست، تا جان گرفته ست بر دست
دل ها گرفته ست از اين دست، هستي به دست آمد از او
هر جا اباالفضل، عشق ست، عشق ست هر جا ابالفضل
او آبرو دارد از عشق، عشق آبرو دارد از او

شاعر : شهاب الدین وطن دوست

• دوشنبه
• 28
• بهمن
• 1392
• ساعت
• 14:18
• نوشته شده توسط
• یحیی

تشنه آمد كنار آب نشست، دست دريا پر از تمنّا شد
تشنه تر از هميشه بر مي گشت، آسمان غرق در تماشا شد
چشم در چشم كودكان آتش، خيمه در انتظار او مي سوخت
ناگهان اسب بي سوار از دور، در غباري غليظ پيدا شد
يال در يال اسب مي آمد، خبر تلخ تازه اي با او
داغ شد سينه ی زمان ناگاه، پيش افتادنش زمين پا شد
ماه در شرم خاك مي غلتيد، غيرت از نام كوه ها افتاد
آن طرف شب پر از سياهي تيغ، اين طرف آفتاب تنها شد
او كه درياي مهرباني را، به تمناّي كودكان مي بُرد
تا هميشه، هميشه ی تاريخ دست آب آورش معمّا شد!

شاعر : راضیه رجایی

• دوشنبه
• 28
• بهمن
• 1392
• ساعت
• 14:25
• نوشته شده توسط
• یحیی

گر به سوی تو بیایم حرمم را چه کنم؟
گر برِ خیمه بمانم صنمم را چه کنم؟
از غمت شوکه شدم، ساکتم و مبهوتم
مانده ام بعد دمم باز دمم را چه کنم؟
تو قسم خورده ای آب آور طفلان باشی
زیر لب باز نگو این قسمم را چه کنم!
کاش برخیزی و یک جمله بگویی به حسین!
پیش این بی صفتان قد خمم را چه کنم؟
آه...هر چند که با قوت شمشیر به پا استادم
لرزش پر تنش هر قدمم را چه کنم؟
بعد عمری که به دل خوانده ای ام جانِ اخا
دیر شد آمدنم، لطف کمم را چه کنم؟
تا به دستان علمگیر تو من بوسه زنم
ای علمدار بگو این علمم را چه کنم؟
بی تو دیگر دل زینب پر از دلشوره ست
کاشف الکرب بگو اوج غمم را چه کنم؟
بی تو پای همه تا قلب حرم وا شده است
چهره

• سه شنبه
• 29
• بهمن
• 1392
• ساعت
• 11:37
• نوشته شده توسط
• یحیی

دشمن چو دید جلوه آقایی تو را
چشمش گرفت جان اهورایی تو را
فکرت مدام پیش رباب است و اصغرش
داغی نشانده اند دل دریایی تو را
در پشت خیمه های حسینی، صدای شمر
بر هم زده ست خلوت رویایی تو را
شرمی نکرد نام امان نامه را که برد
آتش کشید سینه سینایی تو را
میخواست تا حریم ولایت رها کنی
یادش نبود نسبت زهرایی تو را
فردا که دید جان و دلت با برادر است
کوشید بشکند کاسه سقایی تو را
دستت به دست حضرت ارباب خورده بود
طاقت نداشتند ید بیضایی تو را
در کنج علقمه زن قامت خمیده ای...
مرهم شده ست غربت و تنهایی تو را

شاعر : حنیف منتظرقائم

• سه شنبه
• 29
• بهمن
• 1392
• ساعت
• 11:50
• نوشته شده توسط
• یحیی

گر به سوی تو بیایم حرمم را چه کنم؟
گر برِ خیمه بمانم صنمم را چه کنم؟
از غمت شوکه شدم، ساکتم و مبهوتم
مانده ام بعد دمم باز دمم را چه کنم؟
تو قسم خورده ای آب آور طفلان باشی
زیر لب باز نگو این قسمم را چه کنم!
کاش برخیزی و یک جمله بگویی به حسین!
پیش این بی صفتان قد خمم را چه کنم؟
آه...هر چند که با قوت شمشیر به پا استادم
لرزش پر تنش هر قدمم را چه کنم؟
بعد عمری که به دل خوانده ای ام جانِ اخا
دیر شد آمدنم، لطف کمم را چه کنم؟
تا به دستان علمگیر تو من بوسه زنم
ای علمدار بگو این علمم را چه کنم؟
بی تو دیگر دل زینب پر از دلشوره ست
کاشف الکرب بگو اوج غمم را چه کنم؟
بی تو پای همه تا قلب حرم وا شده است
چهره

