شهادت حضرت رقیه

كنج خرابه تنها و زارم 2 اومدي بابا باور ندارم 2
اي سرِ بي بدن جون من مهمون من
روي عمه گواهه روزگارم سياهه
سينه ام غرق آهه 2
يا اباالمظلوم اباالعطشان ابا العطشان حسين
*****
از غم تو من دل بيقرارم 2 خون شده لبهات باور ندارم 2
خون شده روي تو موي تو، ابروي تو
دخترت زار و پيره دست به ديوار ميگيره
بي تو بابا ميميره 2
*****
خودم ميدونم وقتي نداري 2 يك سر و بابا صد نيزه داري 2
روح اين پيكرم دلبرم! سوخت معجرم
ديگه موهام سپيده خسته و قد خميده
جون به لبهام رسيده

شاعر : احسان جاودان

دانلود سبک

• یکشنبه
• 11
• مهر
• 1395
• ساعت
• 14:51
• نوشته شده توسط
• سیده زینب فیض

دگر برای طفلت پایی نمانده اسیرم و در دستم نایی نمانده
همین قدر سربسته می گویم بابا برایت أم ابیهایی نمانده
پدر پری نمانده گل سری نمانده
ز غم هجر تو امان! شده ام سرگرمیشان
ندیده ای بابا تو اسیریم برس به داد من دم پیریم
پدر دوای من باش
بیا عصای من باش

دوان دوان در صحرا ها می دویدم چه ناله ها که از دلم می کشیدم
دمی که دنبالم می گردید آن نامرد پدر چنان بیدی به خود می لرزیدم
مرا گرفت و خندان... بماند ای پدر جان!
ز پر پروانه مپرس ز غم ویرانه مپرس
ببین جراحات سفرم بر تن شبیه تو محتاج حصیرم من
برای دفن دختر
تو بوریا بیاور

شاعر : رضا تاجیک

دانلود سبک

• یکشنبه
• 11
• مهر
• 1395
• ساعت
• 14:54
• نوشته شده توسط
• سیده زینب فیض

وای؛ درو وا کنید داره پدر میاد می دونستم آخر از سفر میاد
بابا وعده داده بود دیشب تو خواب دیگه قصه ی منم به سر میاد
دیگه مثل کوثرم چون که دیدنی ترم
بوسه ی پدر شده آرزوی آخرم
حسین وای

وای؛ همه می دیدن سرت رو نیزه هاست می دیدم سرت رو دست انبیاست
نمی دونی چی کشیده ام تو شام بابا زنده موندنم کار خداست
تشنه و گرسنه ام زار و ناتوون شدم
اما پیر روضه ی چوب خیزرون شدم
حسین وای

وای؛ پُر آبله و زخم کاریم بی تو گرم اشک و آه و زاریم
بابا بس که بی هوا من و زدند دیگه من ز سایمم فراریم
بین دشمنم پدر سوخته دامنم پدر
تا شبیه تو بشم لطمه می زنم پدر
حسین وای

شاعر : رضا تاجیک

دانلود سبک

• یکشنبه
• 11
• مهر
• 1395
• ساعت
• 14:56
• نوشته شده توسط
• سیده زینب فیض

آتش کسی به بال کبوتر نمی‌زند
مردی تشر به کودک مضطر نمی‌زند
سیلی کسی به صورت دختر نمی‌زند
گم‌گشته را که خصم مکرر نمی‌زند
ترساندن یتیم دل شب عجیب نیست
گریاندن غریب مرتّب عجیب نیست

گیسو کشیده را که به گیسو نمی‌کشند
قد خمیده را که به هر سو نمی‌کشند
طفل یتیم را به سر مو نمی کشند
دخت سه ساله را که به زانو نمی کشند
حقّش نبود خنده به چشم تَرَش دهند
گریان به دست عاطفه‌ی مادرش دهند

از پا فتاده را به تهاجم نمی‌زنند
لکنت‌گرفته به تبسّم نمی‌زنند
جا مانده را به جای ترحم نمی‌زنند
تنها به جرم یک دو تکلّم نمی‌زنند
با گریه گفت: شیخ! یتیمم مرا نزن
من خود میایم از پِیِ تو، بی‌هوا نزن

