روزها درد کمر دارم ولی شب بیشتر
ما کتک خوردیم بابا، عمه زینب بیشتر
خنجر و سرنیزه و سنگ و سنان و چکمه ها
عطر تو دارند اینها، نعل مرکب بیشتر
از سوی نیزه سرو خرامان خوش آمدی
ای گل به دامن گلِ ویران خوش آمدی
مرهم به زخم خار مغیلان خوش آمدی
مهمانِ ریگهای بیابان خوش آمدی
آغوش من شده پدرم سایبانِ تو
شرمنده ام خرابه شدم میزبان تو
خورشید من شبانه به گلشن رسیده ایی
با بوی نان و آتش و آهن رسیده ایی
این بار جای من ، تو به دامن رسیده ایی
ای باغبان به نیتِ چیدن رسیده ایی
چون چاره ایی به یک سر بی تن نداشتم
صورت به صورت تو پدر من گذاشتم
تا دستِ تیره ایی به روی نور می زند
بابا برای عمه دلم شور می زند
با کعبه نی عدوی تو بدجور می زند
تا آنکه دیده ایی بشود کور ، می زند
عجِل وفات ، گشته دعایم ببر مرا
در شام ، گریه گشته غذایم ببر مرا
با عمه آندمی که ت
ای که تویی حسین را نورعین
رقیه خاتونی وبنت الحسین
سه ساله ومعلم مکتبی
فروغ بخش دیدۀ زینبی
تورهرو عقیده وجهادی
تورهنمای راه اعتقادی
تو بهترین پدیدۀ مکتبی
حسین خو و زینبی مذهبی
به بحر عشق وعاشقی گوهری
سفینه النجات را لنگری
طینت تو پاکتر از گل بود
نور وجود تو توکل بود
بزرگ عالمی کجا کوچکی
باب حوائجی اگر کودکی
نورتوای شهیدۀ راه عشق
سر زده ازسپیدۀ راه عشق
به زخم جان ودل ما مرهمی
باب مراد همۀ عالمی
تورنگ وبو به زمزمه می دهی
که عطر وبوی فاطمه می دهی
سوخته جان ها زشرار غمت
جان همه فدای عمرکمت
گذشته درفراق شب های تو
ندیده کس خنده به لب های تو
سه ساله ای وپُر ز جوش وخروش
رنج چهل ساله کشیدی به دوش
چون تو
پروانه ام که بال و پرم تیر می کشد
جسم ضعیف و مختصرم تیر می کشد
از بس که اشک ریختم از دوریَت پدر
بنگر به چشم های ترم تیر می کشد
فریاد آب آبِ تو یادم نمی رود
تا آب می خورم جگرم تیر می کشد
آسیب دید شاخه ای از من به رهگذز
هستم نهال و برگ و برم تیر می کشد
ای سر ز سنگها که عدو بر سرم زده
سربسته گویمت که سرم تیر می کشد
از آن شبی که زجر لگد زد به پهلویم
دردش رسیده تا کمرم تیر می کشد
******
شائق
سینه ام سوخته و از نفسم آید دود
دیدنِ این سر پر خون به غمم،غم افزود
سرت از سنگ شده زخم،لب از چوب ولی
مات و مبهوت که گیسوی تو در دست که بود
نه فقط صورت من گشت سیاه از سیلی
غیر ناخن همه اعضای تنم هست کبود
ضربت سیلیِ شان نیست کم از ضرب لگد
گوش پاره شود از سیلیِ سنگین یهود
وای از هلهله و رقص زنان شامی
لااقل کاش سرِ نیزه علمدار نبود
*****
شائق
زهرای سه ساله
از وقتی نیستی حالم خرابه
دلم غمین وچشام پر آبه
با رفتن تو آسایشم رفت
زندگی بی تو برام عذابه
مدتی میشه آغوش گرمت
بابا ی خوبم،برام سرابه
کتک زدندم جای نوازش
یتیم نوازی،اینجوری بابه