• سه شنبه
• 29
• بهمن
• 1392
• ساعت
• 12:17
• نوشته شده توسط
• یحیی

رفتي برادر، دست خالي برنگردي
اميد آخر، دست خالي برنگردي
اين بغض ها را بشکن و از چشم دريا -
آبي بياور، دست خالي برنگردي
تو وارث تکبيرهاي ذوالفقاري
فرزند حيدر، دست خالي برنگردي
فرقي ندارد مشک را دندان بگيري
يا دست يا سر، دست خالي برنگردي
شايد نمي داني برادر، چاک چاک است...
لب هاي اصغر، دست خالي برنگردي
من بارها اين جمله را گفتم برايت
يک بار ديگر دست خالي برنگردي

• چهارشنبه
• 30
• بهمن
• 1392
• ساعت
• 07:48
• نوشته شده توسط
• یحیی

لذتم هست كه دستم به رهت افتاده
قطعه قطعه بدنم دور و برت افتاده
شمس قرآني و من٬ ماه، وليكن سايه
نيستم بهر كسوفت، قمرت افتاده
گرچه جان باخته ام، ليك شدم افسرده
سعي من سود نداد و علمت افتاده
پاره شد مشك، جگر سوخت كه نوميدي در
بين اطفال و زنان حرمت افتاده
خوب شد پرده ي خون چشم مرا پوشانده
كاشف الكرب نبيند كه غمت افتاده
نكند بار دگر بعد علي اكبر تو
سيّدي! "دال" به روي اَلِفَت افتاده
ديده ام خون شده، گوشم شنود هلهله را
دستت اي كوه! مگر بر كمرت افتاده؟
اين چه عطري است رسيده به مشامم ز بهشت؟
آري آري بصرم پاي جَدَت افتاده
اين سرم بر سر دامان پيمبر مانده
بازويم باز به چشم پدرت افتاده
آمد آن يوسف مسموم،

• یکشنبه
• 4
• اسفند
• 1392
• ساعت
• 12:55
• نوشته شده توسط
• یحیی

بر سر نعش گل اُمّ بنین غوغا شد
همه گفتند: حسین بن علی تنها شد
تا که حیرت زده در دشت دو دستت دیدم
گفتم از یوسف من یک اثری پیدا شد
صوت ادرکنی تو گم شده در هلهله ها
این چه شوریست که در لشگریان بر پا شد
تا که دیدم بدنت را، کمرم درد گرفت
خیز از جا و ببین پشت حسینت تا شد
از بلندای قدت جای دو لب باقی نیست
این همه تیر کجای بدن تو جا شد؟!
با چه بغضی زده این ضربه خدا می داند
که ز فرق سر تو تا به ابرو وا شد
صورت تو اثر از چادر خاکی دارد
گوئیا سجده ی تو بر قدم زهرا شد
گوئیا لشگری از پیکر تو رد شده اند
زیر پا خطبه ی ترویه ی تو امضا شد
بین یک دشت تنت ریخته صاحب علمم
صحنه ی قتلگهت علقمه نه دریا شد

شاعر : قا

• شنبه
• 10
• اسفند
• 1392
• ساعت
• 07:41
• نوشته شده توسط
• یحیی

اسب آرام خویش را زین کرد، عشق سوزاند تار و پودش را
باز شد یک دریچه از آفاق، تا مهیا کند صعودش را
رد یک کهکشان خون آلود، تا کنار فرات جاری شد
چشم صحرا قدم قدم ترکید، تا تماشا کند سجودش را
ناگهان از درخت، انار افتاد، خون تمام کویر را برداشت
خودکشی کرد بی گمان از شرم، تا نبیند تن کبودش را
گریه می کرد نینوا یک ریز، سینه می زد ورق ورق تاریخ...
کل آفاق در زمین می سوخت، تا تصوّر کند نبودش را
ماه افسرده هی قدم می زد، روی شن زار طاقت دریا...
جذر و مد بود و یورش امواج، بشکند ناگهان حدودش را...
اول شعر مرد باران بود، آخر شعر تشنه لب جان داد
پس از آن روز آسمان خشکید، پس گرفت از زمانه جودش را
قار قار کلاغ