با گوشواره بچّه کشیدن شجاع

• دوشنبه
• 12
• مهر
• 1395
• ساعت
• 19:21
• نوشته شده توسط
• ایدافیض

بابا بنگر رویِ به‌هم‌ریخته‌ام را
وا کن گرهِ موی به‌هم‌ریخته‌ام را

دیگر رَمَقی نیست به رویت بگُشایم
چشم تر کم‌سویِ به‌هم‌ریخته‌ام را

من فاطمه‌ی شام شدم خُورده نگیرید
لرزیدنِ بازوی به‌هم‌ریخته‌ام را

آرام کن عمهّ تو پس از حرفِ کنیزی
این خواهرِ کم‌روی به‌هم‌ریخته‌ام را

هر تکه‌ای از زیور من دستِ کسی رفت
پیدا کن النگوی به‌هم‌ریخته‌ام را

در شامِ غریبانِ من آرام بشویید
خونابه‌ی پهلوی به‌هم‌ریخته‌ام را

زیبایی دختر یكی‌اش مویِ بلند است
صد حیف كه گیسویِ به‌هم‌ریخته‌ام را...

شاعر : محمد جواد پرچمی

• دوشنبه
• 12
• مهر
• 1395
• ساعت
• 19:24
• نوشته شده توسط
• ایدافیض

پنهان به خاک كردم رازی به آب دیده
با كس نمی‌توان گفت سرّ دل رمیده

وقت سحر دعایم شد عاقبت اجابت
بر شام تار ما هم سر زد شبی سپیده

پرواز بردم از یاد بالم چو شد شكسته
این است حال و روز مرغ به خون‌تپیده

شادابی گذشته از من مخواه دیگر
برگشت‌ناپذیر است رنگ ز رخ پریده

قوت نداشت پایم تا پیش تو بیایم
از بس كه دختر تو در خارها دویده

شب بود و دشت وحشت پر شد وجودم از ترس
صحرا چه می‌شناسد طفل پدر ندیده

بسیار رنج بردم در راه عشقت اما
بار سفر كشیدم با قامتی خمیده

وضعیتی‌است وضع راس تو و سر من
مجنون سرشكسته، لیلای سربریده

مهرداد طوماری

• دوشنبه
• 12
• مهر
• 1395
• ساعت
• 19:26
• نوشته شده توسط
• ایدافیض

شد قامت پیغمبر از این اجر خمیده
بر صورت معصوم تو زد "زجر" کشیده

بعد از تو به هر کس که ستم دید به ناحق
گفتیم خدا رحم کند، "زجر کشیده"

شاعر : محمد کاظمی نیا

• دوشنبه
• 12
• مهر
• 1395
• ساعت
• 19:28
• نوشته شده توسط
• ایدافیض

شعله‌های خیمه‌ها موی سرش را... بگذریم
رد این زنجیرها بال و پرش را... بگذریم

یک پدر با چشم‌هایی نیمه‌باز از روی نی
سیلی زجرآوری بر دخترش را... بگذریم

هر زمان چشمش به سرها می‌خورد در بین راه
شمر پیش چشم‌هایش خنجرش را... بگذریم

درد پایش هیچ؛ وقتی درد پهلو می‌گرفت
با لگد آرام شد تا مادرش را... بگذریم

در دلش گل کرد حس خواهرانه بین راه
خواند لالایی که قدری اصغرش را... بگذریم

با عمو عباس گفت آخر نمی‌بینی مگر
خواهرت نامحرمان دور و برش را... بگذریم
***
با وجود زخم تاول، زخم گوش و زخم دست
دل‌خوش است از این‌که بر سر معجرش را... بگذریم

شاعر : سجاد احمد لو

• دوشنبه
• 12
• مهر
• 1395
• ساعت
• 19:29
• نوشته شده توسط
• ایدافیض

گفتم به دست خویش بغل می‌کنی مرا
دستِ نبوده‌ات جگرم را کباب کرد
بود آرزوی من که ببوسم لب تو را
زخم لب تو آرزویم را خراب کرد