بابا کجایی، بیای ببینی
دل رقیه ت خیلی کبابه
هروقت میارم اسمتو بابا
جواب دشمن برام عتابه
چه جور بگم من،که روم نمیشه
دختر تو اینجا بی نقابه
سرم رو زانوت،همیشه جاش بود
حالا رو خاکه،توی خرابه
بابا دعا کن که من بمیرم
دعات میدونم که مستجابه
خوابتو دیدم مزه بمن داد
از خواب پریدم دیدم حبابه
بابا بیا سر،بزن به دختر
یتیم نوازی کار ثوابه
عمه خوبم پیر شده بابا
بعد تو دائم در اضطرابه
براش بمیرم بعد داداشش
رقیه بنت الحسین
گیسوانم فرش زیر پای بابا می کنم
بهر استقبال از او خود را مهیا می کنم
گر کند لطف وگذارد پای در ویرانه ام
سر به گوشش می نهم تا صبح نجوا می کنم
می نشینم روبرویش خیره تا صبح سحر
قامت زیبای بابا را تماشا می کنم
سخت بگذشته ست بی او روزگار دخترش
سر بزانویش نهاده درد دلها می کنم
گرچه در آغوش عمه بوی او حس میشود
لیک آغوش پر از مهرش تقاضا می کنم
او مسیحای منست واز برای مرهمش
زخمهای پیکرم بهرش هویدا می کنم
گر بیاید ناله وزاری به پایان می رسد
بازهم گلخنده را بر لب شکوفا می کنم
گویمش بابا کجا بودی اسیری رفته ام
روزها باشد که با غمها مدارا می کنم
عمه ام زینب بلاکش بوده در این قافله
#زبانحال_حضرت_رقیه_س_با
#سر_بریده_پدر_در_خرابه_شام
در کنجِ یه ویرونه نوری می درخشه
گویی فرود اومد شهابِ آسِمونی
دختر گرفته راسِ بابا رو به دامن
چن تا ترک روی لب و روی پیشونی
داره میگه این بوده تنها آرزویم
شونه زنی با لای انگشتت به مویم
دس که نداری لااقل پس بوسه ای زن
"ردِِّ طنابِ مونده" بر زیرِ گلویم
دیشب که خوابم اومدی بابا چه زیبا
دَستی کشیدی زخمِ رویم ناز کردی
بس که گره افتاده بود هر تارِ مویم
با نرمیِ دسّات اونا رو باز کردی
اصلاً خودم دیدم در آغوشم کشیدی
امشب چرا بابا حسین "بی دسّ و پایی"
دیدم که با دسات تو لُپّامو کشیدی
آخه مگه در "جسم و سر" میشه جدایی؟
تو اومدی و عمّه جون هم پیشمون
شب موقعِ خواب بیقرارم بابا
سر بر سرِ سنگ می گُذارم بابا
شُد مویِ سرم به رنگِ دندان هایم
همرنگِ همین ها که ندارم بابا
شرمنده ام بابا از این حال و هوایم
پیداست بغضی که نهفته در صدایم
شیرین زبانی های من را یاد داری
سخت است حالا گفتن بابا برایم
چشمان من کم سو شده کم سوی کم سو
آنقدر که حتی نمی بینم کجایم
درد کمر دیگر امانم را بریده
در راه رفتن سخت محتاج عصایم
دردم که آخر یکی دوتا نیست بابا
زخم است مثل پیکرت سر تا به پایم
از هر نظر از راه رفتن تا شمایل
خیلی شبیه حضرت خیر النسایم
سیرم پدر از زندگی از صبح تا شب
عجل وفاتی شد فقط ذکر و دعایم
شرمنده ام از عمه جان خیلی به قران
عمه کتک خورده پدر خیلی به جایم
آسمونا اين روزا تار ميبينم،ميخورم زمين تا راه ميرم كمي
