چه چیزی را میخواهید جستجو کنید؟
از دوست جدا مانده فقط می فهمد...
در غصه رها مانده فقط می فهمد...
آن شب به رقیه جان تو،چه گذشت؟
از قافله جا مانده فقط می فهمد...
شاعر : سید مجتبی شجاع
تو نبودی که ببینی چه ستمهایی شد
ناگهان دشمن تو بر سرمان ریخت پدر
بعد گودال حرم بود و حرامی بابا
از سر و صورتمان معجرمان ریخت پدر
یک حرامی ز پسِ خیمه نشان از سر، داد
لشگری را به سر اصغرمان ریخت پدر
بعدِ تو دشمن بد ذاتِ خدا بارانی
از غُل و سلسله بر پیکرمان ریخت پدر
هر زمانی به خدا دست عدو بالا رفت
زَهرۀ عمّه، دلِ مادرمان ریخت پدر
پشت دروازه شام از همه سو میدیدیم
چقدر سنگ به دور و برمان ریخت پدر
همه دیدند که خون نه، عرق شرم هنوز
از سرِ نیزۀ آب آورمان ریخت پدر
وای از آن لحظه که هی بر سر و روی تو شراب
پیش چشمان پر از گوهرمان ریخت پدر
مجتبی تاجیک
مثل گنجشکی که از خون بال و پر برداشته
از تن تو این تن لاغر اثر برداشته
بین هر ارثیه که مادر بزرگم داده است
یادگاری دخترت دردِ کمر برداشته
زجر هرطوری که می شد زجرکُش کرده مرا
خوب با شلاق زد حالا سپر برداشته
دختر لجباز شامی دست بردارم که نیست
سنگِ اول را زده سنگی دگر برداشته
کاش غارت بود ! با مشعل مرا آتش زدند
بند بند پیکرم بابا شرر برداشته
در شلوغی چادرم گم شد نمیدانم کجاست
احتمالا یک نفر بین گذر برداشته
زیر دست و پای لشگر چند ساعت مانده ام
پیکرم را عمه ام با دردسر برداشته
يک طرف مو می کشند و یک طرف پا می زنند
فكر كردي دخترت دست از خطر برداشته
آنقَدَر در صورتِ من زخم کاری هست که
هر زنی
كسى نبود بپرسد چه چيز كم دارى
به قلب كوچكت آيا تو نيز غم دارى؟
كسى نبود بپرسد كه از كدام گناه
نشان سيلى از آن دست پر ستم دارى
يكى به طعنه ميان حراميان مى گفت
تو چند ساله اى اينگونه قد خم دارى ؟
سرم كه رفت به دامان مادرت مى گفت
چقدر خار در اين پاى پر ورم دارى
مسير سرخ نگاهت به قافله فهماند
هواى دختر خود را به نيزه هم دارى
اگر چه رفته علمدار لشكرت غم نيست
كه عمه بعد عمو مى كند علمدارى
شاعر : رضا محمدی
با سر رسیدنِ تو دو پای مرا گرفت
این نای زخم خورده نوای مرا گرفت
از ذوقِ اینکه آمده ای گریه میکنم
این دردِ دنده گرچه صدای مرا گرفت!
من خواستم بیایی و من را بغل کنی
یادم نبود زانویی جای مرا گرفت!!
باید بدونِ دوش عمو در به در شوم
وقتی تبر رسید و سرای مرا گرفت
زهرا بزن دوباره صدایم نگاه کن
هر دست ذرّه ذرّه نمای مرا گرفت!
زآتش گره به مو بخورد وا نمیشود
شعله ببین چگونه صفای مرا گرفت
امروز پیشِ دیده ی من با سرت چه شد
دیدم شراب ظرفِ دوای مرا گرفت!!