آن بوسه‌ای که از روی نی داده‌ای به من
بابا تمام عمر مرا زیر دِین بَرد
می‌خواستم که قرض خودم را ادا کنم
زخم لب تو لذت آن را ز بین برد

جای لبت به حنجر تو بوسه می‌زنم
این راه را به دختر تو عمه یاد داد
می‌خواستم که سیر ببینم رخ تو را
این چشم تار آرزویم را به باد داد

گر صورت تو خوب ندیدم تمام آن
تقصیر ِ گردن من و این چشم تر نبود
بابا برای روشن و واضح‌ندیدنت
خاکستر تنور تو هم بی‌اثر نبود

می‌خواستم گله کنم از دست شامیان
بیهوده نیست بغض گلویم اگر شکست
شرمنده‌ات شدم به خدا دیدم

• دوشنبه
• 12
• مهر
• 1395
• ساعت
• 19:34
• نوشته شده توسط
• ایدافیض

به آشنا نگه آشنا نمی‌افتد؟!
چرا به ما گذر هل اتی نمی‌افتد؟!

قسم به سوره‌ی یس، به فجر و اعطینا
که لحظه‌ای دلم از تو جدا نمی‌افتد

کسی برای یتیمت میان این مردم
در این خرابه به فکر غذا نمی‌افتد

سرت اگر چه شکسته اگر چه خونین است
برای دختر تو از بها نمی‌افتد

سر تو را که به نی بست با خودم گفتم
اگر تکان دهدش ناشیانه، می‌افتد

دوباره نام تو را برده‌ام به لب حتما
به صورتم اثر تازیانه می‌افتد

خودت بیا و ببین زجر لعتنی هر روز
به جان دختر تو وحشیانه می‌افتد

چنان مرا به ستم پشت قافله زده است
که خود به خود سر من روی شانه می‌افتد

از آن زمان که شدم من شبیه مادر تو
دهان دشمنت از ناسزا نمی‌افتد

ز صورتم ک

• دوشنبه
• 12
• مهر
• 1395
• ساعت
• 19:40
• نوشته شده توسط
• ایدافیض

چشای بی جون تو دیگه نداره رمق
دق می کنم بابا که آوردنت تو طبق
پر آبله شده ام بی حوصله شده ام
همه میگن که زحمت به قافله شده ام
ندیده چشم تو پشت منو دردش بابا جونم کشته منو
آستینمو رو دستم کشیدم نبینی انگشت منو
بابا سوخته دیگه پایین دامنم
بابا من ز درد دارم خاک و می کنم
بابا تا مثه تو شم لطمه میزنم؛ بابا !

تا که دووم بیارم لب رو گلوت میذارم
گرسنه هستم اما شکایتی ندارم
کسی تو مردم شام کفن نداره برام
مسلمونا منو میکشن تو ماه حرام
دستام گرفته جای چشامو عصا گرفته جای پاهامو
از بس که ناله کردم باباجون تشخیص نمیدی صدامو
بابا کاش که نیزه دارت امون بده
بابا دندوناتو به من نشون بده
بابا باید این عزیز تو

• سه شنبه
• 13
• مهر
• 1395
• ساعت
• 14:36
• نوشته شده توسط
• سیده زینب فیض

چشای بی جون تو دیگه نداره رمق
دق می کنم بابا که آوردنت تو طبق
پر آبله شده ام بی حوصله شده ام
همه میگن که زحمت به قافله شده ام
ندیده چشم تو پشت منو دردش بابا جونم کشته منو
آستینمو رو دستم کشیدم نبینی انگشت منو
بابا سوخته دیگه پایین دامنم
بابا من ز درد دارم خاک و می کنم
بابا تا مثه تو شم لطمه میزنم؛ بابا !