خود به خود نقش زمين ميشم بابا،تا ميام بردارم از جا قدمي
دست به ديوار ميگيرم ولي بازم،سختمه چند تا قدم كه راه ميرم
بسكه پهلوم باباجون تير مي كشه،زير لب ميگم كه پس كي مي ميرم
ديگه از عمه خجالت ميكشم،هي كتك ميخوره اون بجاي من
خدا خيرش بده عمه زينب و،خيلي زحمت كشيده براي من
كاريه كه شده فكرشم نكن،فداي سرت اگه منا زدن
دوباره به هم رسيديم عاقبت،باز بهم بگو بابا دخترمن
بگو تا همه بفهمند كه اومد،از سفر تموم هستيم پدرم
ديگه هيچ جائي نميذارم بري،خواستي هم بري منا هم ببرم
شد پخش به صحرا همه ي پيكرت از عمد
شد جسم تو مانند علي اكبرت از عمد
بسيار كريمي چه نياز است به شاهد
بردي وسط قتلگه انگشترت از عمد
لشگر همگي منتظر شكوه ي زينب
زد بوسه به رگ هاي گلو خواهرت از عمد
ديدم همه حساس به آن نام تو هستند
هي نام تو را برد پدر دخترت از عمد
انگار نه انگار مرا زجر كشم كرد
تازه شده ام آينه ي مادرت از عمد
ديدند رباب است ميان همه بي تاب
رقصيد كسي پاي سر اصغرت از عمد
ممنونم از اينكه پدر خوب رقيه
مهمان شده بر دامنم امشب سرت از عمد
از عمه ي خود ياد گرفتم كه گذارم
لب هاي خودم را به روي حنجرت از عمد
برخورد همينكه دل شيدا به رقيه
دادم به اباالفضل دلم را به رقيه
با دست پر از مجلس او آمده قطعأ
هر كس متوسل شده هر جا به رقيه
زل ميزده هر وقت دل زينب كبري
مشتاق رخ حضرت زهرا به رقيه
از بدو تولد همه ديدند رقيه
وابسته به بابا شد و بابا به رقيه
با ذكر رقيه شده صاحب نفس عيسي
مديون شده بسيار مسيحا به رقيه
من را بسپاريد شب اول قبرم
يا دست علي اصغرشان يا به رقيه
ميگفت كسي لحظه ي احياي شب قدر
ده مرتبه با اشك خدايا به رقيه
پيدا نشود هيچ كسي تا ابد الدهر
حساس تر از اكبر ليلا به رقيه
شد ذكر رجز خواني عباس علمدار
لاحول ولا قوه الا به رقيه
السلام ای دختر شاه حجاز
السلام ای قبله گاه اهل راز
ای حریمت با صفا و دلربا
دستهای کوچکت مشگل گشا
تو گل گلخانه طاها ستی
تو شبیه حضرت زهرا ستی
دررخت نور شرافت منجلیست
دررگت خون حسین این علیست
جدتو پیغمبر خاتم بود
ریزه خوار خوان تو حاتم بود
تا ابد در این جهان پاینده ای
آل سفیان مرده و تو زنده ای
روگذارد بردرتو خاکیان
خادم درگاه تو افلاکیان
ای کشیده رنجها و دردها
ای اسیر پنجه نامردها
تازیانه زد بتو اهل جفا
زجرها دیدی ز دست زجرها
ازجفای دشمنان آزروده ای
طعنه ها از رهگذار بشنیده ای
عاقبت اندر خرابه خفته ای
گوهراشگت زمژگان سفته ای
آسمان میرفت آن شب ناله ها
گشته پژمرده زغم آلاله ها
اشگها جاری همه باس
آفتاب، پشت ابرهاست
در میانه‌های راه
دختری
سینیِ غذا به دست
با نگاهِ کودکانه‌اش به زائران تعارفِ تبسّم و سلام می‌کند
التماس پشت التماس:
«یا ضُیوفنَا الکرام!