اصلا ً تمامِ شکلِ دهانت عوض شده
این خُرده های چوب قُوای مرا گرفت
دارد خرابه دورِ سرم چرخ میزند
ذهنم سراغِ خاطره های مرا گرفت
عمّه حلال کن . زحماتت
ای سفر کـرده که صد قافلـه دل پیش تو بود
از چه بر موی سرَت لخته یِ خون مانده و دود
چـه کسـی با تو چنیـن کـرد و مـرا کـرد یتیم
که بُریـده سر تـو؟!... بریـده ای از مـن زود
دیـده ای از سـرِ نیـزه چـه سَـرم آوردنــد
چـه بگـویم که خـبر داری از این روی کـبود
خـوب شد کـرب و بلا جان نـَسـِپـُردم بابا....
پای روضـه کـه بمیـرم به خـدا کـردم سـود
قـدِّ من فاطـمی و مـویِ سـرم زینـبی است
شِبـه این دو شـده ام تا که تو باشی خشنود
حـرف بازار و کـنیـزی رقـیـّه شـده اسـت
دخـترت را بـِبَـر از شامْ دو چشمـم شـد رود
پای سـرْ سه ساله یِ تو الـعـجـل می گـوید
مـی رود شـام غـم و مـی رسد آخـر مـوعود
شاعر : حسین ا
از کجا باید شروعش کرد آه و ناله را
تا کجا باید به طوفان داد باغ لاله را
از کجا باید نوشت از شام یا کرببلا
یا از آن دستی که پرپر کرد یک آلاله را
کربلا یعنی که با یک آه حتی میشود
مثل طوفان رفت آسان یک ره صد ساله را
السلامی گفت و غسلی با تب خون کرد و رفت
عقل و منطق را به رنگ و بوی مجنون کرد ورفت
در هوایش میتوان بی بال هم، پرواز کرد
میشود با روضه های مادرش اعجاز کرد
در میان آستانش کعبه ای دارد حسین
میتوان تکبیر گفت و راه عشق آغاز کرد
شاعران اعجوبه ی پرواز در این ساحتند
میتوان حس تغزل را به سوزی ،ساز کرد
بوی سیبی که مرا با خود هوایی میکند
دارد این احساس هارا کربلایی میکند
زینبیه خود بخود ، گاهی
این قدر دختر بابایی من را نزنید
همه ی هستی و دارایی من را نزنید
قرص ماه است چه جوری دلتان می آید ؟
جلوه ی کامل زیبایی من را نزنید
شده رنگ رخ او مثل کبودی تنش
نازک این لاله ی صحرایی من را نزنید
از غم دختر من عرش به هم می ریزد
بی سبب ماه تماشایی من را نزنید
همه با هم به سوی باغ تهاجم نکنید
آه این یاس مسیحایی من را نزنید
بوی زهراست که پیچیده در این ویرانه
دختر کوچک شیدایی من را نزنید
نانجیبان گل دردانه ی من نورسته ست
این سه ساله گل زهرایی من را نزنید
شاعر : محمد مبشری
همه شادند دخترت گریان
همه خوابند دخترت بیدار
خیلی امروز مردم این شهر
دادنم با نگاهشان آزار
دخترت را ببر به همراهت
خسته از دست روزگار شده
یا که تشخیص تو شده مشکل
یا دو چشم رقیه تار شده
گر به دور سرت نمی گردم
پر و بالم ببین که بسته شده
مثل سابق زبان نمی ریزم
دو سه دندان من شکسته شده
وسط ازدحام و خنده ی شام
بغض تنهایی ام ترک میخورد
هر کجایی که گریه میکردم
عمه ام جای من کتک میخورد
دختری چند کوچه بالاتر
تا من و رخت پاره ام را دید
بین دستش عروسکی هم داشت
به من و حال و روز من خندید
میکشم دست بر سر و رویت
چه قدر پلک تو ورم دارد
بر لبت زخم تا بخواهم هست
ولی انگار بوسه کم دارد
آن قدر روی خارها رفت
