◾السلام علیکِ
◾یا بنت‌الحسین
صورتم را ببین مثل مادر شده
رنگ رخسار من رنگ معجر شده
پای من زخمی و دست من بسته شد
غنچه‌ی یاس از کینه پرپر شده
بابای نازنین من ای نور هردو عین
بابا خوش آمدی به برم ماه من حسین
بابا نبودی و به دلم غصه خانه کرد
بابا تو را همیشه دل من بهانه کرد
بابای خوب من کمرم درد می کند
موی مرا کشید و سرم درد می کند
بابا همین که راس تورا بر سنان زدند
با تازیانه طفل تو را بی امان زدند
بابا ببین که قد سه ساله کمان شده
در کودکی بهار وجودم خزان شده
من را ببر که خسته ز دنیایم ای پدر
دلتنگ برای دیدن زهرایم ای پدر
وحید زحمت کش شهری
#بیقراری_حضرت_رقیه_س
#در_خرابه_شام_برای_پدر
در خرابه دختری جا مانده بود
حسرتِ دیدارِ بابا مانده بود
از فراقِ دیدنِ روی پدر
کنجِ این ویرانه تتها مانده بود
اندر آن ویرانه ی شامِ خراب
لاله ای در چنگِ خارا مانده بود
بس دویدش بینِ خار و بوته ها
تیغِ خارا در کفِ پا مانده بود
ای عدو سیلی مزن، بر رُخِ نیلی مزن
بس که بر تن تازیانه خورده بود
صد کبودی بر تنش جا مانده بود
محنتِ ایام و دردِ بی کسی
در سکوتِ سینه غوغا مانده بود
انتظارِ لحظه ها آمد به سر
تا که آن روی طبق وا مانده بود
آن سرِ خونینِ از پیکر جدا
صحبتِ آغوشِ غمها مانده بود
ای عدو سیلی مزن، بر رُخِ نیلی مزن
خلوتِ تنهاییِ خود با پدر
مدتی د
مولاتى رقیه علیها السلام
یاس کبود صورت او التهاب داشت
معجراگرچه سوخته بود،اوحجاب داشت
گرچه به سمت آن تن بی سر پناه برد
هر گوشه رفت همره خود ،یک سپاه برد
طفل سه ساله قامتش از غم خمیده بود
بوی طعام شمر به صحرا رسیده بود
بر روی نیزه اشک علمدار جاری است
زجر لعین موظف یک سر شماری است
در پای غرق تاول او خار رفته بود
قد خمیده مجلس اغیار رفته بود
اشک سه ساله در دل صحرا سرود بود
ای عاشقان دو گونه ی سرخش کبود بود
هر درد و قصه ای که بگویی چشید او
باسیلی عاقبت به خرابه رسید او
علی اصغر یزدی
اللهم عجل لوليک الفرج
بحق الزينب سلام الله علیها
#السلام_علیک_یا_بنت_الحسین_رقیه_جان
سلامِ ما به رقیه اسیر و آزرده
انیسِ غربتِ مادر به یاس پژمرده
سلامِ ما به گلی که ز دشنه پَرپَر شد
به آن یتیمِ سه ساله به آن پدر مرده!
..............................................
سلامِ ما به تو ای زخمِ خنجر و سیلی
ز ضربِ دستِ عداوت چنین شدی نیلی
به آهِ قلبِ پُر از خون و چشمِ پُر آبت
تویی که وارثِ صبر و کتابِ تفضیلی!
.......................................
همه‌ی هستیِ من رفت ز دستم عمه
بین ره با لگدی سخت شکستم عمه
یاد مادر چو فتادم همه غمها گم شد
بینِ خاک از ستم و کینه نشستم عمه!
...................................