تا که دووم بیارم لب رو گلوت میذارم
گرسنه هستم اما شکایتی ندارم
کسی تو مردم شام کفن نداره برام
مسلمونا منو میکشن تو ماه حرام
دستام گرفته جای چشامو عصا گرفته جای پاهامو
از بس که ناله کردم باباجون تشخیص نمیدی صدامو
بابا کاش که نیزه دارت امون بده
بابا دندوناتو به من نشون بده
بابا باید این عزیز تو

• سه شنبه
• 13
• مهر
• 1395
• ساعت
• 14:39
• نوشته شده توسط
• سیده زینب فیض

تاریک و دلگیره خرابه ، چی بگم از

غربت و بی کسی هام

بسه این همه صبوری ، بابا بیا

می سوزه دست و پاهام

روزام دیگه شبای تاره ، امون از این لباس پاره

کاشکی که برگردیم مدینه ، بابا دیگه آخر کاره

سخته که بی بابا باشی میون صحرا

به روی چادرت باشه یه ردی از پا

بابایی بابا

امون ای دل امون ای دل امون ای دل ، بابایی

******

دنیا دیگه برام عذابه ، من و ببین

بابایی آواره شدم

بین یه عده از اراذل ، دیدی بابا

بی گوش و گوشواره شدم

هر جا که اسمت و می بردم ، از حرمله سیلی می خوردم

دعای دخترت همینه ، کاشکی تو کربلا می مردم

جون من و گرفت بابا سر شکستت

چشام و بستم تا دیدم چشای بستت

بابایی بابا

امون

• سه شنبه
• 13
• مهر
• 1395
• ساعت
• 17:21
• نوشته شده توسط
• ایدافیض

گوشه خرابه بابا دخترت داره می میره

روز و شب از همه مردم سراغ تو رو می گیره

در گوش عمه می خونه بابامو ندیدی

میگه با لحن بچگونه بابامو ندیدی

خیلی زحمت دادم عمه رو باباجون

قول میدم که امشب جون بدم من آسون

ای بابا جونم

******

هر کجا که جا می موندم فقط اسم تو می بردم

توی شام و کوفه بابا از همه سیلی می خوردم

ببین که صورتم چه داغه کجا بودی بابا

من و انداختن از رو ناقه کجا بودی بابا

روی دستم جای سلسله افتاده

بین ابروی تو فاصله افتاده

ای باباجونم

******

بذا لحظه های آخر سر تو بغل بگیرم

من با صورت کبودم مثه مادرت می میرم

طاقت زخماتو ندارم بابای غریبم

سرتو رو پاهام میذارم بابای غریبم

• سه شنبه
• 13
• مهر
• 1395
• ساعت
• 17:23
• نوشته شده توسط
• ایدافیض

در خرابه گلچینان یک طبق گل آوردند
یک طبق گل خونین پیش بلبل آوردند

بلبل از فرافق آنشب زار و زار مینالید
داغدار گلها بود، بی قرار و مینالید

فصل سوگواری یاس و سرو و مریم بود
قتلگاه پر از گل بود عاشر محرم بود

دیدن سر پر خون در دلش شرر افروخت
داغ شعله بارانش عمه اش مکرر سوخت