قبل از این بر تن تو برگ و بری بود پدر
قبل از این بر تن من بال و پری بود پدر
خواب بودم که تو رفتی، جگرم سوخت ولی
همه ی غصه ی من بی خبری بود پدر
بعد تو رفت به غارت همه ی حاصل من
بعد تو قسمت من خونجگری بود پدر
سایه ات بر سر نی سایه ی روی سر من
سر تو بر نوک نیزه چه سری بود پدر
من که از شام فقط خاطره ی بد دارم
سفر شام عجب بد سفری بود پدر
سر بازار، سر کوچه، سر هر گذری
بعد تو قسمت ما در به دری بود پدر
کوچه در کوچه، بیابان به بیابان تا شام
قصه ی آبله و پای پَری بود پدر
من اگر زنده ام از معجزه ی زینب توست
همه جا بر تن زارم سپری بود پدر
به سر ما سرِ سرنیزه ی دشمن می خورد
اگر از داغ تو چشمان تری
بلا کشیده فقط از بلا خبر دارد
هر آنکه شد به بلا مبتلا خبر دارد
فقط سه ساله کبود است جای جای تنش
فقط رقیه از این ماجرا خبر دارد
هزار مرتبه پرسید و پاسخی نشنید
کسی ز حال پدر جانِ ما خبر دارد؟
غریب نیست میان خرابه زینب هست
که آشنا فقط از آشنا خبر دارد
به عمه گفت: گمانم پدر نمی داند
به گریه گفت: عزیزم! چرا... خبر دارد!
از آنچه بر تو گذشته است کربلا تا شام
تنش جدا و سرش هم جدا خبر دارد
سید محمود بابایی
خواب ديدم كه پدر، طعمه ي اغيار شدم
خواب ديدم كه به داغ تو گرفتار شدم
لب مجروح تو را ديدم و بيمار شدم
بعد از اين خواب پدر جان بخدا زار شدم
خواب ديدم كه سر تو روي دامان من است
سر تو بين دو دست يخ و لرزان من است
ناگهان ولوله اي شد همه جا ريخت بهم
تازيانه به تنم خورد و مرا ريخت بهم
تازيانه كه زدند، عمه ي ما ريخت بهم
عمه ام ريخت بهم، عرش خدا ريخت بهم
بهر دلجويي ما طشت طلا آوردند
باورم نيست پدر جان كه تو را آوردند
"تا كه چشمم به تو افتاد زبانم وا شد"
ذكر روي لب من نام خوش بابا شد
چقدر گوشه ي ويرانه ي ما زيبا شد
كنج ويرانه برايم همه ي دنيا شد
نذر كردم كه بيايي بدهم جانم را
فرش راه تو كنم موي پري
بی تو جا مانده ام از قافله،بابا چه کنم؟
جسمم آزرده شد از سلسله، بابا چه کنم؟
گیرم از این همه غم، دل برَهانم،امّا
بی تو آشفته از این فاصله، بابا چه کنم؟
می کِشد موی مرا دشمن و گوید که بیا
تو بگو پایِ پراز آبله، بابا چه کنم؟
نالۀ مادر و گودالِ غم و خندۀ خصم
نرود یاد من آن هلهله، بابا چه کنم؟
شد دوتا قامتم و بی تو نشستم به نماز
سِرِّ قدقامت هر نافله، بابا چه کنم؟
جگرِ غمزده ام را همه دم سوزانده
داغ تیری که زده حرمله ، بابا چه کنم؟
هرقدم با نوک پنجه بروم راه زدرد
پای پر آبله، جز هِروله، بابا چه کنم؟
همۀ توشه ام این چادر خاکی است،ببین
بیش از این نیست مرا راحله، بابا چه کنم؟
همچنان میخ در و
پدر هرجا که بودی یا نبودی مثل هم بودیم
به صورت در سپیدی در کبودی مثل هم بودیم
تو از بالای نی من از فراز ناقه افتادم
صعودش جای خود در هر فرودی مثل هم بودیم
تو بالا سنگ می خوردی و من پایین لگد یعنی؛
میان کوچه تنگ یهودی مثل هم بودیم
.