ای رشته ی توسل، ای ملجأء و پناهَم
آو
صحبت های حضرت رقیه با زجر ملعون
و صحبت با حضرت زینب س
چرا رحمت به من ای ظالم کافر نمی آید
به تو گفتم نزن ،دیگر صدایم در نمی آید
مکش إنقدر مویم را مگر دختر نداری تو
از این پاهای خسته راه رفتن بر نمی آید
بزن هرقدر میخواهی ولی کمتر فحاشی کن
که این رفتار با شیرین زبان دختر نمی آید
عمو ، عمه ، پدر ، قاسم ، علی اکبر
ببین این زجر بد رحمش به من آخر نمی آید
صدا میکردم اکبر را جوابم بود جان اما ....
نمی دانم چرا حالا علی اکبر نمی آید
رهایم کن که دردم کم شود،بگذار بنشینم
پریدن با پر و بال شکسته بر نمی آید
تنم درد میکند دیگر مزن آخر یتیمم من
نزن گفتم که من دیگر صدایم در نمی آید
تمام صورتم
از درد و غمِ تو می نالم
ببین که سوخته پَر و بالم
گریه زاری شده احوالم
ای وای ای وای ای وای ای وای
بابا
میریزه اشکام دونه دونه
نمیشه موهام دیگه شونه
آخه پُر از لخته ی خُونه
ای وای ای وای ای وای ای وای
سوخته موی تو، سَر و رویِ تو
سر تو بابا مگه کجا بوده
چرا زیرِ چشمای تو کبوده
ای وای ای وای ای وای ای وای
بابا
بار غم رو دوشم آووردم
نبودی چقد سیلی خوردم
خودمو به عمه سپُردم
ای وای ای وای ای وای ای وای
بابا
ببین چشم ترم میسوزه
بدجور بال و پرم میسوزه
داره موی سرم میسوزه
ای وای ای وای ای وای ای وای
چشم تو دور دید، با لگد کوبید
شبیه مادر پهلومو شکستن
می بینی دست و بازومو شکستن
ای وای ای وای ای وای ای و
اَلسَّلامُ عَلیْکِ یا سَیِّدَتَنا رُقَیَّةَ (س) -( خون شد دل من ز غصه، در طشت چرا؟ )
نذر بانوی سه ساله ی کربلا حضرت رقیه (س)
رباعی اول:
خون شد دل من ز غصه، در طشت چرا؟
گشت رأس تو روی نیزه در دشت چرا؟
کابوس تمام شد رسیدی تو، ولی
گفتند رقیّه (س) بی صدا گشت چرا؟
رباعی دوم:
گفتم که "مرا زدند با کعب سِنان"
گفتی که "ز بغض حیدری برده نشان"
گفتم که "دلم گرفته بس یا أبَتاه"
گفتی که "شمیم یاس آمد ز جِنان"
پ.ن:
وزن: مستفعل فاعلات مستفعل فع
#نذر_غربت_حضرت_رقیه_س
گنجینه عشق است دلِ خون رقیه
عالم به فدای دلِ محزون رقیه
دردانه بابا چو خودش بس که رئوف است
شد وِردِ لبِ ما اَنا مجنونِ رقیه!