• شنبه
• 10
• اسفند
• 1392
• ساعت
• 07:51
• نوشته شده توسط
• یحیی

به قاب آینه عباس بود و علقمه بود
وَ روی پلک سحر اشک بود و زمزمه بود
ستاره بود و خدا بود و آسمان و نخیل
دعای حضرت سجّاد و اشک فاطمه بود
به دست های دعا تطمَئنَ می آویخت
شریعه را دل بی تاب و شور همهمه بود
به استغاثه ی عباس در شریعه ی عشق
سپاه مرده دلان را هزار واهمه بود
به کام هاویه می برد برق شمشیرش
درآن قیامت کبری بساط محکمه بود
چه چشم ها که به دستان او گره می خورد
وَ او خیام حرم را ستون قائمه بود
چراغ خیمه ی شب گریه های بوفاضل
وَ کربلا متبسّم به خون مظلمه بود
نگاه هاشمی اش فصل آفرینش را -
صریح بود و رسا بود و حُسن خاتمه بود

شاعر : کاظم نظری بقا

• شنبه
• 10
• اسفند
• 1392
• ساعت
• 07:54
• نوشته شده توسط
• یحیی

افتاده بود در تب کشف و شهود دست
وقتی که بُرد در نفس گرم رود دست
با دست پُر اگر چه به ساحل رسید رود
دریا کشید از عطش سرخ رود دست
دریا گرفته بود مسیر حرم ولی -
افتاد پیش برق نگاه عمود دست
پیچید در سکوت بیابان اذان آب
بر خاک، سر گذاشت به رسم سجود دست
آنجا تمامِ قامت دریا به سجده رفت
افسوس تکیه گاه سجودش نبود دست
باران گرفته بود که آرام می کشید
بر روی ماه، حضرت یاس کبود، دست

• شنبه
• 10
• اسفند
• 1392
• ساعت
• 07:56
• نوشته شده توسط
• یحیی

من تشنه می مانم فقط لبخند او را...
آری، تحمّل می کنم سوز گلو را
آن مشک پر از آب سهم تو رها کن
آن بازوانِ مهربانِ رزم جو را
باور ندارم در کنار نهر، گویا -
تف کرده ای ای تیر ظالم آبرو را!
می چرخی و بوسه به سقا می زنی و -
از چشم خیس من گرفته ای تو سو را
من تشنگی را دوست دارم! دوست دارم!
آبی نمی خواهم مگیر از من عمو را

شاعر : فاطمه نور علیزاده

• شنبه
• 10
• اسفند
• 1392
• ساعت
• 13:42
• نوشته شده توسط
• یحیی

ای عطشناکِ لبت هرچه که دریا عباس
قصّه ی چشم تو آیین تماشا عباس
ماه ای ماه که در هاله ای از تقدیسی!
مهربانی تو شد راز معمّا عباس
ای وفادارترین باور تاریخ، ایثار -
از دل مشک تو جوشید به دنیا عباس
تکیه گاه حرم عشق نفس های تو بود
سایه ی مهر تو افتاد بر آنها عباس
گرد روی تو که خورشید زده بود بوسه برآن
چه کند گر نتپد جان و دل ما عباس
چه گره های فرو بسته که نگشایی تو
هرکجا سر بکشد دست تمنّا عباس

شاعر : پروانه نجاتی

• شنبه
• 10
• اسفند
• 1392
• ساعت
• 13:58
• نوشته شده توسط
• یحیی

داشت می رفت سر چشمه سواری با دست
دشت لبریز عطش بود، عطش... امّا دست -
داشت می رفت بنوشد، نه بنوشاند آب
نه به لب، تشنه ی خورشید، به آن بالا دست
دست در آب فرو برد، فرو پاشید آب
ریخت دریای سخاوت به دل دریا، دست
مشک سیراب شد از آب و فرات از عباس
تا کجا می کشد این بار امانت را دست؟
تیغ ها پشت هم آهسته صدایش کردند
کم شده فاصله ی سینه صحرا تا دست
کیست یاری بکند یک تنه خورشیدش را؟
نیست دیگر به سر شانه ی این سقّا دست
داشت می رفت سر چشمه سواری با دست
داشت می آمد از آن دور سواری بی دست