شام و شام یلدا بود در خرابه غوغا بود
شور نغمه ی بلبل وای وای بابا بود

خم شد و لب خشک از قحط آب را بوسید
آن بریده رگهای حلق باب را بوسید

با محاسن خونین گیسویش حنا میکرد
کودکانه می نالید اینچنین دعا میکرد

کی خدا شده پایان طاقت و توان من
سوخت داغ بابایم، مغز استخوان من

آن سر بخون غلطان روی دست شد بالا
گاه یا ابت گفتا گاه گ

• سه شنبه
• 13
• مهر
• 1395
• ساعت
• 19:32
• نوشته شده توسط
• ایدافیض

پایان قصه ختم میشد با عروسک
امروز عروسک -فردا-حالا عروسک

حالا که می خواهی بیایی کنج دامان
با خود بیاور پیش من صدها عروسک

یا چشم من کم سو شده -یا خواب دیدم
ریخته به روی خاک این صحرا عروسک

وقتی که از مسجد به خانه باز گشتی
به دخترت گفتی ...گلم ...زیبا...عروسک

دست مرا عمه گرفت با گریه میگفت...
گنجشک پر....بابا پر....حتی عروسک

حسین جهانسوز

• سه شنبه
• 13
• مهر
• 1395
• ساعت
• 19:35
• نوشته شده توسط
• ایدافیض

بابامی و حرفی زتو پنهان ندارم
خسته شدم دیگرپدرجان،جان ندارم

مثل تمام پیرزن های مدینه
من هم ببین بابادگر دندان ندارم

دندان فقط نه،کل موهایم سفیداست
البته مویی هم دگر چندان ندارم

درشعله های خیمه موهای سرم سوخت
آن گیسوی پر پشت را الآن ندارم

از خستگی نای جویدن هم نمانده
بس احتیاجی به غذا ونان ندارم

خشکیده اشکم تاببارم روی لبهات
ابری کبودم من ولی باران ندارم

بابا؟!کنیزی،این کنیزی کارسختیست؟
آخر که من سررشته ای از آن،ندارم

اینجابه من مردی کنیزوخارجی گفت!
من راببر من طاقت بهتان ندارم

محمد کابلی

• سه شنبه
• 13
• مهر
• 1395
• ساعت
• 19:37
• نوشته شده توسط
• ایدافیض

همه را گریه ام آخر به تقلا انداخت
شام را در غمِ دلشوره ی فردا انداخت

خیلی از مجلسِ امروز اذیّت شده ام
خاک‌را باید از این کاخ و ستونها انداخت!

"ابتا"‌ گفتم و یک شهر بِهم ریخت وَ بعد...
عمّه را یادِ در و ناله ی زهرا انداخت!!

آهِ این سینه ی پا خورده ی من میگیرد
فکر کردند مرا میشود از پا انداخت!

جگری مانده برایم که به دردی بخورد
باید انگار تورا یادِ مداوا انداخت.

تا که آورد سرت را ، سرِ من تیر کشید
یادم افتاد که با چوب ، سرت را انداخت!!

این که آورد تورا بین طَبَق فکر کنم...
با عجله ، دو سه دندانِ تورا جا انداخت!!!

با سرش از سرِ ناقه به زمین خورد گُلت
زجر هم آمد‌ و بر ساقه ی او تا انداخت.