من و تو در حقیقت رد پای مشترک داریم
تو از بالا من از پایین دعای مشترک داریم
یکی موی پریشان و یکی فقدان دندان و...
من و تو در نداری دردهای مشترک داریم
منو تو هر دو از دلواپسی عمه می ترسیم
چنین از کربلا در دل بلای مشترک داریم
تو سر بر دامن مادر شدی من هم چنین گشتم
من و تو پیش زهرا نیز جای مشترک داریم
.
پدر جان قسمت زجر آور این داستان مانده
پدر جان بعد تو یک نیمه
لحظه اي بر پيكرت بابا سرت را فرض كن
سالم و مثل گذشته پيكرت را فرض كن
لحظه اي اوج مصيبت را بيا ناديده گير
محض يك بوسه دوباره حنجرت را فرض كن
گوش كن بابا صداي خنده ي شش ماهه را
روي آغوش ربابت اصغرت را فرض كن
تو شبيه من دلت تنگ علي اكبر است
دور و اطراف خيامت اكبرت را فرض كن
تشنه اي باشد عمويم را صدا كن مثل قبل
با همان مشك پر آب،آب آورت را فرض كن
فرض كن انگشت داري موي من را شانه كن
باز هم در دست خود انگشترت را فرض كن
گريه مال چيست كاري كه شده حالا بيا
بي كبودي صورت اين دخترت را فرض كن
مو سفيدم،قد خميده،هر دوتا چشمم كبود
كار راحت شد ببين و مادرت را فرض كن
محسن صرامی
دوباره بوی خوش مشک ناب میآید
شمیم توست که با آب و تاب میآید
به صبح دولت من آسمان خورَد غبطه
که نیمهشب به برم آفتاب میآید
نسیم شام نگشته اگر به دور سرت
چرا به سوی خرابه، خراب میآید؟
هنوز در غم بیآبی لب تو ببین
که چشمهچشمه ز چشمانم آب میآید
قرار بود که در خواب بینمت ورنه
«شب وصال به چشم که خواب میآید؟»
جز اینکه شویَمَت از اشک خویش، ای گل من!
دگر چه کار ز دست گلاب میآید؟
هر آنکه دید سرت را میان دستم گفت:
چقدر عکس تو امشب به قاب میآید
رسید اگر به اجابت تعجبی نکنم
دعای خستهدلان مستجاب میآید
شاعر : جواد هاشمی
در گوشه خرابه گلستان رقیه است
شأن نزول سوره باران رقیه است
تفسیر آیه آیه ی قرآن رقیه است
این دختر شبیه به طوفان رقیه است
شهزاده ای که کاخ ستم را خراب کرد
با حفظ چادرش به خدا انقلاب کرد
از بهترین عشیره و ایل و تبار بود
از نسل شاه خیبر دلدل سوار بود
آیینه ی تمام نمای وقار بود
درگوشه خرابه خودش ذوالفقار بود
خلقأ و ظاهرأ خود زهرای اطهر است
این دختر سه ساله به عالم برابر است
زهراترین مقام ، مقام رقیه است
خورشید محو ماه تمام رقیه است
پایان عشق حسن ختام رقیه است
کرب و بلا شروع قیام رقیه است
یعنی اسیر هست ولیکن اسیر نیست
او سرفراز بوده اگر سربه زیر نیست
بیچاره نیست...چاره ی عالم رقیه است
الگوی ج
بابا بیا که غصه ی ما بی عدد شده
سهم یگانه دختر تو حرف بد شده
این ناتوان سه ساله ی تو بی مدد شده
با چشم هیز دشمن تو هی رصد شده
دیگر نصیب دختر نازت لگد شده
رفتی پدر برای رقیه چه بد شده
جانم به لب رسیده پدر جان مرا ببین
هر لحظه بی امان ز لگد میخورم زمین
هر دم گرفته ام ز برایت بهانه ها
آتش به دامنم زده بابا زبانه ها