#هستی_محرابی
یا رقیه(س)
ای شام فلا تقهر، این بچه یتیم است
از جور زمان گوشه ویرانه مقیم است
خوردست بسی سیلی وبس ضربه شلاق
از دست توان داده در احوال وخیم است
این دخت سه ساله شده چون مادر سادات
چون جده ی خود داغ پدر دیده،الیم است
دیدست به خوابش که پدر آمده آنجا
بیدار شده گریه کنان یاد قدیم است
دورش همه زنهای حرم حلقه ببستند
با زاری او هر که در این گریه سهیم است
زینب به سر او بکشد دست نوازش
از بعد پدر عمه بر او یار وندیم است
آوردن سر بهر یتیم هست جنایت
این کار فقط سرزده از خلق لئیم است
گفتا که بیا عمه نسیمی بوزیدست
همراه نسیم از پدرم عطر وشمیم است
شعر:اسماعیل تقوایی
یا رقیه بنت الحسین (س)
رقیه کنج ویران با تنی تبدار می گرید
کنارش عمه اش زینب به یاد یار می گرید
به رویا دیده بابا را، به یاد خواب شیرینش
دلش تنگ پدر گشته شده بیدار می گرید
هرآنکس ساکن ویرانسرا باشد بود نالان
به دورش حلقه بسته دیده اش خونبار
می گرید
به یاد دختر آید خاطرات قبل عاشورا
زبابا و عمو یاد آیدش رخسار می گرید
به یاد آرد آغوش علی اکبر گل لیلا
به یاد اصغر آن نو غنچه ی گلزار می گرید
به یاد آرد مدینه،عزت آل پیمبر را
کنون از سختی دوران کج رفتار می گرید
به یاد آرد غروب غارت واز هول خصم دون
دویدنها بروی خاک ناهموار، می گرید
چو می آرند بهرش آن سر خونین بابایش
زبان بگرفته گوید درد دل بسیا
یا رقیه بنت الحسین(س)
بیا تادختر شامی بفهمد من پدر دارم
بیا تا آید وبیند تورا بابا به بردارم
ترا در خواب دیدم شادمان بودم در آغوشت
شدم بیدار وگریان خاطراتت را بسر دارم
زبعد رفتنت خیری زاین دنیا ندیدم من
سه ساله هستم اما از جهان قصد سفر دارم
حواله شد مرا سیلی هرآن نام ترا بردم
دگر از بردن نام نکوی تو حذر دارم
اگر بینی مرا یادی کنی از مادرت زهرا
رخ نیلی، زشلاق عدو برخود اثر دارم
به مژگانم زنم جارو زمین کنج ویرانه
برای آب پاشی اشک از چشمان تر دارم
تسلای دل عمه سکوت خویش می خواهم
بود از دست من خارج، تلاش بی ثمر دارم
میسر می شود خاموشی ام با دیدن رویت
یتیمم، حسرت دیدار آن قرص قمر دا
◾نوحه‌ی سینه زنی
◾شهادت حضرت رقیه(س)
◾بنداول
دوستت دارم بابا
بیا بشین رو دامنم
تشنه سرجدا
به سینه و سر میزنم(۲)
کنج خرابه بابایی
سینه زنت شدم ببین
برای دیدن سرت
از ناقه افتادم زمین
آی بابایی آی بابایی(۲)
◾بنددوم
عمه به من میگفت
گریه نکن بابات میاد
آتیش نزن بجونم
باز داره صدات میاد(۲)
کنج خرابه بابایی
خوش اومدی خوش اومدی
بگو چرا تو تنهایی
نوگل باغ احمدی
آی بابایی آی بابایی(۲)
◾بندسوم
حالا که اومدی
از پیش من دیگه نرو
اگه میخوای بری
بدون من‌دیگه نرو(۲)
کنج خرابه بابایی
بیکس و تنها مونده‌ام
تمامیه قافله رو
به پای خود نشونده‌ام
آی بابایی آی بابایی(۲)
روزها درد کمر دارم ولی شب بیشتر
ما کتک خوردیم بابا، عمه زینب بیشتر
خنجر و سرنیزه و سنگ و سنان و چکمه ها
عطر تو دارند اینها، نعل مرکب بیشتر
از سوی نیزه سرو خرامان خوش آمدی