ب

• سه شنبه
• 13
• مهر
• 1395
• ساعت
• 19:38
• نوشته شده توسط
• ایدافیض

من یتیمم که فلک خانه خرابم کرده
نیمه جان شمعیم و هجر تو آبم کرده

غارت و آتش معجر سر جایش باقی
داغی ضربۀ سیلی چه کبابم کرده

با اشاره ز ورم های تنم خون ریزد
ضربه ها در یم غمها چو حبابم کرده

درد زانو به کجا داده مجالم بر خواب
یاد رویای تو آرام به خوابم کرده

کو علمدار سپاهت که ببیند دشمن
این چنین ملعبۀ بزم شرابم کرده

خسته ام بس که عدو همره هر ضرب لگد
خارجی خوانده مرا، برده خطابم کرده

کف پا تا به سرم بس که تورم دارد
زن غسالۀ این شهر جوابم کرده

شاعر : قاسم نعمتی

• سه شنبه
• 13
• مهر
• 1395
• ساعت
• 19:40
• نوشته شده توسط
• ایدافیض

دستگیر عالمم اما دودستم بر سر است
من چهل منزل رخم نیلی و چشمانم تر است

گر به من گویند بابا را نخوان سیلی نخور
صورتم سازم سپر گویم که بابا بهتر است

شام را ویران کنم ورنه رقیه نیستم
ذکر صبح و شام اینان سب جدم حیدر است

غائبین کوچه بر من عقده خالی میکنند
هرکه دیدم گفت رویت مثل روی مادر است

می شود فهمید از این حمله ی مرکب سوار
آمده گیسو کشد کی در شکار معجر است

یک نسیم از این همه طوفان که من دیدم اگر
در گلستانی فتد بر یک اشاره پر پر است

قد و بالای سه ساله دختری زانو بغل
از کف یک چکمه زجر حرامی کمتر است

گر زمین گیرم به عمه اقتدا خواهم نمود
چاره ی دردم فقط یک بوسه ای از حنجر است

وجه تشبیه سر م

• سه شنبه
• 13
• مهر
• 1395
• ساعت
• 19:43
• نوشته شده توسط
• ایدافیض

اگر چه زخمی و خاموش و بی صدا آورد
تو را برای من از عرش ِ نی خدا آورد

تو را درون طبق رویِ دست های بلند
برای گرمی این بزم ِ بی نوا آورد

قدم گذار به چشمي كه ريخت مژگانش
سرت به گوشه ي ويرانه ام صفا آورد

نه دست مانده برایم نه پا، ولی عمه
مرا برای تو از زیر دست و پا آورد

عدو شده سبب خير تا تورا بوسم
ولي نپرس عزيزم سرم چها آورد

دلم براي عمو سوخت پيش ِ نامردي
كه قرص ِ نان تصدق براي ما آورد

به قصد كشت سراغم گرفت با سيلي
و باز نيت خود را ادا به جا آورد

به پاره معجر ِ من هم طمع نمود آنكه
مرا به حلقه ي چشمان بي حيا آورد

مرا تو كُشتي و زينب براي تدفينم
اگرچه شام كفن داشت بوريا آورد

شاعر : حسن لطفی

• سه شنبه
• 13
• مهر
• 1395
• ساعت
• 19:44
• نوشته شده توسط
• ایدافیض

نیست کوچک او بزرگ عالم است
کی سه ساله ؟ پیر بازار غم است

وای اگر می ماند ، اگر قد میکشید
دلبر عالم در این عمر کم است

مُحرم حج حسین بن علیست
در حریم کبریایی مَحرم است

کسب فیض از دامن عباس کرد
پس یقین مانند او صاحب دم است

در مسیر جذب عشاق حسین
بر سر دوش رقیه پرچم است

روز محشر دستگیر ما همه است
دست او در دستهای فاطمه است

سید حسین میرعمادی

• سه شنبه
• 13
• مهر
• 1395
• ساعت
• 19:51
• نوشته شده توسط
• ایدافیض

یاحسین ای همه ی هستی مردان غریب
قبله ی جون و زهیر و وهب و حر و حبیب
آمدم شعر بگویم که در این حال عجیب
روضه آمد به میان شکل مربع ترکیب

..

آه ای زینت دوش نبی و جان علی
یا حسین از تو نوشتیم و نوشتیم ولی

..

هرکسی خواست محبت به تو ابراز کند
باید از نام رقیه سخن آغاز کند
و اگر دخترکی پیش پدر ناز کند
گره کرب و بلای همه را باز کند

..

روی انگشتر او گشته نگین کلِ زمین
گوشواره ست به گوشش همه ی‌عرش‌برین

..

دختری با نفس حق و نگاهی گیرا
آن که در دست گرفته همه ی هستی را
دختری مثل شکوهِ پدرش نامیرا
ای نسیم از رخش آهسته گذر کن زیرا

..

صورت کوچکش اندازه ی گل حساس است
جای او یکسره بر دوش عمو عباس است

..

آه از آن دم که در این دشت هراسان شده بود
بی هدف هر طرف دشت گریزان شده بود
آتش خیمه به او دست به دامان شده بود
پشت یک بوته ی خشکیده که پنهان شده بود

..

ناگهان با لگدی درد به پهلوش نشست
گوییا بار دگر فاطمه پهلوش شکست

..

گفت با بغض که ای مرد نزن بر دهنم
بس که افتاده ام از ناقه کبود است تنم
رد شلاق نشسته ست به روی بدنم
پدرم پیش خدا رفته یتیمم نزنم

..

زجر میخواست که زجرش بدهد با خنده
گفت صحرا شده از عطر علی آکنده

..

نوه ی حیدری و رفته به زهرا پهلوت
میکشم موی تورا باز شود بغض گلوت
وقت شلاق شده تا بزنم بر بازوت
تا که شرمنده شود بیشتر از پیش عموت

..

کو عمویی که همه ی هستی بابایت بود
کو‌ عمویی که سر شانه او جایت بود

..

زجر میخواست که نیلی بکند رویش را
روی خاشاک بسابد سر زانویش را
می کشید از مچ این طفل النگویش را
آه پیچاند به دستش سر گیسویش را

..

آه سادات ببخشند ولی زجرِ لعین
می کشیدش طرف قافله بر روی زمین

..