اَلطّعام! اَلطّعام!»
من به اتفاق کودک درون خود به شام می‌روم
سینی و سری شبیهِ آفتاب…
کاش سینیِ مسی نماد آسمان نبود
کاش آفتابِ شام دخترک
این‌قدَر عیان نبود
کاش پشت ابر بود.
شاید که برای تعزیت می‌آید
تشییع تو را به تسلیت می‌آید
این خانم کوچک سه‌ساله چه کسی‌ست؟!
سوی تو خلاف جمعیت می‌آید
اگرچه عشق هنوز از سرم نیفتاده
ولی مسیر من و او به هم نیفتاده
به خواب سخت فرو رفته پای همّت من
وگرنه اسم کسی از قلم نیفتاده
به غیر، کار ندارم به خویش می‌گویم
چرا هنوز به ابروت خم نیفتاده؟
بقیع شاهد زنده، شبیه سامرّا
که اتفاق از این دست، کم نیفتاده
بماند اینکه به آن قوم رحم کرده حسین
هنوز سفرهٔ شاه از کرم نیفتاده
بماند اینکه چه خمپاره‌ها که آمده است
ولی به حرمت او در حرم نیفتاده
گذار پوست به دباغ‌خانه می‌افتد
هنوز کار به دست عجم نیفتاده
اگر که پرچم عباس روی گنبد رفت
سه ساله خواست بگوید علم نیفتاده
سه ساله خواست بگوید که دختر علی است
هنوز قیمت تیغ دو دم، نیفتاده...
روح بزرگش دمیده‌ست جان در تن کوچک من
سرگرم گفت و شنود است او با من کوچک من
وقتی که شب‌های تارم در آرزوی سپیده‌ست
خورشید او می‌تراود از روزن کوچک من
یک لحظه از من جدا نیست بابای خوبم، ببینید
دستان خود حلقه کرده‌ست بر گردن کوچک من
می‌خواستم از یتیمی، از غربت خود بنالم
دیدم سر خود نهاده‌ست بر دامن کوچک من...
در این خزان محبت، دارم دلی داغ‌پرور
هفتاد و دو لاله رُسته‌ست از گلشن کوچک من
از کربلا تا مدینه گل‌فرش داغ دل ماست
با ردّ پایی که مانده‌ست از دشمن کوچک من
دنیا چه بی‌اعتبار است در پیش چشمی که دیده‌ست
دارالامان جهان را در مأمن کوچک من
آنان که بر سینه دارند داغ سفر کرده‌ای را
شاخه گلی می
بیا پدر که غمی بی حساب دارم من
ببین که صورتی از خون خضاب دارم من
ز بس گریسته چشمم،دو چشم چشمه ی آب
بیا که بهر گلوی تو آب دارم من
گرفت همسرت از طشت راس ماهت را
ز کار اوست که در سینه تاب دارم من
تو را کشم به خرابه که تا کنم ثابت
که عزم و همتی،همچون رباب دارم من
نه گوش مانده برایم نه معجری اما
ببین ز خون سر خود نقاب دارم من
اگر کشید ز سر،چادر مرا دشمن
ولیک غصه مخور حرف ناب دارم من
ندیده هیچ کسی گیسوان طفلت را
پدر ز هاله ی نوری حجاب دارم من
از آن زمان که سر شیرخواره بر نی شد
خدا گواست که قلبی کباب دارم من
******
شائق
اللهم عجل لولیک الفرج
خرابه گشته منزل دخترت
گرفته ام به روی دامن سرت
آمدی غرق خون
با رخی لاله گون
داغ تو بر جانم نشسته
پیشانی ات چرا شکسته
دیده گشا که دخترت شده پیر
از غم تو شدم ز زندگی سیر
بیا امشب پدر
دخترت را ببر
هرگز نمی رود ز یادم
بی تو من از ناقه فتادم
شد کنج خرابه غرق اشک وناله
محشر گشته بر پا از آه سه ساله
زبون گرفته یه دختری می خونه