ای گل به دامن گلِ ویران خوش آمدی
مرهم به زخم خار مغیلان خوش آمدی
مهمانِ ریگهای بیابان خوش آمدی
آغوش من شده پدرم سایبانِ تو
شرمنده ام خرابه شدم میزبان تو
خورشید من شبانه به گلشن رسیده ایی
با بوی نان و آتش و آهن رسیده ایی
این بار جای من ، تو به دامن رسیده ایی
ای باغبان به نیتِ چیدن رسیده ایی
چون چاره ایی به یک سر بی تن نداشتم
صورت به صورت تو پدر من گذاشتم
تا دستِ تیره ایی به روی نور می زند
بابا برای عمه دلم شور می زند
با کعبه نی عدوی تو بدجور می زند
تا آنکه دیده ایی بشود کور ، می زند
عجِل وفات ، گشته دعایم ببر مرا
در شام ، گریه گشته غذایم ببر مرا
با عمه آندمی که ت
ای که تویی حسین را نورعین
رقیه خاتونی وبنت الحسین
سه ساله ومعلم مکتبی
فروغ بخش دیدۀ زینبی
تورهرو عقیده وجهادی
تورهنمای راه اعتقادی
تو بهترین پدیدۀ مکتبی
حسین خو و زینبی مذهبی
به بحر عشق وعاشقی گوهری
سفینه النجات را لنگری
طینت تو پاکتر از گل بود
نور وجود تو توکل بود
بزرگ عالمی کجا کوچکی
باب حوائجی اگر کودکی
نورتوای شهیدۀ راه عشق
سر زده ازسپیدۀ راه عشق
به زخم جان ودل ما مرهمی
باب مراد همۀ عالمی
تورنگ وبو به زمزمه می دهی
که عطر وبوی فاطمه می دهی
سوخته جان ها زشرار غمت
جان همه فدای عمرکمت
گذشته درفراق شب های تو
ندیده کس خنده به لب های تو
سه ساله ای وپُر ز جوش وخروش
رنج چهل ساله کشیدی به دوش
چون تو
پروانه ام که بال و پرم تیر می کشد
جسم ضعیف و مختصرم تیر می کشد
از بس که اشک ریختم از دوریَت پدر
بنگر به چشم های ترم تیر می کشد
فریاد آب آبِ تو یادم نمی رود
تا آب می خورم جگرم تیر می کشد
آسیب دید شاخه ای از من به رهگذز
هستم نهال و برگ و برم تیر می کشد
ای سر ز سنگها که عدو بر سرم زده
سربسته گویمت که سرم تیر می کشد
از آن شبی که زجر لگد زد به پهلویم
دردش رسیده تا کمرم تیر می کشد
******
شائق
سینه ام سوخته و از نفسم آید دود
دیدنِ این سر پر خون به غمم،غم افزود
سرت از سنگ شده زخم،لب از چوب ولی
مات و مبهوت که گیسوی تو در دست که بود
نه فقط صورت من گشت سیاه از سیلی
غیر ناخن همه اعضای تنم هست کبود
ضربت سیلیِ شان نیست کم از ضرب لگد
گوش پاره شود از سیلیِ سنگین یهود
وای از هلهله و رقص زنان شامی
لااقل کاش سرِ نیزه علمدار نبود
*****
شائق
زهرای سه ساله
از وقتی نیستی حالم خرابه
دلم غمین وچشام پر آبه
با رفتن تو آسایشم رفت
زندگی بی تو برام عذابه
مدتی میشه آغوش گرمت
بابا ی خوبم،برام سرابه
کتک زدندم جای نوازش
یتیم نوازی،اینجوری بابه
بابا کجایی، بیای ببینی
دل رقیه ت خیلی کبابه
هروقت میارم اسمتو بابا
جواب دشمن برام عتابه
چه جور بگم من،که روم نمیشه
دختر تو اینجا بی نقابه
سرم رو زانوت،همیشه جاش بود
حالا رو خاکه،توی خرابه
بابا دعا کن که من بمیرم
دعات میدونم که مستجابه
خوابتو دیدم مزه بمن داد
از خواب پریدم دیدم حبابه
بابا بیا سر،بزن به دختر
یتیم نوازی کار ثوابه
عمه خوبم پیر شده بابا
بعد تو دائم در اضطرابه
براش بمیرم بعد داداشش