شاعر : رضا نیکوکار

• شنبه
• 10
• اسفند
• 1392
• ساعت
• 14:27
• نوشته شده توسط
• یحیی

جدال دشنه و دریایی از جوانمردی
خدا پناه تو باشد؛ برو که برگردی
برو به سمت نگاه فرات با لب خشک
آهای سبزترین آیه ی جوانمردی
اگر به آب رسیدی بگو خروشان شو
بگو تو را چه به این موج های بی دردی
عموی قافله! ما را به آب مهمان کن
خدا کند که تو با مشک آب برگردی
عموی قافله ما را ببخش؛ من دیدم...
چگونه مشک به دندان نَبَرد می کردی
وَ بعد بال زنان آمدی به جانب ما
عمو! برای رقیه، فرات آوردی؟

شاعر : زهره اخوان طاهری

• شنبه
• 10
• اسفند
• 1392
• ساعت
• 14:42
• نوشته شده توسط
• یحیی

دیگر رهایم کن برادر آخر راه ست
باید تو را در بر بگیرم وقت کوتاه ست
من می روم امّا چرا این قدر سنگین ست
دلشوره ای که در ضمیر ناخود آگاه ست
بر من بِدم از بازدم های شفا بخشت
آیینه ی خشنودی ام لب تشنه ی «آه» ست
گفتم چرا نامردی این قوم بسیارست
دیدم جواب تو فقط «الحمدالله» ست
افتادن بی دست از مرکب چه آسان بود
امّا جدایی از برادر سخت جانکاه ست

شاعر : سید مهدی موسوی

• شنبه
• 10
• اسفند
• 1392
• ساعت
• 15:00
• نوشته شده توسط
• یحیی

اين دشت نديده است بهاراني از اين دست
بر سينه ی خود نم نم باراني از اين دست
از كوه بپرسيد چه آمد به سر ماه
در ساحل امواج خروشاني از اين دست
بر پهنه ی اين خاك عطشناك وزيده ست
ناگفته نماند كه چه طوفاني از اين دست
با تير تو را بدرقه كردند كه باشد -
بر سفره ی چشمان تو مهماني از اين دست
بين الحرميني شد و در عرش درخشيد
هر جا كه كشيدند خياباني از اين دست
تاريخ نگاران همه گشتند و نديدند
بر صفحه ی تاريخ شهيداني از اين دست
از موي پريشان تو الهام گرفتيم
يك عمر در اشعار پريشاني از اين دست
وقتي كه سلاطين جهان تشنه ی اينند
تا دست بگيرند به داماني از اين دست
ما بين دو دست تو چرا فاصله افتاد؟
اين قصّه چرا داشت

• دوشنبه
• 12
• اسفند
• 1392
• ساعت
• 06:12
• نوشته شده توسط
• یحیی

رد شد شبحي بي خبر از سمت درختان
باقي ست سكوت خطر از سمت درختان
مثل نفس روشن يك پنجره جاري ست
آرامش ما بيشتر از سمت درختان
سرشار بهارست دل بيشه ی روشن
با يك نفس مختصر از سمت درختان
هرچند كوير آمده تا اين طرف كوه
سبزست زمين با گذر از سمت درختان
فرياد زديم: آي گل خفته ببين رود
جاري شده بار دگر از سمت درختان
گفتيم در اين بيشه ی يخ بسته نداريم
اميد بهاري مگر از سمت درختان
ناگاه ميان عطش و حسرت و لبخند
برخاست صداي تبر از سمت درختان

شاعر : قاسم رفیعا

• دوشنبه
• 12
• اسفند
• 1392
• ساعت
• 06:15
• نوشته شده توسط
• یحیی

اگر عاشق نشدم خشك و ترم را بشكن
پس گرفتم جگرم را كمرم را بشكن

اگر از چشمه يِ اين خانه نخوردم آبي
بعد از آن سبز شدم برگ و برم را بشكن
اگر از كوچه ی معشوق عبورم دادند
من اگركه نشِكستم تو سرم را بشكن
چند وقتيست كه در پيش تو سرسنگينم
با دوتا قطره غرور جگرم را بشكن
آنقدر گريه نكردم دلِ من قفل شده
يك شب جمعه بيا قفل حرم را بشكن
دستِ من آبرويم را به در ِ خلق تو برد
به تلافيش تو دست دگرم را بشكن
تو كه تا پشتِ در ِ قلعه ی من آمده اي
لطف كن دست بينداز درم را بشكن
نامه دادم به تو ديروز جوابش نرسيد
آه كمتر دل اين نامه برم را بشكن
من نشان ميدهمت بيشتر از آينه ات
تو فقط سنگ بزن بيشترم را بشكن
پاي بيرون بنه