بابا کجایی امون از این زمونه۳
یا ابتا
جان بر لب شدم از این چشم انتظاری
بعضی ها میگن که تو بابا نداری
خودت میدونی دلم برا تو تنگه
چرا روی صورت تو جای سنگه۳
یا ابتا
با دیدن رویت بر زخمم نمک خورد
دخترت به دور از چشم تو کتک خورد
بابا ببین دارم از جفا نشانه
تنم کبود است ز جور تازیانه
یا ابتا
بند اول
ویرانه شده روشن
از نور رخت بابا ۳
این دختر غمدیده
افتاده دگر از پا۳
از بس دویده ام پی قافله
پایم از ره گردیده پر آبله
یا ابتا حسین بابا حسین جان
بند دوم
با اشک بصر شستم
خون لخته ز رخسارت۳
لب تشنه ام ای تشنه
لب تشنه دیدارت۳
سوزد از داغ تو همه وجودم
دیده بگشا ببین روی کبودم
یا ابتا حسین بابا حسین جان
عمه جان آمد پدرم از راه – امشب این ویران شد زیارتگاه
چشم من گرید برایش – جان من گردد فدایش
ای پدر جان ای پدر جان
****
عطر زهرا را جویم از بویش – بوسه بردارم از گل رویش
چشم من گرید برایش – جان من گردد فدایش
ای پدر جان ای پدر جان
****
جان گرفتم از یک نگاه او – تا کنم تقدیم جان برای او
چشم من گرید برایش – جان من گردد فدایش
ای پدر جان ای پدر جان
****
از روی نیزه ماه تابانم – آمده امشب روی دامانم
چشم من گرید برایش – جان من گردد فدایش
ای پدر جان ای پدر جان
****
کرده لبهای خشک او پیرم – بوسه از جای خیزران گیرم
چشم من گرید برایش – جان من گردد فدایش
ای پدر جان ای پدر جان
****
با پدر گویم از رخ نیلی – ق
آمدی و همه دیدن که پدردارم من،
در سماوات دلم قرص قمر دارم من،
خوب شد آمدی و باغ دلم گلشن شد،
آمدی از قدمت دیده ی من روشن شد،
تا تو رفتی پدرم ما چه سیه بخت شدیم،
گیر در چنگ چنین دشمن سرسخت شدیم،
رفتی و پایه ی کاشانه ی ما ریخته شد،
باده ی غصه به پیمانه ی ما ریخته شد،
پدرم رفتی و ما خسته و بی تاب شدیم،
در میان شرر دشمن دین آب شدیم،
تا تو رفتی ز برم بی سر و سامان گشتیم،
دربه در خانه نشین کنج بیابان گشتیم،
تا تو رفتی پدرم ظلم جسارت کردند،
برتن آل نبی رخت اسارت کردند،
رفتی و قافله ات قافله ای از غم شد،
همسفر باحرمت لشکر نامحرم شد،
نگه خیره ی اینان تب و تابم را برد،
خارجی خواندن اینان دل من ر
عمه آمده مهمانم
جاگرفته بر دامانم
مرهم لب پر خونش
گشته دیده ی گریانم
با دو دیده ی پر ز اخترم
این شده همه حرف آخرم
با پر شکسته کبوترم
میبوسم با قد کمان
من جای چوب خیزران
-بند دوم
گوشه ی خرابه دارم
از نگاه تو می بارم
بعد ماجرای بازار
دیگر از سفر بیزارم
از سفر رسیدی مسافرم
خود نظاره کن حال مضطرم
مثل تو شکسته شده سرم
بی تو در رنج و مشکلم
دوری ات گشته قاتلم
-بند سوم
مهربان من ...بابایی
بی قرارم از تنهایی
مثل صورت و پهلویم
قامتم شده زهرایی
مثل مادرت قد خمیده ام
بار غم به شانه کشیده ام
بسکه در پی نی دویده ام
قاری نی سوار من