خواندم ز غصه های تو بابا ترانه ها
با عمه رد شدیم ز ما بین خانه ها
بر پیکرم ز فاطمه دارم نشانه ها
آتش گرفت معجر زن ها، جوانه ها
خولی مرا زد و لگدش پهلویم شکست
از ضرب مشت های عدو بازویم شکست
آه از اسیری و کتک و بست و سلسله
آه از سنان و زجر و انس ، شمر و حرمله
جامانده ام ز ناقه پدر رف
دارد دوباره جان به پاهایم میآید
عمه ببین، گفتم که بابایم میآید
گفتند که پیش خدا بودی پدر جان
جانم به لب آمد، کجا بودی پدر جان؟
خیلی برای دوری تو غصه خوردم
من آبروی شام را با گریه بردم
رفتی و از این پیکر ما، جان ما رفت
وقتی تو رفتی، خواب از چشمان ما رفت
با بوسه من را باز هم غرق عسل کن
بابا دوباره دختر خود را بغل کن
قربان چشمانت، چرا باران گرفتی
بابا کجا بودی که بوی نان گرفتی؟
اینجا تنور اهل فتنه گرمِ گرم است
حسی که خون کرده دلم را حس شرم است
بابا شنیدی از سرم معجر کشیدند؟
یا پیش چشم خواهرت، می سر کشیدند؟
این بیحیاها بر سر تو شرط کردند
از بام خانه، سنگ سمتم پرت کردند
دور سرت فعل حرام
خسته ام از این و آن بابا بفریادم برس
طعنه و زخم زبان بابا بفریادم برس
خسته ام از سیلی و ازضربه ی دست و لگد
تار گشته ديده گان بابا بفریادم برس
دست و پایم بسته شد آیا خبر داری پدر
درد،دارد ریسمان بابا بفریادم برس
هرچه گفتم زجر را محکم نزن مویم نکش
میزد او هم بی امان بابا بفریادم برس
مثل زهرا مادرت رویم کبود و نیلی است
اشک چشمانم روان بابا بفریادم برس
هرکه دیده رنج من گوید رقیه (س) رفتنی ست
خسته ام ازشامیان بابا بفریادم برس
عبداللهگلمحمدی زنجانی
در راه مانده ایم،ولی روبراه نه
داریم سنگ و خاک ولی سرپناه نَه
در روز مشکل است ببینم شب آمدی
یعنی که چشم مانده برایم نگاه نَه
مویم سیاه بود ولی معجرم سپید
مویی سپید پُر شده مویِ سیاه نَه
از عمد می زدند مرا مثل مادرت
بابا درست زد به لبم اشتباه نَه
در کوچه شعله ریخت و راهِ فرار داشت
من حاضرم به کوچه روم خیمه گاه نَه
از ناقه هم می اُفتی اگر،نیمه شب نیاُفت
از ناقه هم می اُفتی اگر بین راه نه
گفتند کودک است ولی دردسر شده
گفتند بچه است ولی بی گناه نه
گفتند دختر است از او کار می کشیم
گفتند می زنیم که گفت عمه آه نه
آنشب مرا زدند ولی عمه شد سیاه
سهمش شده همیشه همین گاه گاه نه
از تازیانه و سپر و
گل یاس زهرا نشان حسین
دو چشم تو روح و روان حسین
نشستن روی سینه اش حقِ توست
صدای دل مهربان حسین
برایش سه تا آیه کوثر بخوان
مسیحای شیرین زبان حسین
چه راحت خدا را نشان میدهد
عروج تو از آسمان حسین
رقیّه همین نام هم کافی است
تو باشی فقط دیده بان حسین
دم هر اذانی نیازش تویی
متصدی جانمازش تویی
دل تو بگیرد اگر وای من
نگاهت شود تار و تر وای من
زِ بابا فقط قدر پلکی زدن
بمانی اگر بی خبر وای من
تو از خواب نازت اگر پا شدی
کنارت نباشد پدر وای من
بدانی اگر آینکه با دیگری