• چهارشنبه
• 14
• اسفند
• 1392
• ساعت
• 06:04
• نوشته شده توسط
• یحیی

تكيه گاه حرم
ميروسردارلشكرم
پشت و پناه خواهرم
عباسم اى برادرم
توزمين خوردى و
تيرميكشه كمرمن
غرق خون شد جگر من
خاك غم شدبه سرمن
واى،غم هجرونِ،توخميدم كرد
دیگه از دنيا،نااميدم كرد
اى علمدارم،بهترين يارم
بى توعباسم،تمومه كارم
دیگه شدم غريب،به مادرم قسم
پاشو ببين داداش،كه بى كسم

سقای تشنه لب۳
********

سخته باوركنم
كه دیگه بی برادرم
از پا افتاده لشکرم
دلواپسم برا حرم
غصه ی رفتنت
دنياموكرده زيرورو
واى ازطفلاى بى عمو
ازبى حيايى عدو
واى،ازتن پارت،كه شده غارت
پاشوكه زينب،شده بيچاره ت
خدا می‌دونه،چه غمی داره
خیمه هایی که،بی علمداره
عباس امید من،عباس پناه من
ای تکیه گاه من،سپاه من

سقای تشنه لب۳
******

• جمعه
• 11
• مهر
• 1393
• ساعت
• 17:11
• نوشته شده توسط
• سید محسن احمدزاده صفار

مستم همه شب ز بوی زینب
من شانه کشم به موی زینب
پیوسته وضو بگیرم از اشک
تا بوسه زنم به روی زینب
همچو برگ زردم ـ ای طبیب دردم
هر لحظه حسین جان ـ دور تو بگردم
برخیز و ببین ای همه احساس
باشد روی دست من گل یاس
والله قسم نمی فروشم
یک موی سر تو را به عباس
***
شب تا به سحر به گفتگویم
گل های فسرده را ببویم
این خانه ی آتش زده باشد
بهتر ز بهشت آرزویم
ای کاش که بودم ـ با دیده ی خونبار
من به جای زهرا ـ بین در و دیوار
ای فاطمه جان به غم اسیرم
گل های تو را به بر بگیرم
خواهد دلم از چادر خاکی
یک بوسه بگیرم و بمیرم
***
من اُم بنینم ای مدینه
دیگر نبود نفس به سینه
من مادر ساقی شهیدم
آن کس که خجل شد از سکینه
آن که

• سه شنبه
• 27
• اسفند
• 1392
• ساعت
• 15:33
• نوشته شده توسط
• سید محسن احمدزاده صفار

من گرفتار حبل المتینم ـ عشق او باشد دنیا و دینم
ام البنینم ام البنینم (2)

اشک شوق من دارد تماشا ـ هستم کنیز گلهای زهرا
ام البنینم ام البنینم (2)

به پای گلها سجده آوردم ـ آمدم دور زینب بگردم
ام البنینم ام البنینم (2)

من که ممنون این سرنوشتم ـ این خانه باشد باغ بهشتم
ام البنینم ام البنینم (2)

سر تا به پا مست از عطر یاسم ـ دل ربود از من چشم عباسم
ام البنینم ام البنینم (2)

چشم مست او دیدنی باشد ـ هر دو دست او دیدنی باشد
ام البنینم ام البنینم (2)

پسرم بر لب زمزمه دارد ـ عباسم بوی فاطمه دارد
ام البنینم ام البنینم (2)

لالایی من با آه و اشک است
حدیث دست و علم و مشک است
ام البنینم ام البنینم (2)

• سه شنبه
• 27
• اسفند
• 1392
• ساعت
• 15:36
• نوشته شده توسط
• سید محسن احمدزاده صفار