مرد شامی فقط ای کاش کمی غیرت داشت
گیرم این بادیه از آل علی نفرت داشت
مگر این طفل سه ساله چقدر صورت داشت
ترس از سیلی و از آتش و از غارت داشت

..

کف پایش شده از خوار مغیلان گلگون
گوشواره شده بر لاله ی گوشش رَدِ خون

..

پابرهنه وسط راهم و در آهم من
نوه ی شیرخدایم ، ‌نوه ی شاهم من
جان جانان عمو ، دلخوشیِ ماهم من
برسانید به او آب نمی خواهم من

..

داغ دیدیم ، سپیداست دگر گیسویم

هرچه شد را به عمویم برسم می گویم
..

درددل کرد سپس با سر بابا غمگین
که منم دختر تو ای سرِ بر نیزه نشین
خورده بر صورت من ضربه ی دستی سنگین
خارجی خواند مرا ، آن دگری هم مسکین

..

عوضِ بوسۀ تو حرمله بیدارم کرد
با همان ضربۀ پا دست به دیوارم کرد

..

چادرم پاره شده پیرهنم گل دار است
زیرِ چشمم اثر رد شدن از بازار است
بس دویدم عقب قافله حالم زار است
راه رفتن شده سختم کف پایم خوار است

..

کینه داران علی با دل پُر آمده اند
از سر بام به ما سنگ فراوان زده اند

..

ما چهل منزل از آن دشت بلا پیمودیم
خسته از این همه همراهی رنج آلودیم
روی خاشاک کمی بعدِ سفر آسودیم
دم دروازه ساعات معطل بودیم

..

با ترحم پس از آن تکه ی نانم دادند
غرق خنده همه با دست نشانم دادند

..

عمه میگفت چنان حضرت زهرایم من
با همه کوچکی ام ، ام ابیهایم من
گرچه دردانه ترین دختر دنیایم من
جامه ای‌کهنه به تن دارم و تنهایم من

..

خسته ام خسته از این مردم از خودراضی
کودکان راه ندادند مرا در بازی

..

سرزده آمده ای در دل این ویرانه
شمع شو کنج خرابه که منم پروانه
باز برخیز و بزن بر سر مویم شانه
شده یاقوت کبودی دگر آن دُردانه

..

جان من عمه بیا گم شده پیدا شده است

عمه جان کنج خرابه شب یلدا شده است…

• سه شنبه
• 13
• مهر
• 1395
• ساعت
• 19:53
• نوشته شده توسط
• ایدافیض

بر رویم سیلی زدی دیگر بس است
بی حیا از چادرم پا را بکش

سید حسین میرعمادی

• سه شنبه
• 13
• مهر
• 1395
• ساعت
• 19:56
• نوشته شده توسط
• ایدافیض

وقتی که زد باکعب نی بازوی من را
پیچید دور دست خود گیسوی من را
گفتم نمی آیم ولیکن او لگد زد
آزرده کرده دشمنت پهلوی من را

شاعر : علیرضا خاکساری

• سه شنبه
• 13
• مهر
• 1395
• ساعت
• 19:58
• نوشته شده توسط
• ایدافیض

بابا ببین که چه حالی دارم
به موج خون پر و بالی دارم
ببین که قد هلالی دارم
بابای من همدم غمهای من زخمی شده از آبله پای من
رسیده روی لب من جانم
شبای آخره که مهمانم
ویرونه ها میشه قبرستانم
همراز من نغمه ی پرواز من با دست خود عدو کشد ناز من
بابای من همدم غمهای من زخمی شده از آبله پای من
تو روی دستای نیزه داری
داری منو میبینی می باری
مقنعه ام شده لاله کاری
تاج سرم امیر بی پیکرم دیر آمدی گذشته آب از سرم
بابای من همدم غمهای من زخمی شده از آبله پای من