بدون تو رفته سفر وای من
چنان عطر بابا گرفته تنت
شده عمّه ات خونجگر وای من
عطش پیکرت را که بی حال کرد
پدر را زمین گیر گودال کرد
با سر رسیدی بی سر گودال بابا جان
از ذوق دارم میروم از حال بابا جان
حس میکنم جا خوردی از وقتی مرا دیدی
راحت بگو در صورتم بابا چه ها دیدی
پا تا سرم را بعد تو غم ها عوض کرده
آن دختری که داشتی خیلی بد آورده
یادت می آید شانه و موی کمندم را
در بین دختر بچه ها قد بلندم را
شانه به غارت رفت مویم سوخت درهم شد
قدم دم خیمه به زیر چکمه ها خم شد
یادت می اید چشم هایم آسمانی بود
کارم فقط در پیش تو شیرین زبانی بود
حالا ببین خون مردگی چشم هایم را
لکنت زبان و لرزش بین صدایم را
یادت می آید بازوی من بوسه گاهت بود
هر روز طاق ابروی من بوسه گاهت بود
شلاق ها پیچیده محکم دور بازویم
بابا رد انگشتری مانده به ابرو
بابا برایم روزها گرما ضرر دارد
شب هم که شد بر زخم من سرما ضرر دارد
دنیای من بعد از غروب تو برای من
یک لحظه هم ماندن در این دنیا ضرر دارد
دوری از تو دوستی ام را دو چندان کرد
این دوری اما بعد عاشورا ضرر دارد
سیلی که جای خود نسیم داغ صحرا هم
حتما برای گونه ی زیبا ضرر دارد
سیلی نه بعد از اصغرت در غربت شبها
دیگر برای گوش من لالا... ضرر دارد
آن که ز روی ناقه ای افتاده می فهمد
یک عمر این افتادن از بالا ضرر دارد
فهمیده ام از ضربت سنگین سیلی ها
گاهی برایم گفتنِ بابا ضرر دارد
چون حرفِ با لب را به هم چسبانده تکرارِ
بابا برای زخمِ این لب ها ضرر دارد
شاعر : مهدی رحیمی
تاب و تبم، ذکر لبم هر دم رقیه است
زیباترین نامِ در این عالم رقیه است
از فتنه های این زمانه در امانم
تا آن زمان که محور دینم رقیه است
مثل علی و فاطمه، مانند زینب
بر رازهای آسمان محرم رقیه است
آب دهانش برکت آب است و نور است
نور فرات و کوثر و زمزم رقیه است
در عین وحدت کثرت از توحید دارد
هم فاطمه هم زینب است و هم رقیه است
هرجا که پرسیدند بنده صاحبت کیست؟
گفتم همان که دوستش دارم، رقیه است
اصلا نپرس این اطعمه از جانب کیست
روزی رسان حضرت مریم رقیه است
در وادی عشق و جنون تحقیق کردم
گشتم جهان را مرجع اعلم رقیه است
عمری است در قلبم نشاندم رایةِ عشق
عمری است ذکر روی این پرچم رقیه است
می بینی ای
دست بگذار به قلب نگرانم بابا
تا که آرام شود روح و روانم بابا
چند وقت است صدایم نزدی دختر من
چند وقت است نگفتم به تو "جانم بابا؟"
نه تو هستی نه عمو و نه علی اکبر هست
پس برای چه کسی شعر بخوانم بابا
بسکه در راه دویدم بخدا خسته شدم
بغلم کن روی پایت بنشانم بابا
حرف های بدی امروز به من گفت یزید
وای بند آمده از شرم زبانم بابا
زجر ملعون به روی جای لبت سیلی زد
چند شب تلخ شده طعم دهانم بابا
گیسویم سوخته است و کف پام آبله زد
بازویم نیز شکسته به گمانم بابا
سینهات هستی من بود و خرابش کردند