هستم مثل تو بی کفن
التماس دعا
مهمانم از در آمدی
بر یتیمانت سر زدی
با دیدنت داغی دگر بر دل نشست
از چوب کی دندان اطهرت شکست
بابا حسین بابا حسین بابا حسین
آن که سرت را بریده
می زد به طفلت کشیده
از ضربت سیلی شدم نقش زمین
ای سر جدا روی کبودم را ببین
بابا حسین بابا حسین بابا حسین
از ظلم و جور دشمنان
شد قامتم مثل کمان
از لخته خون گوش دخترت رنگین است
دست مردان شامی خیلی سنگین است
بابا حسین بابا حسین بابا حسین
*******
شائق
اللهم عجل لولیک الفرج
این همه زخم که بر پیکرِ من جا انداخت
هستی ام را بخدا از نَفَس و نا انداخت
از همان نیزه به من خیره شدی،می دانم
دیدنم خوب تو را یاد دو غمها انداخت
اوّلین غم که اسارت زده ام در پیشت
دوّمین غم که کسی با لگد امضا انداخت
سینه و پهلو و بازو.. همه‌ی اعضایم
یادِ زخمی بدنِ حضرت زهرا انداخت
وقت غارت ، کسی آمد ببرد گوشواره
گوشِ من پاره نمود و طرفم پا انداخت
دیدم از دور که قرآن ز لبت جاری بود
و کسی سنگِ بزرگی ، سویِ لبها انداخت
کاش می مُردم و این صحنه نمی دیدم که
حرمله کعبِ نی ای را طرفِ ما انداخت
شاعر :محسن راحت حق
برای فاطمگی -گرچه او مثال ندارد
سه سال بیشتر این نازنین مجال ندارد
به حکم اینکه همه نور واحدند، در این قوم
بزرگواری ربطی به سن و سال ندارد
به آب دیده بشویند هر چقدر غمش را
مصیبتی است که از سینه ها زوال ندارد
به سر رسیده صبوری، چقدر غصه و دوری
سر بریده که دیگر سر قتال ندارد
چقدر سفره که هر گوشه پهن گشته به نامش
حرام باد اگر لقمه ی حلال ندارد
به لاعلاج ترین دردهای شهر بگویید
به جز شفا سر این سفره احتمال ندارد
چشمش به راه بود وشبی پر ستاره داشت
رویش به ماه بود و غمی بی شماره داشت
ازآه جانگداز ،گلویش گرفته بود
از داغ روی داغ دلی پر شراره داشت
هربار تازیانه به سویش اشاره کرد
دستش به سمت نیزه ی سقا اشاره داشت
وقتی که خورد روی زمین دست بسته بود
پایش برهنه بود و زمین سنگ خاره داشت
بابا که بود قسمت او گوشواره بود
بابا که رفت دختر او گوش پاره داشت
سر تارسید قصه ی دختر به سر رسید
بابا برای غصه ی او راه چاره داشت
شاعر:محسن درویش
آخر به شام غم سحر آمد – آخر ز بابایم خبر آمد
منزل به منزل صوت قرآنت شنیدم
طفل سه ساله از غمت بابا خمیدم
بابا حسین جان (2)
******
از کوفه تا شام رفتم اسارت – بر نیزه بودی کردن جسارت
منزل به منزل صوت قرآنت شنیدم
طفل سه ساله از غمت بابا خمیدم
بابا حسین جان (2)
******
دراعتکاف سرت نشستم – با معجر خود سر تو بستم
منزل به منزل صوت قرآنت شنیدم
طفل سه ساله از غمت بابا خمیدم
بابا حسین جان (2)
******
در نیمه¬ی شب دیدم رسیده – یک بانویی که قدّش خمیده
منزل به منزل صوت قرآنت شنیدم
طفل سه ساله از غمت بابا خمیدم
بابا حسین جان (2)
******