رقیه بنت الحسین
گیسوانم فرش زیر پای بابا می کنم
بهر استقبال از او خود را مهیا می کنم
گر کند لطف وگذارد پای در ویرانه ام
سر به گوشش می نهم تا صبح نجوا می کنم
می نشینم روبرویش خیره تا صبح سحر
قامت زیبای بابا را تماشا می کنم
سخت بگذشته ست بی او روزگار دخترش
سر بزانویش نهاده درد دلها می کنم
گرچه در آغوش عمه بوی او حس میشود
لیک آغوش پر از مهرش تقاضا می کنم
او مسیحای منست واز برای مرهمش
زخمهای پیکرم بهرش هویدا می کنم
گر بیاید ناله وزاری به پایان می رسد
بازهم گلخنده را بر لب شکوفا می کنم
گویمش بابا کجا بودی اسیری رفته ام
روزها باشد که با غمها مدارا می کنم
عمه ام زینب بلاکش بوده در این قافله
#زبانحال_حضرت_رقیه_س_با
#سر_بریده_پدر_در_خرابه_شام
در کنجِ یه ویرونه نوری می درخشه
گویی فرود اومد شهابِ آسِمونی
دختر گرفته راسِ بابا رو به دامن
چن تا ترک روی لب و روی پیشونی
داره میگه این بوده تنها آرزویم
شونه زنی با لای انگشتت به مویم
دس که نداری لااقل پس بوسه ای زن
"ردِِّ طنابِ مونده" بر زیرِ گلویم
دیشب که خوابم اومدی بابا چه زیبا
دَستی کشیدی زخمِ رویم ناز کردی
بس که گره افتاده بود هر تارِ مویم
با نرمیِ دسّات اونا رو باز کردی
اصلاً خودم دیدم در آغوشم کشیدی
امشب چرا بابا حسین "بی دسّ و پایی"
دیدم که با دسات تو لُپّامو کشیدی
آخه مگه در "جسم و سر" میشه جدایی؟
تو اومدی و عمّه جون هم پیشمون
شب موقعِ خواب بیقرارم بابا
سر بر سرِ سنگ می گُذارم بابا
شُد مویِ سرم به رنگِ دندان هایم
همرنگِ همین ها که ندارم بابا
شرمنده ام بابا از این حال و هوایم
پیداست بغضی که نهفته در صدایم
شیرین زبانی های من را یاد داری
سخت است حالا گفتن بابا برایم
چشمان من کم سو شده کم سوی کم سو
آنقدر که حتی نمی بینم کجایم
درد کمر دیگر امانم را بریده
در راه رفتن سخت محتاج عصایم
دردم که آخر یکی دوتا نیست بابا
زخم است مثل پیکرت سر تا به پایم
از هر نظر از راه رفتن تا شمایل
خیلی شبیه حضرت خیر النسایم
سیرم پدر از زندگی از صبح تا شب
عجل وفاتی شد فقط ذکر و دعایم
شرمنده ام از عمه جان خیلی به قران
عمه کتک خورده پدر خیلی به جایم
آسمونا اين روزا تار ميبينم،ميخورم زمين تا راه ميرم كمي
خود به خود نقش زمين ميشم بابا،تا ميام بردارم از جا قدمي
دست به ديوار ميگيرم ولي بازم،سختمه چند تا قدم كه راه ميرم
بسكه پهلوم باباجون تير مي كشه،زير لب ميگم كه پس كي مي ميرم
ديگه از عمه خجالت ميكشم،هي كتك ميخوره اون بجاي من
خدا خيرش بده عمه زينب و،خيلي زحمت كشيده براي من
كاريه كه شده فكرشم نكن،فداي سرت اگه منا زدن
دوباره به هم رسيديم عاقبت،باز بهم بگو بابا دخترمن
بگو تا همه بفهمند كه اومد،از سفر تموم هستيم پدرم
ديگه هيچ جائي نميذارم بري،خواستي هم بري منا هم ببرم
شد پخش به صحرا همه ي پيكرت از عمد
شد جسم تو مانند علي اكبرت از عمد
بسيار كريمي چه نياز است به شاهد
بردي وسط قتلگه انگشترت از عمد
لشگر همگي منتظر شكوه ي زينب