چه کسی پای نهاده به جهانم بابا؟
حرمله تیر به تو زد؟ بخدا میکُشمش
آخرین تیر تو شد قد کمانم بابا
جان من بند به
ای زجر از شرم و حیا پرهیز کردی
دندان برای سهم ناحق تیز کردی
از بس مرا در پشت مرکب ها دواندی
عمر بهاری مرا پاییز کردی
آرامشِ راز و نیازم را گرفتی
بینایی چشمان بازم را گرفتی
من که به تو هر قدر زیور بود دادم
دیگر چرا چادرنمازم را گرفتی؟
زنجیر را روی پرم نگذار بس کن
پا روی بال دیگرم نگذار بس کن
راحت شدی؟! بال و پرم از کار افتاد
دیگر برو سر به سرم نگذار بس کن
با ضربه ی سیلی دهانم را شکستی
ابروی زیبا و کمانم را شکستی
از هر طرف پا می شوم فورا میافتم
چون بندهای استخوانم را شکستی
درد عجیبی از شب غارت گرفتم
گفتم پدر... از کعب نی حاجت گرفتم
اصلا به آسانی نمی چرخد زبانم
شیرین زبان بودم ولی لکنت گ
بغض سربسته گلوگیر شدن هم دارد
عشق من مایه ی تکفیر شدن هم دارد
زودتر از همه بوسیدن من جایز بود
خواب بی موقع چنین دیر شدن هم دارد
دست دختر اگر از گردن بابا افتاد
زخمی این غل و زنجیر شدن هم دارد
لنگی پای برهنه و لباس پاره
سر بازارچه تحقیر شدن هم دارد
دل اگر آب شدن از سوختن تاول ها
از روی ناقه سرازیر شدن هم دارد
جای تو ناز مرا زجر خرید و این شد
ترک دنده زمین گیر شدن هم دارد
هیجده جای سر و صورت تو پاره شده
حق بده دیدن تو پیر شدن هم دارد
شاعر : حبیب نیازی
هر کس رسید بی کسی ام را نگاه کرد
ما را چه سخت رفتن تو بی پناه کرد
قاری چنین ندیده کسی پاره پاره لب
رویش سیاه انکه لبت را سیاه کرد
غیر از نمک به زخم تو مرهم نذاشتند
از زخم سنگ و زخم زبان کم نذاشتند
در زیر سنگ بارش بی رحم کوچه ها
یک بوسه نذر روی تو کردم نذاشتند
اینکه لباس خوب تنم نیست معذرت
پایی برای پا شدنم نیست معذرت
گرچه همیشه مقنعه دارم به سر ولی
چادر سیاه شب شکنم نیست معذرت
من بی پناه،عمه ولی بی پناه تر
پهلویم از سیاهی شب ها سیاه تر
اه ای هلال خون زده ی اسمان شام
بودی به روی نیزه تو از ماه ماه تر
چل منزلی که بال کبوتر نداشتم
جز اشک و اه منزل دیگر نداشتم
از ترس اینکه باز بیافتی به روی خا
تو وقتی اومدی گفتم
که تقصیر دل من بود
تو که دیدی بابات خوابه
چه وقت گریه کردن بود
حالا که اومدی پیشم
بازم آغوشتو وا کن
بغل کن بغضمو بازم
غریبی مو تماشا کن
حالا که اومدی پیشم
بزار خلوت کنم با تو
بزار تعریف کنم ، بعدش
ببین من پیر شدم یا تو
ببخش حرفای تعریفی م
دیگه حرفای خوبی نیست
ببخش واسه پذیرایی
خرابه جای خوبی نیست
خرابه بسترش خاکه
خرابه بالشش خشته
تو خیلی خاکی ای اما
برای دخترت زشته
برای دخترت زشته
که خونش این طوری باشه
بزار چیزی نگم شاید
تو حرفام دلخوری باشه
کدوم خانوم با این حالش
پیش مهمون معذب نیست
ببخش از راه طولانی
سر و وضعم مرتب نیست
اگه مهمون داری باید
براش با جون مهیا شی
خجالت