امیر حسین الفت و رضا تاجيك

دانلود سبک

• سه شنبه
• 13
• مهر
• 1395
• ساعت
• 20:27
• نوشته شده توسط
• سیده زینب فیض

به خدا که با آه و ناله دل من میگیره حواله
خدا داده به من نشونی خونه ی زهرای سه ساله
بگو اگه گرفتاری داری اگه گره توی کاری داری
دستم به دامنت دستم به دامنت
بی بی رقیه
هرکاری داره رسم و آداب به خصوص تو مجلس احباب
هرجا خواستم رسیده ام با نوکری دختر ارباب
بگو اگه دلت خسته شده همه درا به روت بسته شده
دستم به دامنت دستم به دامنت
بی بی رقیه
بهترین ذکر ما رقیه طفل ام البکا رقیه
خودمو کربلا می‌بینم تا که میگم یه یارقیه
اگه برم به صحن کربلا به خدا می زنم بازم صدا
دستم به دامنت دستم به دامنت
بی بی رقیه

شاعر : رضا تاجیک

دانلود سبک

• سه شنبه
• 13
• مهر
• 1395
• ساعت
• 20:30
• نوشته شده توسط
• سیده زینب فیض

ای دختر خیرالنساء جانم رقیه
ای کوثر کرببلا جانم رقیه
مقام او خلاصه در یذهب عنکم
ای مظهر صدق و صفا جانم رقیه
صف بسته بودند از ازل بر سر خوانش
ذکر تمام انبیا جانم رقیه
چون عمه اوعالمه ی دین نبی بود
ملیکه ی ویرانه ها جانم رقیه
بوده عصای دست زینب وقت غصه
برهم زن شام بلا جانم رقیه
با مشت کوچکش شکسته کاخ در شام
با صولتی چون مرتضی جانم رقیه
با گریه اش خواب از دو چشم ظلم بگرفت
چون فاطمه ام البکاء جانم رقیه
آن دم یزید دو دست خود بر روی گوشش
می گفت بس کن ای خدا جانم رقیه
اصغر در آغوش کسی آروم نمی شد
می گفت بین گریه ها جانم رقیه
عباس حیدر قبل هر جنگ و نبردش
می گفت من را کن دعا جانم رقیه
وارث پرچم حسین در

• سه شنبه
• 13
• مهر
• 1395
• ساعت
• 20:44
• نوشته شده توسط
• سیده زینب فیض

امشب از رأفت بيـا مهمانم شو اي پدر
يا در اين ويران بمان يـا همره من را ببر
رنگ نيلوفـري شـد وجـودم
يـاس تـو بـودم امّـا کبـودم
ابتــا ابتــا بابا حسين جان
در شب تاريک من اي غرق نور آمدي
بوي نان مي دهي از کـنـج تنـور آمدي
ديگر نمانـده در پايـم رمـق
مي کشم جسم خود سوي طبق
ابتــا ابتــا بابا حسين جان
پــاي پــر از آبـلـه دستان بسته دارم
بسکه سنگم زده اند دلي شکسته دارم
بين چها بي تو آمد به سرم
پـروانه ات بودم خاکسترم

شاعر : میثم مومنی نژاد

دانلود سبک

• سه شنبه
• 13
• مهر
• 1395
• ساعت
• 21:03
• نوشته شده توسط
• سیده زینب فیض

مي خوابم ببينم نوازشاي پدر خدايا باباجون نيومدش ز سفر
بوسه فرستاده بابام براي زخماي پاهام ز روي نيزه ي غم
بنفشه ي زير چشمام شکفته تو خزون شام تو وعده گاه ستم
ستاره هاي صورتم بهونه هاي غربتم حکايت اينه پدر اومده به زيارتم
مي خوابم ببينم نوازشاي پدر خدايا باباجون نيومدش ز سفر
*****
هميشه تو غصه عمه کنار مني نميتوني عمه شونه به موم بزني
موهاي سوخته ام عمه نداره ديگه نيازي به شونه و گل سر
براي خواهش آخر يه روسري سر من کن نبينه چشم پدر
فاتحه ي منوبخون که رفتنيم عمه جون ميرم که زخماي تنم بدم به فاطمه نشون
مي خوابم ببينم نوازشاي پدر خدايا باباجون نيومدش ز سفر
*****
مي خونم دوباره با سينه ي پر شور سلا

• سه شنبه
• 13
• مهر
• 1395
• ساعت
• 21:14
• نوشته شده توسط
• سیده زینب فیض