زد بوسه به رگ هاي گلو خواهرت از عمد
ديدم همه حساس به آن نام تو هستند
هي نام تو را برد پدر دخترت از عمد
انگار نه انگار مرا زجر كشم كرد
تازه شده ام آينه ي مادرت از عمد
ديدند رباب است ميان همه بي تاب
رقصيد كسي پاي سر اصغرت از عمد
ممنونم از اينكه پدر خوب رقيه
مهمان شده بر دامنم امشب سرت از عمد
از عمه ي خود ياد گرفتم كه گذارم
لب هاي خودم را به روي حنجرت از عمد
برخورد همينكه دل شيدا به رقيه
دادم به اباالفضل دلم را به رقيه
با دست پر از مجلس او آمده قطعأ
هر كس متوسل شده هر جا به رقيه
زل ميزده هر وقت دل زينب كبري
مشتاق رخ حضرت زهرا به رقيه
از بدو تولد همه ديدند رقيه
وابسته به بابا شد و بابا به رقيه
با ذكر رقيه شده صاحب نفس عيسي
مديون شده بسيار مسيحا به رقيه
من را بسپاريد شب اول قبرم
يا دست علي اصغرشان يا به رقيه
ميگفت كسي لحظه ي احياي شب قدر
ده مرتبه با اشك خدايا به رقيه
پيدا نشود هيچ كسي تا ابد الدهر
حساس تر از اكبر ليلا به رقيه
شد ذكر رجز خواني عباس علمدار
لاحول ولا قوه الا به رقيه
السلام ای دختر شاه حجاز
السلام ای قبله گاه اهل راز
ای حریمت با صفا و دلربا
دستهای کوچکت مشگل گشا
تو گل گلخانه طاها ستی
تو شبیه حضرت زهرا ستی
دررخت نور شرافت منجلیست
دررگت خون حسین این علیست
جدتو پیغمبر خاتم بود
ریزه خوار خوان تو حاتم بود
تا ابد در این جهان پاینده ای
آل سفیان مرده و تو زنده ای
روگذارد بردرتو خاکیان
خادم درگاه تو افلاکیان
ای کشیده رنجها و دردها
ای اسیر پنجه نامردها
تازیانه زد بتو اهل جفا
زجرها دیدی ز دست زجرها
ازجفای دشمنان آزروده ای
طعنه ها از رهگذار بشنیده ای
عاقبت اندر خرابه خفته ای
گوهراشگت زمژگان سفته ای
آسمان میرفت آن شب ناله ها
گشته پژمرده زغم آلاله ها
اشگها جاری همه باس
آفتاب، پشت ابرهاست
در میانه‌های راه
دختری
سینیِ غذا به دست
با نگاهِ کودکانه‌اش به زائران تعارفِ تبسّم و سلام میکند
التماس پشت التماس:
«یا ضُیوفنَا الکرام!
اَلطّعام! اَلطّعام!»
من به اتفاق کودک درون خود به شام می‌روم
سینی و سری شبیهِ آفتاب…
کاش سینیِ مسی نماد آسمان نبود
کاش آفتابِ شام دخترک
این‌قدَر عیان نبود
کاش پشت ابر بود.
شاید که برای تعزیت می‌آید
تشییع تو را به تسلیت می‌آید
این خانم کوچک سه‌ساله چه کسی‌ست؟!
سوی تو خلاف جمعیت می‌آید
اگرچه عشق هنوز از سرم نیفتاده
ولی مسیر من و او به هم نیفتاده
به خواب سخت فرو رفته پای همّت من
وگرنه اسم کسی از قلم نیفتاده
به غیر، کار ندارم به خویش می‌گویم
چرا هنوز به ابروت خم نیفتاده؟
بقیع شاهد زنده، شبیه سامرّا
که اتفاق از این دست، کم نیفتاده
بماند اینکه به آن قوم رحم کرده حسین
هنوز سفرهٔ شاه از کرم نیفتاده
بماند اینکه چه خمپاره‌ها که آمده است
ولی به حرمت او در حرم نیفتاده
گذار پوست به دباغ‌خانه می‌افتد
هنوز کار به دست عجم نیفتاده
اگر که پرچم عباس روی گنبد رفت
سه ساله خواست بگوید علم نیفتاده
سه ساله خواست بگوید که دختر علی است
هنوز قیمت تیغ دو دم، نیفتاده...
